Θα φύγουν ή δεν θα φύγουν οι βάσεις; (14 Σεπτεμβρίου)

Θα φύγουν ή δεν θα φύγουν οι βάσεις; Με το ερώτημα αυτό χρόνια τώρα ασχολούνταν διάφοροι παράγοντες και δημοσιογράφοι. Άλλοι έλεγαν, ότι φεύγουν και άλλοι ότι μένουν. Άλλοι ήθελαν να μείνουν, σαν εγγύηση σε ώρα πολεμικής επιθέσεως άλλοι ήθελαν να φύγουν, διότι έχουν σχέση με πυρηνικά όπλα και πυρηνικές κεφαλές. Εδώ δεν θα προτείνουμε δημοψήφισμα για τις βάσεις, αλλά θα θαυμάσουμε μία άλλη βάση, όπου υψώθηκε το όπλο της ειρήνης. Αν όλοι οπλιζόμασταν με το όπλο αυτό της ειρήνης, θα αφοπλιζόμασταν από όλα τα άλλα όπλα του θανάτου. Και το όπλο της ειρήνης, που την ύψωσή του γιορτάζουμε σήμερα, είναι ο Σταυρός του Χριστού.
Υψώθηκε ο Σταυρός για πρώτη φορά στη βάση, που λέγεται Γολγοθάς. Η ύψωσή του τάραζε τις δυνάμεις του κακού, που έχουν συνηθίσει σε ένα διαρκή πόλεμο. Υψώθηκε ο Χριστός πάνω στο Σταυρό στο Γολγοθά, για να υψωθούμε εμείς, που είχαμε πέσει και εξακολουθούμε να πέφτουμε στην αμαρτία.
Και οι υψώσεις του Σταυρού συνεχίζονται. Γιορτάζουμε τη δεύτερη και τρίτη ύψωση του Σταυρού σήμερα. Την ύψωση, που έγινε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, όταν το 325 τον τίμιο Σταυρό βρήκε η μητέρα του, η άγια Ελένη. Η ύψωση εκείνη έγινε στα Ιεροσόλυμα. Ήταν ένδοξη και συμβόλιζε, ότι με το Σταυρό, με το σύμβολο του Σταυρού, δοξάζεται ένα έθνος. «Ύψωσον κέρας Χρι¬στιανών Ορθοδόξων». Προτού ν’ ανυψώσουν ο Μ. Κωνσταντίνος και η αγία Ελένη το ξύλο του Σταυρού, είδε ο Μ. Κωνσταντίνος, υψωμένο το σύμβολο του Σταυρού πάνω στον ουρανό σαν  φωτεινό σημείο το μεσημέρι. Είδε το «Εν τούτω νίκα», που σημαίνει, ότι δεν αρκεί να έχουμε κρεμασμένο στο στήθος κάποιο σταυρό. Χρειάζεται και στον ορίζοντα της ζωής μας να βλέπουμε το σταυρό και να παίρνουμε θάρρος, και πάνω στο σταυρό να κρεμάμε τις ελπίδες μας.
Η άλλη ιστορική ύψωση του τιμίου Σταυρού έγινε το 628. Ο βασιλιάς Ηράκλειος ξανάφερε πίσω το Σταυρό, που είχαν κλέψει οι βάρβαροι Πέρσες, που σημαίνει, ότι μία κλοπή είναι φοβερή· το να σου κλέψουν το Σταυρό, την πίστη στο μυστήριο του Σταυρού να σου κλέψουν την αγάπη στο Σταυρό, να σου κλέψουν την υπομονή του Σταυρού.
Ύψωση Σταυρού! Για τους χριστιανούς παντού είναι υψωμένος ο Σταυρός. Είναι το σύμβολο του Υιού του ανθρώπου, ενώ σήμερα πολλοί άνθρωποι πιστεύουν σε άλλα σύμβολα. Πιστεύουν σε κάποιον ήλιο, σε κάποιο φεγγάρι, σε κάποια φλόγα κ.λπ. Δεν πιστεύουν στο Σταυρό. Ο Σταυρός είναι ριγμένος, όχι υψωμένος. Και όταν ο Σταυρός είναι ριγμένος, ριγμένη θα είναι και η αγάπη· ριγμένη και η ελπίδα, ριγμένη και η υπομονή. Υψώστε παντού το Σταυρό! Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της σημερινής γιορτής. Παγκόσμια λέγεται η ύψωση του Σταυρού σήμερα. Αυτό σημαίνει, ότι ο Σταυρός υψώθηκε για όλους τους ανθρώπους. Όπως ο ή λ ι ο ς είναι υψωμένος και ευεργετεί όλους τους ανθρώπους, έτσι ο Σταυρός είναι υψωμένος και φωτίζει και ευεργετεί και σώζει όλους τους ανθρώπους.
Είναι παγκόσμιος ο Σταυρός και για άλλο λόγο· διότι όλοι πρέπει να έχουν ένα σταυρό για να σωθούν. Ο Σωτήρας σώζει με σταυρό. Και οι σωζόμενοι σώζονται με σταυρό.
Παγκόσμιος ο Σταυρός και για ένα τρίτο λόγο. Γιατί κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ της αγάπης. Δεν υπάρχει υψηλότερη κορυφή αγάπης από την κορυφή που υψώθηκε ο Σταυρός.
Ο Σταυρός είναι το κέντρο της Εκκλησίας. Ο Σταυρός είναι το κέντρο του κηρύγματος της Εκκλησίας. Τρεις κήρυκες του Σταυρού θα σας παρουσιάσω. Ο ένας είναι ο μέγας Παύλος, που ζούσε το μυστήριο του Σταυρού, αλλά και τη ζωή του Σταυρού, έτσι ώστε να λέει: «…πάνω του πέθανε ο κόσμος για μένα κι εγώ για τον κόσμο » (Γαλ. 6,14). Ο άλλος κήρυκας του Σταυρού είναι ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που σήκωσε το βαρύ σταυρό της συκοφαντίας και το βαρύτερο σταυρό της εξορίας και των κακουχιών και σαν σήμερα, 14 Σεπτεμβρίου, άφησε την τελευταία του πνοή στην Κουκουσό. Στις ομιλίες του τονίζει τη λυτρωτική σημασία του Σταύρου του Χριστού. Τονίζει ακόμη και το σύμβολο του Σταυρού, που πρέπει να υψώνεται παντού και να σχηματίζεται με ευλάβεια και στις κούνιες των μικρών παιδιών. Ο τρίτος κήρυκας του Σταυρού είναι η Παρακλητική ή Οκτώηχος, το υπέροχο αυτό βιβλίο της Εκκλησίας. Αν το ανοίξουμε, θα δούμε, ότι κάθε Παρασκευή είναι αφιερωμένη στο Σταυρό. Στην ακολουθία του εσπερινού της Πέμπτης και του όρθρου της Παρασκευής υπάρχουν θαυμάσια τροπάρια με υπέροχες εικόνες για το Σταυρό.
Τί είναι ο Σταυρός για τον απόστολο Παύλο; Είναι η σκάλα της ταπεινώσεως, που ανέβηκε ο Χριστός, και γι’ αυτό δοξάστηκε ο θεάνθρωπος. Ο Χριστός δύο σκάλες χρησιμοποίησε για να σώσει τον άνθρωπο. Η μία σκάλα τον κατέβασε από τον ουρανό στη γη. Είναι η σκάλα της αγάπης. Μία σκάλα, που το ένα άκρο ακουμπά τον ουρανό και γράφει: Θεός Λόγος.  Το άλλο άκρο ακουμπά τη γη και γράφει: Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Ο Χριστός ήταν Θεός Λόγος, που έγινε για μας άνθρωπος έγινε Θεάνθρωπος. Η άλλη σκάλα τον ανέβασε στα ύψη της πατρικής δόξας. Είναι η σκάλα του Σταυρού· σκάλα ταπεινώσεως. Γι’ αυτό λέγει ο Παύλος: «Εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». (Φιλιπ. 2,8). Με τη σκάλα του Σταυρού θ’ ανεβούμε σε ύψη δόξας. Με την ταπείνωση και τη σταυρώσιμη θλίψη θα δοξαστούμε.
Τί είναι ο Σταυρός για τον Παύλο; Είναι το καύχημά του. Φαντασθείτε έναν άρρωστο. Κάποιος γιατρός του κάνει λεπτή και δύσκολη εγχείρηση και τον σώζει. Τον θεραπεύει. Και ύστερα του προσφέρει και το εργαλείο, με το οποίο τον θεράπευσε
-Πάρτο, για να με θυμάσαι…
Και ο άνθρωπος καυχάται για το γιατρό, που τον θεράπευσε, αλλά και για το περίφημο εργαλείο που του δώρισε ο Ευεργέτης του… Ο Σταυρός είναι το εργαλείο της αγάπης και της σοφίας. Με το Σταυρό μας θεράπευσε ο μεγάλος Ιατρός. Και αυτό το Σταυρό τον κατέχουμε. Είναι δώρο μας, δικός μας. Να γιατί είναι το καύχημά μας. Πάνω από πλούτη, πάνω από πτυχία, πάνω από ευγενείς καταγωγές, πάνω από θέσεις και αξιώματα, καύχημά μας είναι ο Σταυρός του Κυρίου. Είμαστε ανάξιοι, και όμως μας χάρισε το Σταυρό της σωτηρίας. Γι’ αυτό λέει ο Παύλος: «Όσο για μένα, δε θέλω άλλη αφορμή για καύχηση εκτός από το σταυρό του Κυρίου μας  Ιησού Χριστού, το σταυρό που πάνω του πέθανε ο κόσμος για μένα και εγώ για τον κόσμο» (Γαλ. 6,14).
Τί είναι ο Σταυρός για τον Παύλο; Είναι το ξύλο της καταλλαγής. Το ξύλο της Εδέμ, που παράνομα άπλωσε τα χέρια του ο παλαιός Αδάμ, μας χώρισε από το Θεό. Το ξύλο του Σταυρού, που από υπακοή άπλωσε τα χέρια του ο νέος Αδάμ, ο Ιησούς Χριστός, μας συμφιλίωσε με το Θεό. Έφερε την καταλλαγή, τη συμφιλίωση. Υψώθηκε ο Χριστός, «και αφού θανάτωσε με το σταυρό του την έχθρα, ένωσε τους δύο πρώην εχθρούς σε ένα σώμα και τους συμφιλίωσε με το Θεό» (Εφεσ. 2,16). Ο Σταυρός γκρέμισε το μεσότοιχο της έχθρας, που είχε υψώσει η αμαρτία και δεν μας άφηνε να δούμε το Θεό. Μας ξανάκανε πάλι παιδιά του Θεού. Ο Χριστός υψώθηκε στο Σταυρό, «να συμφιλιώσει δι’ αυτού, (τα πάν¬τα) με του σταυρού του το αίμα» (Κολασ. 1,20). Για να ειρηνεύσουν οι άνθρωποι, για να ειρηνεύσουν τα ανδρόγυνα, για να ειρηνεύσουν τα παιδιά με τους γονείς, για να ειρηνεύσουν τα αδέλφια, για να ειρηνεύσουν τα κράτη, ένας τρόπος υπάρχει: να υψωθεί ο Σταυρός του Χριστού ανάμεσα στους ανθρώπους.
Τί είναι ό Σταυρός για τον Παύλο; Είναι το ξύλο, που καρφώθηκε, αλλά και κάρφωσε ο Χριστός. Εμείς νομίζουμε, ότι μόνο καρφώθηκε ο Χριστός πάνω στο Σταυρό. Ναι, καρφώθηκε. Η κακία και η αχαριστία του κόσμου του τρύπησαν τα άχραντα χέρια και τα πανάγια πόδια του πάνω στο Σταυρό. Αλλά την ώρα, που καρφωνόταν πάνω στο Σταυρό, ο ίδιος κάρφωνε πάνω στο Σταυρό του τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Φαντασθείτε κάποιον να χρωστά σ’ έναν έμπορο πολλά χρέη. Τα χρέη είναι γραμμένα πάνω σε τεφτέρι. Του λέγει ο έμπορος:
-Έχεις να μου ξοφλήσεις τα χρέη;
-Όχι! άπαντα εκείνος.
-Ε, του λέγει ο έμπορος, ένας τρόπος υπάρχει για να σου τα ξεγράψω: Ν’ ανεβάσει κάποιος το χειρόγραφο πάνω στη ψηλότερη κορυφή του κόσμου κι εκεί να το κρεμάσει…
Τα χρέη μας, αδελφοί μου, είναι πολλά προς το Θεό. Είναι αδύνατον να τα ξοφλήσουμε μόνοι μας. Το τεφτέρι όλο και γεμίζει. Και να, έρχεται ο ίδιος ο Θεός, γίνεται άνθρωπος και ανεβαίνει πάνω στη ψηλότερη κορυφή της αγάπης, πάνω στο Σταυρό.
Και αυτό δεν έγινε μία φορά. Κάθε φορά, που αμαρτάνουμε, εφ’ όσον πιστεύουμε στο μυστήριο του Σταυρού, στο αίμα του σταυρωμένου λυτρωτή, μπορούμε να πλησιάζουμε τον σταυρωμένο και ν’ αποθέτουμε τις αμαρτίες μας. Ήδη, πριν να κάνουμε τις αμαρτίες, ο Χριστός τις είχε φορτωθεί και τις είχε καρφώσει πάνω στο Σταυρό. Ο Χριστός είναι «αυτός που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου» (Ιωάν. 1,29).
Ας δούμε τώρα και τί  είναι ο Σταυρός, σύμφωνα με μερικά τροπάρια της Παρακλητικής.
Ο Σταυρός είναι το δένδρο της Ζωής. Όπως από το δένδρο της παρακοής κόπηκε ο στυφός καρπός της αμαρτίας, που μέσα του έκρυβε το σκουλήκι του θανάτου, έτσι από το δένδρο της υπακοής, το Σταυρό του Σωτήρα, κόβουμε τον γλυκύτατο καρπό της σωτηρίας, που μέσα του κρύβεται ο σπόρος της αιώνιας ζωής. Γεύση θανάτου πριν από το Σταυρό. Γεύση ζωής μετά το Σταυρό. Γι’ αυτό και ονομάζεται ο Σταυρός ζωοποιοιός και ζωοπάροχος.
Ο Σταυρός είναι το άνθος, που άνθισε στην κατάξερη από χάρη οικουμένη. Ευωδία Χριστού είναι η αγάπη, που απορρέει από το Σταυρό. Αν το ραβδί του Ααρών άνθισε, πολύ περισσότερο άνθισε ο Σταυρός του Χριστού.
Ο Σταυρός είναι η σάλπιγγα, που σαλπίζει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα το σάλπισμα γενικά της αγάπης και της ειρήνης, αλλά και ειδικότερα σαλπίσματα σε κάθε άνθρωπο. Στον πονεμένο σαλπίζει: «Κάνε υπομονή! Αυτός που καρφώθηκε στο Σταυρό πόνεσε περισσότερο από σένα, αλλά πόνεσε και για σένα. Θα σε βοηθήσει να σηκώσεις και συ το σταυρό του πόνου σου». Στον βλάσφημο σαλπίζει: «Γιατί με βλασφημάς; Ποιός άλλος έδειξε τέτοια ανιδιοτελή αγάπη, όπως ο Εσταυρωμένος;». Στον αμαρτωλό, σε κάθε αμαρτωλό, σε σένα και σε μένα, σαλπίζει: «Γιατί με ξεσταυρώνεις; Κάθε φορά, που αμαρτάνεις, ένα καρφί προσθέτεις στα καρφιά μου».
Ο Σταυρός σαλπίζει προς όλα τα έθνη και τα καλεί στη νέα έν Χριστώ ζωή: «Επί Σταυρού ανυψούμενος έθνη εκάλεσας…».

πηγή: Αρχμ Δ. Αεράκη, «Κλήματα της Αμπέλου», § Το όπλο της ειρήνης. Το όπλο που αφοπλίζει!