Τα ταμπού

Οι άνθρωποι έχουν και καλές πλευρές έχουν όμως και κακές. Μερικοί έχουν κάτι πολύ κακές πλευρές. Τόσο κακές, που είναι σ’ όλη τους τη ζωή υποχρεωμένοι να δημιουργούν γύρω τους ένα βαθύ προπέτασμα καπνού. Καταλαβαίνετε το γιατί. Για να αποκρύβουν από τους άλλους αυτές τις κακές πλευρές τους!
Τί δράμα, η ζωή ενός άνθρωπου με τέτοιες πλευρές! Ιδιαίτερα μάλιστα του νέου! Το γιατί το καταλαβαίνετε. Η καρδιά του νέου ζητά γνησιότητα. Και γνησιότητα σημαίνει αλήθεια και ειλικρίνεια. Γιατί άλλο τάχα, στρέφονται οι νέοι εναντίον του «κατεστημένου», αν όχι, επειδή η πιό κύρια εκδήλωσή του είναι η έλλειψη γνησιότητας; αν όχι επειδή κρύβεται πίσω από ένα έντεχνο ψέμα; Προπέτασμα καπνού γύρω από τη ψυχή ενός νέου σημαίνει: το κατεστημένο στο χειρότερό του ψυχοπλάκωμα!
Ξέρετε από πού προέρχεται. Το ξέρει ο καθένας για τον εαυτό του πολύ καλά. Μήπως όχι; Να το πούμε εμείς; Φανερά;
Δεν υπάρχει για έναν νέο μεγαλύτερο μαρτύριο από το να διαλυθεί το προπέτασμα του καπνού! Γι’ αυτό και προσπαθεί ο ταλαίπωρος να το κάνει όσο πιο παχύ μπορεί! Για να κρυφτεί! Από ποιόν όμως;
Εδώ είναι η πιο μεγάλη πλάνη. Ο νέος νομίζει, πως θέλει να κρυφτεί από τους άλλους ενώ στην πραγματικότητα, θέλει να κρυφτεί από τον εαυτό του! Πόσοι νέοι, συνεχώς περισσότεροι, δεν καταφεύγουν σε ψυχίατρους, για να «παρηγορηθούν» από μια φοβερή αρρώστια: από το άγχος! Τί το γεννάει; Μόνο ο καπνός, μόνο το προπέτασμα καπνού, που δημιουργούμε εμείς ανάμεσα στα έργα μας (τα κρυφά) και στην συνείδηση μας!
Πρόκειται για κάτι «δουλειές», που γίνονται με μάρτυρες μόνο τον διάβολο, ή έναν άνθρωπο όμοιό του, δηλαδή πουλημένο στην αμαρτία· που η συνείδηση του ανθρώπου δεν τις εγκρίνει ποτέ! Ό,τι θέλεις, κάμε της! Πνίξε την! Δώσε της στρυχνίνη!
Η συνείδηση είναι και μένει ασυμβίβαστη!
Τί γίνεται όμως; Κάθε έργο ανομίας είναι και ένα θάψιμο της συνειδήσεως με χώμα! Όταν το χώμα πέσει πολύ, τότε ούτε η φωνή της ακούγεται πια, ούτε η ανάσα της. Τότε, μερικοί ταλαίπωροι θαρρούν, πως έριξαν τα ταμπού, που τους κάθονταν στο στήθος και τους έπνιγαν. Δεν το λένε και μερικοί (τάχα μεγάλοι) ψυχολόγοι; Δέκα ήμερες ακολασία και όλα τα ταμπού πέφτουν! Και οι πατέρες οι άγιοι το ίδιο έλεγαν. Ότι οι σαρκικές αμαρτίες νεκρώνουν τη ψυχή και εξαχρειώνουν τον άνθρωπο! Ή μήπως όχι; Όταν πέσουν τα ταμπού, ένα μονάχα πέφτει ή όλα μαζί; Δεν έχουν πει μερικοί, πολύ «σοφοί», ότι και η μητέρα είναι ένα ταμπού.
Μήπως άραγε θα πρέπει να πέσει κι αυτό με τον ίδιο τρόπο, με την ιδία μέθοδο;
Φρικτό είναι το λάθος, που κάνουν οι ψυχολόγοι μιας ορισμένης «κατεύθυνσης». Νομίζουν, ότι με την θεωρία περί «ταμπού» λύνονται τα ζητήματα και ότι ο άνθρωπος, ο νέος άνθρωπος, ελευθερώνεται. Αλλά όχι!
Ένας νεαρός καμάρωνε, πως έχει ρίξει όλα τα ταμπού! Η ανάσα της συνείδησής του δεν ακουγόταν τότε. Ακούστηκε όμως. Και μάλιστα εκκωφαντικά δυνατά! Και τον έστειλε όχι απλώς σε ψυχίατρο, άλλα στο ψυχιατρείο! Και ακόμη χειρότερα του άνοιξε το στόμα τόσο, που να διαλύσει ο ίδιος το προπέτασμα τού καπνού του! Ο ίδιος μόνος του έλεγε και επαναλάμβανε, αυτά που έκανε. Η συνείδησή του τον εκδικιόταν. Και έβγαζε το άχτι της.
Και τώρα, «κάτι» μεταξύ μας.
Υπάρχουν δύο ειδών «ταμπού». Το ταμπού της εγκράτειας και της υπακοής στο καλό, και το ταμπού της φιληδονίας, του σεξ και της αποχαλίνωσης.
Το ένα, όταν πέσει, οδηγεί τον άνθρωπο στους ψυχιάτρους και στα ψυχιατρεία. Το άλλο, στις εκκλησίες και στο Θεό.
Το ένα απαιτεί πράξεις, που στο τέλος ζητούν όλο και πιο πυκνά προπετάσματα καπνού και κρύψιμο πίσω από το δάχτυλο! Το άλλο απαιτεί σκληρό αγώνα, να εξευγενίσει ό άνθρωπος τη ζωή του και την ύπαρξη του με τον αγώνα για αληθινή γνησιότητα. Όπως την διδάσκει και την απαιτεί ο Χριστός.
Ας διαλέξουμε ένα απ’ αυτά.

πηγή: Μητροπ. Νικοπόλεως Μελετίου, Δίψα για ζωή, εκδ. Ι.Μ.Νικοπόλεως, Πρέβεζα 2010