Συγκίνηση στο μνημόσυνο για το Σωκράτη Γκιόλια
31 Αυγούστου 2010
Σε κλίμα βαθιάς οδύνης τελέστηκε το πρωί του περασμένου Σαββάτου στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων στην Ηλιούπολη, σαράντα ημέρες μετά τη δολοφονία του, το μνημόσυνο του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια. Ολα τα αγαπημένα του πρόσωπα ήταν εκεί για να τιμήσουν τη μνήμη του, ενώ η οικογένειά του, συντετριμμένη και απαρηγόρητη από τον άδικο χαμό του, ψέλλιζε ένα αναπάντητο «γιατί». Ανάμεσά τους και η σύζυγός του Αδαμαντία μαζί με το παιδί που έχει στα σπλάχνα της, το οποίο δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον πατέρα του.
Στο μνήμα του δολοφονηθέντος δημοσιογράφου από την οργάνωση «Σέχτα Επαναστατών» δεσπόζουν οι στίχοι ενός τραγουδιού που επέλεξαν οι δικοί του άνθρωποι για να τον συντροφεύουν στην τελευταία του κατοικία.
«Περπάτησα πάρα πολύ και τα φτερά μου τα έχω χάσει. Μα εσύ που δεν πατάς στη γη κάνε την ψυχή μου να πετάξει… Με ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι, ένα αεράκι να μας πάρει… φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας…» Αυτοί είναι οι στίχοι του τραγουδιού «Παράκληση» του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Δίπλα στους στίχους, που μιλούν στις ψυχές των αγαπημένων του προσώπων, υπάρχει η φωτογραφία του άτυχου δημοσιογράφου, στην οποία απεικονίζεται να χαμογελά. Ενα χαμόγελο που έσβησε το ξημέρωμα της 19ης Ιουλίου, όταν δέχθηκε τα δολοφονικά πυρά, αφήνοντας πίσω του ένα μικρό παιδί κι ένα ακόμη που περίμενε με λαχτάρα…
Στο μνημόσυνο του Σωκράτη Γκιόλια οι φίλοι και οι συνεργάτες του -όπως και στην κηδεία του- φορούσαν μαύρες μπλούζες στις οποίες ήταν αποτυπωμένες δύο φράσεις στο εμπρόσθιο και το πίσω μέρος: «Σωκράτης Γκιόλιας: Δολοφονία Ελεύθερης Φωνής» και «Θα φωνάζω».
