Χιούμορ έκανε ο Χριστός;

Μόνο για ομορφιά

Συχνά συναντάμε στα άγια Ευαγγέλια την φράση του Χριστού: «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω», δηλαδή, «όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει».
Και αναρωτιέται κανείς δικαιολογημένα:
Χιούμορ έκανε ο Χριστός; Υπάρχει κανένας που τάχει τα αυτιά του μόνο για ομορφιά; Μόνο για να του ομορφαίνουν το κεφάλι;
Το παρακάτω περιστατικό δίνει κάποια απάντηση στην απορία μας:
Μια φορά ένας ξυλοκόπος βάδιζε μαζί με ένα φίλο του στον πιο πολυσύχναστο δρόμο της Νέας Υόρκης, στην Πέμπτη Λεωφόρο.
-Για στάσου, ακούω ένα αηδόνι, είπε σε κάποια στιγμή ό ξυλοκόπος.
-Κουταμάρες, τον χλεύασε ο άνθρωπος της μεγαλούπολης. Μ’ αυτό τον χαλασμό; Μ’ αυτό τον θόρυβο; Αποκλείεται!
-Εγώ όμως, τ’ ακούω, επέμεινε εκείνος. Και θα στο αποδείξω.
Βγάζει τότε από την τσέπη του ένα κέρμα και το πέταξε στο πεζοδρόμιο. Στην στιγμή, σχεδόν όλοι όσοι βρίσκονταν σε ακτίνα δέκα μέτρων γύρισαν να δουν από ποιόν είχε πέσει το νόμισμα
-Βλέπεις, είπε ο ξυλοκόπος. Οι άνθρωποι ακούνε όσα έχουν συνηθίσει τα αυτιά τους να ακούνε. Τα δικά μου τα συνήθισα ν’ ακούνε αηδόνια, όσα παράσιτα κι αν γίνονται από άλλους κρότους και θορύβους.
Να, λοιπόν, που υπάρχει φόβος να μη μπορούν τα αυτιά μας να πιάσουν όλους τους ήχους, επειδή εμείς τα συνηθίσαμε να πιάνουν μόνο ορισμένα θορυβώδη παράσιτα. Όσο πιο πολύ κουράζουμε τα αυτιά μας με τέτοια παράσιτα, τόσο πιο πολύ αυξάνει ο κίνδυνος βαρηκοΐας. Και -αργά ή γρήγορα- ολοκληρωτικής κουφαμάρας.
Ο προφήτης Ησαΐας, σαν φωτισμένος γιατρός της πνευματικής ζωής, μας φανερώνει την αιτία της βαρηκοΐας: «Επαχύνθη γαρ η καρδία του λαού τούτου, και τοις ωσίν βαρέως ήκουσαν…» (Ήσ. 6, 9) Δηλαδή, όσο περισσότερο «παχαίνει» η καρδιά του άνθρωπου, τόσο περισσότερο βαριακούει.
Από τί «παχαίνει» η καρδιά του ανθρώπου; Από τί γίνεται «χοντρόπετση»; Από την υποδούλωση στα πάθη. Στον εγωισμό της σάρκας δηλ. στην φιληδονία, στον εγωισμό του μυαλού, δηλ. στις προκαταλήψεις, και στον εγωισμό της καρδιάς δηλ, στην αρρωστημένη αγάπη του εαυτούλη μας, που εξαφανίζει κάθε διάθεση ελεημοσύνης και κάθε πνεύμα θυσίας.
Γι’ αυτό ακριβώς και ο Χριστός, στην παραβολή του ασώτου υιού, παρομοιάζει τα πάθη μας με χοίρους. Όσο ένας χοίρος ενοχλείται στο φαγητό του από οποιονδήποτε θόρυβο, άλλο τόσο υπάρχει περίπτωση να «ενοχληθεί» από τον λόγο του Θεού ο άνθρωπος που επιμένει να βόσκει τα πάθη του. Από το ένα αυτί θα μπαίνει και από το άλλο θα βγαίνει. Έτσι καταντάει να έχει τα αυτιά του… για ομορφιά.
Μόνο όποιος παίρνει την απόφαση να δουλέψει με την αξίνα της νηστείας και τον κασμά της προσευχής, κάνει την καρδιά του λεπτή και εύφορη. Μόνο τότε τα αυτιά του πιάνουν εύκολα τον σπόρο του λόγου του Θεού και καρποφορεί «εν τριάκοντα και εν εξήκοντα και εν εκατόν».

πηγή; Αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου, Μηνύματα από την ΛΥΧΝΙΑ, εκδόσεις Ι.Μ. Νικοπόλεως

Ετικέτες: