Η προοπτική μιας εξισλαμισμένης Ευρώπης
6 Αυγούστου 2010
Δεν φαίνεται να συνειδητοποιούμε τα προβλήματα που βαθμιαία οικοδομούνται γύρω μας. Ενώ ο λαός μας δείχνει να ανέχεται τις αγριότητες του ακραίου Ισλάμ, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στα εγκλήματα που γίνονται στο όνομα του Προφήτη, εύκολα παρασύρεται σε κατηγορίες κατά των Δυτικών που έχουν κατά διαστήματα αναλάβει να ανακόψουν το σχετικό κύμα εξάπλωσης των ακροτήτων αυτών. Κατηγορούνται Αμερικανοί και σύμμαχοί τους για τις θυσίες αθώων ανθρώπων που δεν έχουν διαπράξει οι ίδιοι αλλά φανατικοί ισλαμιστές στο όνομα της αντίστασης απέναντί τους. Απαλλάσσονται έτσι οι εγκληματίες και κατηγορούνται τα θύματα για αποτρόπαιες πράξεις αδυσώπητου τερματισμού της ανθρώπινης ζωής.
Και είναι πραγματικά παράδοξο μια χριστιανική κοινότητα όπως η ελληνική να κινητοποιείται στο πλευρό των αδίστακτων φονιάδων παραβλέποντας το γεγονός πως και η ίδια μεσο-μακροπρόθεσμα βρίσκεται στο στόχαστρο της ίδιας εγκληματικής φρενίτιδας. Ποιος και πότε εγγυήθηκε πως η ελληνική κοινωνία δεν πρόκειται να υποστεί τις συνέπειες της εξοντωτικής μανίας που οι ακραίοι ισλαμιστές κουβαλούν για κάθε αλλόθρησκο που θα συναντήσουν στο δρόμο τους; Όπως κάθε δυτικο-ευρωπαική κοινωνία, έτσι και η ελληνική, δεν θα αργήσει να αντιμετωπίσει την μήνυ του ακραίου θρησκευτικού φανατισμού όταν για οποιονδήποτε λόγο οι αξίες και οι αντιλήψεις των δύο κοσμοθεωριών θα βρεθούν η μία απέναντι στην άλλη.
Τα πρώτα δείγματα τα είδαμε πέρυσι. Χιλιάδες μουσουλμάνοι διαδήλωσαν στην Αθήνα όταν ένας αστυνομικός, που δεν γνώριζε βέβαια αραβικά, κατέστρεψε κάτι χαρτιά που ορισμένοι ισχυρίσθηκαν πως ήσαν σελίδες από το Κοράνι. Αντί δηλ οι μετανάστες να γνωρίζουν και να χρησιμοποιούν έγγραφα στα ελληνικά, προκλήθηκαν επεισόδια επειδή όργανα του ελληνικού κράτους δεν γνώριζαν να διαβάζουν στα αραβικά!! Και αυτό δεν υπήρξε παρά μόνο η αρχή. Υπάρχει συντεταγμένη πολιτική από τη πλευρά της φιλο-ισλαμικής πλέον Τουρκίας να προωθούνται στην Ελλάδα παράνομοι μετανάστες από Αραβικές χώρες, από το Πακιστάν, το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και το Μπανγκλαντές καθώς και από μουσουλμανικά κράτη της Αφρικής (Υεμένη, Σομαλία, Νιγηρία) με απώτερο στόχο την αύξηση της ισλαμικής πλημμυρίδας σε περιοχές της Ελλάδας καθώς και την ενδεχόμενη παραπέρα προώθησή τους στην Ευρώπη.
Το φάσμα μιάς αναδυόμενης Ευραραβίας δεν είναι πλέον εξωπραγματικό. Ηδη σε χώρες όπως η Δανία και η Ολλανδία και σε περιοχές της Βρετανίας και της Γερμανίας ο σεβασμός της όποιας αξιακής ευαισθησίας των μουσουλμάνων έχει υπερκεράσει παλιές ευρωπαικές αντιλήψεις κι αρχές. Σκίτσα που σατιρίζουν το Ισλάμ δεν μπορούν να δημοσιευθούν σε εφημερίδες, η μπούρκα αποτελεί είδος ενδυμασίας ενταγμένο στην καθημερινότητα των πολιτών ενώ νοοτροπίες ζωής όπως ο ακρωτηριασμός κοριτσιών, οι αντιλήψεις περί γάμου ανηλίκων και …η απαγόρευση της φανέλας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (επειδή απεικονίζει ένα …διάβολο!!) έχουν αρχίσει να εμπεδώνονται στις κοινωνικές αξίες της καθημερινής ζωής.
Για την Ελλάδα το πρόβλημα γίνεται πιεστικότερο από την ώρα που η Τουρκία εγκατέλειψε τον δρόμο της ακραιφνούς κοσμικής χώρας κι’ άρχισε να υιοθετεί, για λόγους προπαγάνδας και στρατηγικής επέκτασης, ισλαμικές αξίες και επιθετικούς πολιτικούς προσδιορισμούς. Αν ο νέο-οθωμανισμός που αρχίζει να κυριαρχεί στην γειτονική μας χώρα εκφρασθεί με μια τάση πανισλαμισμού σύντομα η χώρα μας θα βρεθεί εκεί που πριν από πολλούς αιώνες είχαν βρεθεί οι πρόγονοί μας. Στην θέση δηλαδή του πρώτου αναχαιτιστή ενός τεράστιου κύματος πανισλαμικής κυριαρχίας που θα αρχίσει να ξεσπάει με κατεύθυνση τις ευρωπαικές κοινωνίες.
Αν έγκαιρα δεν διαβλέψουμε τον επερχόμενο κίνδυνο τότε είναι ενδεχόμενο η δίνη των εξελίξεων να μας παρασύρει στο διάβα της. Οι μουσουλμάνοι δεν αφομοιώνονται σαν μετανάστες σε ένα διαφορετικό κοινωνικό πλαίσιο. Λειτουργούν από τα πράματα σαν ξένο σώμα κι’ αργά η γρήγορα εκδηλώνονται, λόγω κάποιας αφορμής, επιθετικά ενάντια στον κοινωνικό κορμό που τους έχει εντάξει. Και τότε η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι από τα πράγματα αδύνατη. Χρειάζεται λοιπόν έγκαιρα εγρήγορση. Και μέτρα απέναντι στον κίνδυνο ισλαμικής διάβρωσης του κοινωνικού ιστού. Συγκροτημένη μεταναστευτική πολιτική δηλαδή κι αντιμετώπιση της Τουρκίας σαν φορέα μιάς επιθετικής ιδεολογίας – όχι μοναχά απέναντι στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη ολόκληρη.
