«Πήραμε την ζωή μας λάθος, κι αλλάξαμε ζωή»

του Σπύρου Μπαζίνα

Είναι καιρός να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, πίσω από τελετές και επετείους και να δούμε την σκληρή αλήθεια. Με το σαράκι της διχόνοιας που μας ταλαιπωρεί ανεκαθεν (για αυτό και ο εθνικός ποιητής μας εξορκίζει να την αποφύγουμε «να μην πουν στο λογισμο τους τα ξένα έθνη αληθινά, αν μισούνται αναμεσο τους δεν τους πρέπει ελευθερία») υπονομεύσαμε μόνοι μας την επιτυχία της επανάστασης του 1821 και δεχτήκαμε μια μειωμένη ανεξαρτησία από το συνέδριο του Λονδίνου το 1830.

Σκοπός του συνεδρίου ήταν να διχοτομήσει την Οθωμανική αυτοκρατορία (στην οποία οι Ρωμιοί είχαμε ένα μεγάλο μερίδιο) και να δημιουργήσει ένα μικρό δεύτερο ανάχωμα στην κάθοδο των Ρώσων στο Αιγαίο. Ο πρώτος λόγος εξέλειπε (αν θέλουν να διχοτομήσουν την Τουρκία, έχουν τους Κούρδους). Τον δεύτερο δεν τολμάμε φαίνεται ούτε να τον αμφισβητήσουμε, παρά το γεγονός ότι οι «μεγάλοι σύμμαχοι» μας στην Δύση έχουν ήδη συμμαχήσει με όλους τους εχθρούς μας και μας φτύνουν καθημερινά κατάμουτρα, ενώ εμείς κάνουμε σαν να … ψιχαλίζει. Κάνουμε σαν μη τρέχει τίποτα, σαν η κύρια μέριμνα μας να είναι τα λεφτά και τα νιτερέσα, τι θα φάμε, τι θα πιούμε και τι θα καζαντίσουμε («μες στον ψεύτικο ντουνιά, και ο μήνας έχει εννια»). Έτσι, οδεύουμε προς την καταστροφή. «Των οικιών ημών εμπιπραμμένων, ημείς αδωμεν», σαν τα σαλιγκάρια που σιγοψήνονται σε χαμηλή φωτιά και σφυρίζουν.
Από το 1830 και μετά, προσδεθήκαμε στο άρμα της «διαφωτισμένης» Δύσης και αλλοιωθήκαμε όσο ποτέ άλλοτε, ξεχνώντας τις παραδοσιακές θρησκευτικές και πολιτιστικές αξίες της Ρωμιοσύνης, ξεχνώντας ότι για γενεές γενεών το φως της ζωής μας ήταν ο Χριστός. Έτσι, περάσαμε και περνάμε μια Βαβυλώνια αιχμαλωσία σε ξένες αδιέξοδες ιδέες και πρόσκαιρα σχήματα. Αποτέλεσμα; Στα τελευταία 200 χρόνια χάσαμε τον εαυτό μας και υπέστημεν μεγαλύτερες καταστροφές από ό,τι στα τελευταία 2000 χρόνια. Η καταστροφή της Ρωμιοσύνης στην Μικρασία τον Σεπτέμβριο του 1922 είναι η μεγαλύτερη καταστροφή από την καταστροφή των Αθηναίων στην Σικελία τον Σεπτέμβριο του 413 π.Χ.. (ακόμα αναρωτιούνται οι σοφοί αν μπορεί να υπάρξει Ρωμιοσύνη χωρίς την ψυχική ισορροπία που μας έδινε η Μικρασία). Το ίδιο ισχυει για την καταστροφή της Ρωμιοσύνης της Πόλης το 1955 (όταν οριστικά «εάλω η πόλις» χωρίς το Ελλαδικό Κράτος και οι «σύμμαχοι» του να πουν κουβέντα, ενώ κάποιοι από τους μεγάλους μας συμμάχους συνέστησαν σε δήμιους και θύτες … «ψυχραιμία»). Το ίδιο επίσης ισχυει και για την Κυπριακή καταστροφή που ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 1974 επί Κυβέρνησης Καραμανλή μετά το αμίμητο «η Κύπρος είναι μακριά»). Το ίδιο ισχύει όμως κυρίως για την γλωσσική και πολιτισμική παρακμή μας τα τελευταία 50 χρόνια τουλάχιστον.

Έτσι, αυτό που βλέπουμε στην σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με την Ρωμιοσύνη (δεν λέω Ελληνισμό, γιατί, αντίθετα με τα όσα λένε οι «διαφωτισμένοι φίλοι» μας, ο Ελληνισμός ολοκληρώθηκε στην Ορθοδοξία ως Ρωμιοσύνη, ο Πλάτωνας είναι ο παππούς μας αλλά ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ο πατέρας μας). Τι να πει κανείς; Είμαστε ένα από τα αρχαιότερα γένη των ανθρώπων και στον 20ο αιώνα αναγορεύσαμε (όχι εμείς, ούτε και οι ίδιοι, αλλά οι παρατρεχάμενοι τους για να σιγουρέψουν την θέση τους) δυο «εθνάρχες» σαν να γεννηθήκαμε σαν γένος (όχι έθνος, γιατί είμαστε πολλά έθνη-ρατσες με κοινη πιστη, γλωσσα και πολιτισμο) τον 20ο αιώνα και σαν να μην ήταν ο 20ος αιώνας ένας από τους πιο καταστρεπτικούς για την Ρωμιοσύνη!

Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Στο να επιστρέψουμε σε ένα άλλο συνέδριο του Λονδίνου (στην τρόικα) την με αίμα μαρτύρων και ηρώων κερδισμένη ανεξαρτησία μας, και με αυτή και την εδαφική μας ακεραιότητα. Η Θράκη έχει ήδη αυτονομηθεί. Στο Αιγαίο, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα έχουν ήδη ατονήσει αφού δεν τα ασκούμε. Με την παραχώρηση του ονόματος, επιχειρούμε να παραχωρήσουμε τα εδάφη της Μακεδονίας στο κατασκεύασμα των Σκοπίων. Με το σχέδιο Αννάν, που κάποιοι άφρονες στην Ελλάδα αποδέχτηκαν και αποτελεί σημείο εκκίνησης κάθε συζήτησης για τους Τούρκους και την διεθνή κοινότητα, επιχειρήσαμε να καταργήσουμε το Κράτος της Κύπρου και να νομιμοποιήσουμε την κατοχή και τις συνέπειες της. Εγκαταλείψαμε την κιβωτό μας μέσα στον κατακλυσμό, την Εκκλησία μας, την γλώσσα μας, τον πολιτισμό μας. Που πάμε;!

«Το σφάλλειν ανθρώπινο και το ομολογείν ανδρικόν». Ας το παραδεχθούμε λοιπόν πριν είναι πολύ αργά. «Πήραμε την ζωή μας λάθος», όχι τα τελευταία 20 αλλά τα τελευταία 200 χρόνια. Καιρός να αλλάξουμε ζωή, όσο ακόμη υπάρχουμε και «κινούμεθα και εσμέν». Καιρός να ανακαλύψουμε και πάλι κάτω από την στάχτη ως αναγεννώμενο φοίνικα τον εαυτό μας στην κοινοτική και κοινοβιακή παράδοση των Ρωμαίικων κοινοτήτων, όπου έκαστος συνεισφέρει όσα δύναται και εσοδεύει όσα χρειάζεται για μια λιτή ζωή. Καιρός να ξαναθυμηθούμε τις αρετές μας, την αδελφική αλληλεγγύη στο όνομα του Χριστού, το αγωνιστικό πνεύμα του «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». Καιρός να ξαναανακαλύψουμε την αγάπη, την θυσία, το φως, την ζωή, τον Χριστό, για να μη ξαναπερπατησουμε στο σκοτάδι. Χωρίς δειλία. Χωρίς αμφιβολία. Χωρίς μίσος για κανένα (εθνικισμός και Ρωμιοσύνη είναι αντίθετες έννοιες, αφού η Ρωμιοσύνη έχει οικουμενικό χαρακτήρα και αγκαλιάζει όλους όσους συμμετέχουν της «ημετέρας παιδείας» και θέλουν να είναι και να λέγονται Ρωμιοί). Έχουμε ζωντανό παράδειγμα να ακολουθήσουμε, το Άγιον Όρος, που διέσωσε αυτήν την παράδοση για μας και για όλη την ανθρωπότητα. Για αυτό βάλλεται με τόση λύσσα, από αμετανόητους αλλά και ανόητους, που πριονίζουν το κλαδί στο οποίο κάθονται και αυτοί και ο κόσμος όλος.

Ας πορευτούμε μαζί με όσους δεν τόχουν ακόμη χάσει τελείως και δεν είναι διατεθειμένοι να ακολουθήσουν αυτήν την πορεία αυτοκαταστροφής που έχουμε πάρει κι εμείς και ο κόσμος όλος. Ας πορευτούμε μαζί με όσους θέλουν να μας ακολουθήσουν μακριά από το απέραντο κοιμητήριο, την Δύση που ανακάλυψε στην τύφλα της από τον πολύ «διαφωτισμό» τον θάνατο του Θεού. Μαζί με την «καθ’ ημάς Ανατολή» και κυρίως τους ομόδοξους αδελφούς μας από την Ρωσία, που ανακαλύπτει τον εαυτό της πιο γρήγορα από μας και μας καλεί να πάρουμε την θέση μας στην κεφαλή του κοινού αγώνα. Με θάρρος και ελπίδα, εδώ που φτάσαμε θα τραγουδήσουμε και πάλι, εν ανάγκη, σαν τους πατέρες μας το προφητικό τραγούδι του λαού μας (γιατί, αντίθετα με ο,τι πιστεύουν πολλοί, λαό ικανό και φιλότιμο έχουμε, ανάλογη ηγεσία δεν έχουμε). «Ακόμη ένα καλοκαίρι, ραγιάδες, ραγιάδες. Ώσπου νάρθει ο Μόσκοβος την λευτεριά να φέρει.»