Ο ξυπόλητος όσιος ερημίτης

Όταν πήγα στους Άγιους Τόπους και γιόρτασα για πρώτη φορά Πάσχα το 1954. είδα ένα κληρικό με άσπρα γένια, αδύνατο, χλωμό και ξυπόλητο που ερχόταν με ένα φαναράκι στο χέρι το Μέγα Σάββατο, ακολουθούμενος και από δύο επίσης ξυπόλητες καλόγριες. Ένας διάκος τότε ονόματι Χρυσόστομος, άκουσα να λέει:

-Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν εδώ την εμφάνισή τους μία φορά το χρόνο. Πού και πώς ζουν κανείς δεν ξέρει!

Συνέχισαν αυτοί να έρχονται ακόμη για 4-5 χρόνια δηλαδή μέχρι το 1959 και έκτοτε εξαφανίσθηκαν.

Σε διάφορες συζητήσεις που έκαναν μερικοί τότε, έλεγαν ότι αυτός ο ερημίτης ήταν κάποιος μητροπολίτης επαρχίας της Πελοποννήσου και αφού παραιτήθηκε από το αξίωμά του και τη θέση του, ήλθε ν’ ασκητέψει στον Ιορδάνη ποταμό, κοντά στο ασκητήριο της Οσίας Μαρίας τής Αιγύπτιας μαζί με τις δύο μοναχές.

Το επόμενο έτος 1955, θυμάμαι, είπε στον Σεβασμιότατο Βενέδικτο ο  διακο-Χρυσόστομος ότι θέλει να παρακολουθήσει αυτούς τους τρεις ερημίτες, να δει, όταν παίρνουν το Άγιο Φως πού πηγαίνουν. Πράγματι πήρε την ευλογία του Σεβασμιότατου, που δεν είχε γίνει τότε πατριάρχης και περίμενε στον πύργο να δει τον κληρικό με το φαναράκι του αναμμένο, όπως συνήθιζε. Πράγματι έφθασε ο ερημίτης αυτός με τις δύο μοναχές στη μέση της αυλής και ο διακο-Χρυσόστομος έτρεξε να τους προλάβει. Εκείνοι για συντομία πέρασαν από το πορτάκι της οσίας Μαρίας της Αιγύπτιας. Όταν έφθασε εκεί ο διάκος, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε εμπρός τους είδε κατά πού πήγαν.

Κανένας δεν ξέρει πού πήγαν και πού ακριβώς ασκούνταν. Μετά το 1959 έπαυσαν να έρχονται. Φαίνεται ότι κοιμήθηκαν έν Κυρίω.

(Περιοδικό «Ο Όσιος Γρηγόριος»τ. 12)