Καταστροφικές συνέπειες από την δραστηριότητα των νεοφανών αιρέσεων

Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού

Γραμματέως της Σ. Ε. επί των αιρέσεων.

1. Αυτό που άλλοτε ακούγαμε να λέγεται συχνά ότι όλες οι θρησκείες είναι καλές και ότι ο Θεός είναι ίδιος για όλους, δεν έχει σήμερα καμμιά σοβαρή βάση. Όχι μόνον όλες οι θρησκείες δεν είναι ίδιες, όχι μόνον όλες οι θρησκείες δεν είναι καλές, αλλά είναι βέβαιον πλέον ότι υπάρχουν σήμερα και μερικές «θρησκείες» που είναι εγκληματικές, γιατί έχουν εγκληματικά δόγ ματα και ανατρέπουν τις καθιερωμένες αξίες και τους θεσμούς. Ο λόγος για τις νεοφανείς αιρέσεις και τις παραθρησκευτικές ομάδες της «Νέας Εποχής».

Η δραστηριότητα των ομάδων αυτών στην εποχή μας έχει ξεπεράσει τα πλαίσια της μετατοπίσεως από την σώζουσα Αλήθεια στην πλάνη, από την ορθή Πίστη στις «αιρέσεις απωλείας» (Β’ Πέτρ. β’ 1) και αποτελεί καυτό πρόβλημα, με ιδιαίτερα επικίνδυνες κοινωνικές διαστάσεις. Και τουτο διότι, η ένταξη σε πολλές απ’ αυτές τις ομάδες έχει σαν συνέπεια την κα τάλυση της αξίας του ανθρωπίνου προσώπου, απειλεί τις δομές της οικογένειας και της κοινωνίας, καταστρέ φει τις ανθρώπινες σχέσεις, με καταληκτική συνέπεια την καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της θρησκευτικής ελευθερίας και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου.

2. Οι διάφορες νεοφανείς αιρέσεις και παραθρησκευτικές ομάδες, προκειμένου να επιτύχουν στις προσηλυ­τιστικές προσπάθειές τους μεταχειρίζονται αθέμιτες μεθοδεύσεις και χρησιμοποιούν ποικίλα προσωπεία, παρουσιαζόμενες ως σωματεία και ιδρύματα θρησκευ τικά, φιλοσοφικά ή μεταφυσικά, φιλανθρωπικά ή οι κολογικά, κέντρα υγιεινής εναλλακτικής ιατρικής, ως ινστιτούτα ψυχολογίας ή αναπτύξεως του νου, ως κινή ματα για την ειρήνη, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, την αποτοξίνωση, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ.

3. Πρωταρχικός στόχος των ομάδων αυτών είναι να απομονώσουν το θύμα τους από την οικογένεια, το κοι­νωνικό του περιβάλλον και τις παραδοσιακές του συ νήθειες, προσφέροντάς του δελεαστικές προτάσεις, αφ’ ενός μεν, για την εξέλιξή του σε ιδιαίτερα προσοντούχα προσωπικότητα και, αφ’ ετέρου, για την συμβολή του στη «σωτηρία» δήθεν ολόκληρης της ανθρωπότητος. Σ’ αυτή την πορεία, που αποδεικνύεται πολλές φορές καταστροφική, κατευθύνεται το θύμα από την «θεϊ κή» αυθεντία κάποιου γκουρού, θεϊκού διδασκάλου ή μεσσία. Αυτός έχει απόλυτη εξουσία πάνω σε όλες τις πτυχές της προσωπικότητος του οπαδού, μηδέ της καθα­ρά ιδιωτικής και προσωπικής ζωής του εξαιρουμένης. Υπάρχουν, φερειπείν, ομάδες που καθορίζουν ποιος ποιάν και πότε θα νυμφευθεί (Ενωτική Εκκλησία του Μούν)˙ άλλες που οι οπαδοί τους αστυνομεύουν την προσωπική ζωή ό ένας του άλλου (Σαηεντολογία κ.λπ.). Γενικά οι ομάδες αυτές απαιτούν πλήρη υποταγή, αποκοπή από το οικογενειακό περιβάλλον, τις σπου δές, το επάγγελμα και αφιέρωση στο «σκοπό», που ταυ τίζεται με την «σωτηρία του κόσμου». Απαιτουν ακόμη παραχώρηση των περιουσιακών στοιχείων μέχρι και ενυπόγραφη δήλωση παραιτήσεως από ευθύνη της οργανώσεως για τυχόν αυτοκτονία (από απελπισία) του θύματος (βλ. ΚΕΦΕ). Μερικές εξευτελίζουν την αξιοπρέ πεια του ατόμου και το εκβιάζουν με εξομολογήσεις γραπτές ή ομαδικά όργια ή ταπεινωτικές πράξεις ή αποφάσεις αυτοκτονίας (απαγόρευση μεταγγί σεων). Δεν λείπουν και εκείνες που φθάνουν μέχρι την κατασκοπεία, την λασπολογία και την τρομοκρατία θυμάτων και επικριτών τους.

4. Ο κίνδυνος να πέσει κανείς στην παγίδα των ομάδων αυτών δεν πρέπει να συσχετίζεται με την ηλικία, την μόρφωση, την ευφυΐα ή την κοινωνική θέση του θύ ματος. Ακόμη και ο “θρησκευόμενος” άνθρωπος, Όταν έχει επιφανειακή γνώση της πίστεώς του, κινδυνεύει να εμπλακεί σε τέτοιες ομάδες, συγχέοντας και συμβι βάζοντας τα ασυμβίβαστα. Η μοναξιά, η ευπιστία, η αβεβαιότητα, η απογοήτευση, η μελαγχολία, η απομά κρυνση από το οικογενειακό περιβάλλον (φοιτητές, στρατευμένοι), η απόλυση από την εργασία, οι διακο πές, η παραμονή σε νοσοκομεία, η ασθένεια, το πένθος, η έλλειψη απασχολήσεως κ.α. μπορούν να αποτελέσουν καταστάσεις «υψηλού κινδύνου». Τότε κυρίως μπορεί να γίνει ο λεγόμενος «βομβαρδισμός αγάπης» και να αναπτυχθούν ευκαιρίες για τη συζήτηση υπαρξιακών προβλημάτων και άρα να γίνει ο προσηλυτισμός.

Η Ζ’ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη της Αλιάρτου Βοιωτίας (2-026.9.95) παρατηρεί για τις παγίδες που στήνουν οι διάφορες ομάδες: «Οι αποκρυφιστικές ολοκληρωτικές ομάδες υπόσχονται “δύναμη”, “γνώ ση”, “επιρροή”, “εμπειρίες”. Το άτομο καθοδηγείται να πιστέψει ότι μέσα από τις τεχνικές της ομάδας θα γίνει ανώτερο από τους άλλους ανθρώπους, ότι θα ανα πτύξει όλες τις δυνάμεις που κρύβει μέσα του και δεν το γνωρίζει, ότι θα φθάσει σ’ ένα ανώτερο εξελικτικό επίπεδο, ότι θα επιβάλει στους άλλους ανθρώπους να το υπολογίζουν και να το φοβούνται, ότι δεν θα χρει άζεται να υπακούει σε οποιαδήποτε αυθεντία (γονείς, δασκάλους κ.ο.κ.) ή να συμμορφώνεται με οποιουσδήποτε ηθικούς κανόνες” ότι δεν θα έχει καμμία ή κανέναν ανάγκη, ότι τελικά θα γίνει υπεράνθρωπος, “θεός”! Όλες οι επιθυμίες του θα εκπληρώνονται αυτοστιγμεί. Θα κάνει ό,τι θέλει. Η θέλησή του θα είναι o μοναδι κός νόμος» (Ομάδες ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη Πίστη, σελ. 90, 91).

5. Η ίδια Συνδιάσκεψη, μιλώντας για τους τρόπους χειρισμού που χρησιμοποιούν οι ομάδες αυτές διαπι στώνει ότι:

«.. .Οι ψυχοτεχνικές που χρησιμοποιούνται, τσακί ζουν κυριολεκτικά την προσωπικότητα των οπαδών, τους οποίους μετατρέπουν σε πρόθυμους άμισθους σκλάβους, ένα είδος ρομπότ, δημιουργώντας μια ψυχοβιομηχανία με το πρόσχημα της “διεύρυνσης της συνείδησης”, που επιτυγχάνεται με την προσφορά πα νάκριβων σεμιναρίων. Σ’ αυτά τα σεμινάρια οι περισσότερες από τις εν λόγω ομάδες ασκούν τέτοιο ψυχολογικό βιασμό στα θύματα μέλη τους, ιδιαίτερα σ’ εκείνα που δεν έχουν αποβάλει τελείως τις ηθικές αξίες και η προσωπικότητά τους δεν έχει αλλοιωθεί ολοκληρωτικά, ο οποίος ξεπερ νάει σε απανθρωπιά και αγριότητα κάθε φαντασία» (Ομάδες ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη Πίστη, σελ. 85).

6. Άπ’ όλα αυτά γίνεται φανερό πόσο αρνητικές είναι για το άτομο και το κοινωνικό σύνολο οι συνέπειες από την δραστηριότητα των νεοφανών αιρέσεων και των παραθρησκευτικών ομάδων. Για τον λόγο αυτό, πολλές από αυτές έχουν χαρακτηριστεί ως ολοκληρωτικές οργανώσεις, «καταστροφικές λατρείες» ή «ελευθεριοκτόνες ομάδες» και έχει ζητηθεί η λήψη αυστηρών μέτρων εναντίον τους από διεθνείς οργανισμούς και κυβερνήσεις πολλών χωρών της Ενωμένης Ευρώπης. Μάλιστα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Ψήφισμά του για τις σύγχρονες αιρέσεις, της 29.2.96 (ενός εκ των τριών Ψηφισμάτων του περί των νεοφανών αιρέσεων), διαπιστώνει ότι: «ορισμένες σέκτες, που δρουν στο πλαίσιο διασυνοριακού δικτύου εντός της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, επιδίδονται σε παράνομες ή εγκληματικές δραστηριότητες και σε παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου… ».

7. Αλλά οι συνέπειες από την δραστηριότητα των ομάδων αυτών φθείρουν και την ψυχοσωματική υγεία των θυμάτων τους. «Με τη δέσμευση σε μια τέτοια ομάδα, ο τρόπος σκέψης και ο τρόπος ζωής της οργάνωσης γίνεται δεύτερη φύση για τον οπαδό. Σκέψεις και θέ σεις που είχε κανείς στο παρελθόν εξαφανίζονται. Στο θύμα παρατηρούνται: Περιορισμένη χρήση της γλώσ σας (γλωσσική πενία) και στερεότυπες απαντήσεις, παράξενη συμπεριφορά, εξασθένηση της προσωπικής σκέψης και κρίσης, αδυναμία διατήρησης των πριν από την ένταξη στην οργάνωση αναμνήσεων, συρρίκνωση των διανοητικών και ψυχικών δυνατοτήτων, μειωμένη αντίδραση σε εξωτερικά ερεθίσματα κ. α. Καταντούν τελικά «πιόνια» στα χέρια του γκουρού ή του μεσσία της οργανώσεως, φθάνοντας σ’ αυτό που αποκαλείται «αναίρεση ύπαρξης» (Διάλογος, τ. 13, σελ. 14).

Πέραν βεβαίως από τις ψυχικές βλάβες υπάρχουν και σωματικές, όπως έρπητες όλων των ειδών, χρόνιες κακώσεις, αυτοκτονίες ατομικές και ομαδικές και φυσι κά «τελετουργικές» ανθρωποθυσίες κ.λπ.

8. Μετά από όλα αυτά, είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς τις επιδράσεις που αναπόφευκτα προξενεί η δραστηριότητα των νεοφανών αιρέσεων και στον ιερό θεσμό της οικογένειας. ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος σημειώνει: «Υπάρχουν οργανώσεις, Όπως η Σαηεντόλοτζυ, οι οποίες, με τις μυστικές τους υπηρεσίες καταρτίζουν ειδικό πρόγραμμα χειρισμού της κάθε πε ρίπτωσης όταν λόγου χάριν οι γονείς εναντιώνονται. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η οργάνωση ρυθμίζει ακόμη και τις συναισθηματικές σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογενείας. Επιδιώκεται η εξαπάτηση των γονέων, ότι δήθεν το θύμα αγαπάει τους γονείς και δεν βάζει τίποτε πάνω από την αγάπη. Αλλά είναι οι γονείς που καταστρέφουν αυτό το συναίσθημα με την εναντίωσή τους. Μάλιστα η οργάνωση προβαίνει σε φρικτούς εκβιασμούς, ότι η σχέση δεν θα αποκατασταθεί εάν δεν παύ ση η εναντίωση ή εάν εδώ δεν σταματήσουν οι επαφές των γονέων με ειδικούς συμβουλευτικούς σταθμούς, με την Εκκλησία, με Συλλόγους, Πρωτοβουλίες Γονέων κ.ο.κ. » (Αντιμετώπιση των αιρέσεων και της παραθρησκείας, σελ. 48).

Και το τραγικό είναι ότι συνήθως είναι αργά όταν διαπιστωθεί ο κίνδυνος από την ύπαρξη του προβλή ματος. Διαπιστώνει χαρακτηριστικά ο π. Αντώνιος: «Υπάρχουν περιπτώσεις γονέων που δεν αντελήφθη σαν έγκαιρα τον κίνδυνο. Όταν τα παιδιά τους πλησί ασαν για πρώτη φορά μια τέτοια κίνηση, όχι μόνον δεν ανησύχησαν, αλλά και εξέφρασαν ικανοποίηση γιατί το παιδί τους εντάχθηκε σε ομάδα που ασχολείται, όπως νόμισαν, με “φιλοσοφικά ζητήματα”, με την “ψυ χολογία” και “εγκυκλοπαιδικά μορφωτικά θέματα”. Άρχισαν ν’ ανησυχούν όταν ήταν αργά· μόλις διαπί στωσαν βασικές αλλοιώσεις στην προσωπικότητα του παιδιού τους ή όταν η θυγατέρα τους σταμάτησε τις σπουδές κι έφυγε από το σπίτι. Έγιναν έξαλλοι όταν το παιδί τους εξαφανίστηκε!» (στο ίδιο, σελ. 44).

Πολλές φορές η αντιπαράθεση των θυμάτων με τις οικογένειές τους, μεθοδευμένη από τις ίδιες τις ολοκληρωτικές αυτές ομάδες, έχει ιδιαίτερα σκληρό χαρακτήρα και φθάνει σε ακραίες καταστάσεις. Παι διά απειλούν τους γονείς τους και τους σύρουν στα δικαστήρια ή σύζυγοι οδηγούνται αναπόφευκτα στο διαζύγιο διαλύοντας μια ευτυχισμένη μέχρι πρότινος οικογένεια. Σε επόμενο άρθρο μας θα αναφερθούμε σε συγκεκριμένα περιστατικά που αποκαλύπτουν καθα ρά το μέγεθος του προβλήματος και τις ανησυχητικές συνέπειές του πάνω στην οικογένεια.

Από το περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 40