Μεγάλο θαύμα στη Σερβία (6ο μέρος)

Οι δαίμονες προσπαθούσαν να εμποδίσουν τις ψυχές, στις οποίες ο Άγγελος της πύλης, επέτρεπε να περάσουν μέσα.

Αδύνατον να περιγραφεί η ομορφιά του Παραδείσου. Απ’ όλα όσα είδα, τίποτε δε μπορούσα να καταλάβω. Αναρωτιόμουνα: Γιατί μερικές ψυχές στέκονται σε ομά­δες; Γιατί αυτό, γιατί εκείνο; Αλλά πάλι, ο Άγγελος οδηγός, χωρίς ερώτημα μου απαντά: «Ντούσαν, δε θα μπορούσες να τα υπομείνεις εάν σου λέγονταν όλα» Κατόπιν ο Άγγελος οδηγός με οδηγεί μέσα από την πύλη.

Ο δρόμος απ’ αυτήν, ως την επόμενη πύλη, ήταν ολόι­διος σαν βέλος και πολύ στενός. Δεξιά και αριστερά, από τα όρια του δρόμου, σε όλο του το μήκος, υπήρχε απέ­ραντη, φοβερή, απότομη και βαθιά άβυσσος. Έτσι ήταν όλοι οι χώροι που μεσολαβούσαν ανάμεσα στους σταθμούς αυτούς, μόνο που ο δρόμος από τον ένα σταθμό στον άλλο γινόταν όλο και πιο στενός για να καταλήξει, πριν από την τελευταία πύλη, να έχει το πλάτος ενός ανθρώπινου ποδιού! Μετά από σύντομο ταξίδι, φθάσαμε στο δεύτερο σταθ­μό, ακόμη πιο ωραίο και λαμπρό από τον προηγούμενο. Και εδώ υπήρχαν ψυχές μαζί με τους Αγγέλους συνο­δούς τους, και τον Άγγελο φρουρό στην πύλη!

Εδώ οι δαίμονες προσπαθούσαν με περισσότερη δύνα­μη να εμποδίσουν τις ψυχές που τους είχε επιτραπεί ηείσοδος από την πύλη. Με όλες τις δυνάμεις τους, προσπαθούσαν να τις απο­σπάσουν προς κάποια άλλη πλευρά, αλλά χωρίς επιτυ­χία. Οι ψυχές που είχαν πάρει άδεια για να περάσουν μέσα από την σταυρόμορφη πύλη, απαλλάσσονταν τώρα δια παντός από τις επιθέσεις των δαιμόνων. Ο Άγγελος οδηγός μου και εγώ, περάσαμε μέσα από όλες τις πόρτες. Όλοι οι σταθμοί διέφεραν μεταξύ τους. Κάθε επόμενος σταθμός ήταν πιο ωραίος από τον προηγούμενο. Οι Άγγελοι που στέκονταν κοντά στην είσοδο ήταν διαφορετικά ντυμένοι, και οι είσοδοι πολύ πιο λαμπροί από τον πρώτο, ως τον τελευταίο σταθμό.

Στην πύλη του τελευταίου σταθμού, στέκονταν πανώ­ριος νεαρός, όμοιος με τον Άγγελο οδηγό μου. Στο αριστερό του χέρι κρατούσε βιβλίο και στο δεξί ξίφος. Μας χαιρέτησε προκύπτοντας ευχάριστα και εμείς περάσαμε μέσα και από την τελευταία πύλη. Εδώ το πέρασμα ήταν και το πιο στενό. Μόλις περάσαμε αυτή την πύλη αμέσως βρεθήκαμε σε τεράστιο φως. Μέχρι την τελευταία πύλη υπήρχε συνη­θισμένο γήινο φως, ενώ τώρα η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτό το νέο φως και το συνηθισμένο γήινο φως ήταν τόσο μεγάλη, σαν τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην πιο ηλιόλουστη μέρα και στη σκοτεινότερη νύχτα.

Απορημένος από το ισχυρό φως άρχισα να γυρίζω αναζητώντας με τα μάτια τον Ήλιο, αλλά ο Άγγελος οδηγός μου εξηγεί ότι περάσαμε το Ηλιακό σύστημα και ότι βρισκόμαστε στο θόλο της ουράνιας Βασιλείας. Μου είπε ότι από το Πρόσωπο του Θεού ακτινοβο­λούν οι ουρανοί και ότι εδώ δεν υπάρχει ποτέ νύχτα, αλλά συνεχώς είναι μέρα.

Ο φόβος και ο τρόμος που με ακολουθούσαν σχεδόν αδιάκοπα μέχρι το μέρος αυτό, εξαφανίστηκαν με μιας και την ίδια στιγμή με γέμισαν αισθήματα ανέκφραστης ηρεμίας και ευχάριστης χαράς. Από τα ύψη του ουράνιου θόλου κοίταξα κάτω τη μεγαλόπρεπη εικόνα μιας τεράστιας αχανούς πόλης. Σπίτια, ναοί, πάρκα και άλλες αναρίθμητες ουράνιες ομορφιές, ήταν σκόρπια στο αχανή αυτόν ουράνιο χώρο. Όλα έλαμπαν και ακτινοβολούσαν από μια ασυνήθιστη λάμψη. Την προσοχή μου τράβηξαν και δύο τεράστια ποτά­μια, που έρεαν αργά μέσα από την πόλη αυτή. Στο ένα από τα δύο αυτά ποτάμια έρεε κίτρινο υγρό και στο άλλο λευκό. Ο Άγγελος οδηγός μου αντιλή­φθηκε και αυτή την φορά την σύγχυση μου και μου εξή­γησε ότι πρόκειται για μέλι και γάλα.Ενώ κοιτούσα δε αυτά τα ποτάμια, παρατήρησα ότι απ’ αυτά διακλαδίζονταν πολυάριθμα πολύ μικρά ποτα­μάκια, που στη ροή τους προσέγγιζαν όλα τα φυτά και με τον τρόπο αυτό ποτίζονταν.

Κάτω από την εντύπωση αυτού του θεάματος, αισθάνθηκα κάποιο φτερούγισμα στην ψυχή μου, που με γέμισε με τέτοια ανάταση που τα χέρια μου ασυναίσθη­τα εκτάθηκαν προς αυτή την κατεύθυνση. Η επιθυμία να τα αγγίξω όλα αυτά, να τα χαϊδέψω, ήταν τόσο μεγάλη, αλλά ο Άγγελος οδηγός μου με τραβά και γρήγορα κατεβήκαμε απ’ αυτό το υπέροχο μέρος.

Στην έκπληξη και τη χαρά μου, δεν υπήρχε τέλος όταν είδα όλα όσα μας περιέβαλαν. Δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω. Δίπλα μας και παραπέρα, μέχρι που μπορούσε να φθάσει το μάτι, άνθιζε τέτοια ζωή που δε μπορεί να διανοηθεί κανείς, ούτε και να δει σε κάποιο άλλο τόπο έξω από τον Παράδεισο. Το έδαφος στον Παράδεισο ήταν σαν γυάλινο και καθαρό σαν κρύσταλλο και εκείνα τα μικρούτσικα ρυά­κια κυλούσαν κάτω από το έδαφος σαν μικρά υποβρύχια. Γύρω μας σε διαφορετικές αποστάσεις υπήρχαν ωραι­ότατα σπίτια, ποικίλων μεγεθών και μορφών. Το καθέ­να ήταν τόσο περίτεχνα διακοσμημένο, που η διακόσμη­ση έμοιαζε με λεπτεπίλεπτο κόσμημα.

Στα παραδείσια αυτά σπίτια, ιδιαίτερα τονίζονταν οι στέγες, που σε κάποιο βαθμό μου θύμιζαν τις στέγες των ρωσικών εκκλησιών με τους πολλούς τρούλους.Αυτή την πανέμορφη αρχιτεκτονική, την ομόρφαινε πιο πολύ το φως, που έλουζε εξωτερικά όλες τις επιφά­νειες. Γύρω απ’ αυτά τα ουράνια παλάτια απλώνονταν τεράστια πάρκα γεμάτα από ωραιότατα δένδρα και λου­λούδια. Σ’ αυτό το περιβάλλον των λουλουδιών,, όλα μύριζαν ακατάληπτα ευχάριστα, και τα αρώματα μεταφερμένα από ανεπαίσθητη αύρα, απλώνονταν προς όλες τις πλευ­ρές. Με θαυμασμό παρατηρούσα το πώς κάποιο λουλούδι άνθιζε αδιάκοπα, άλλαζε προσωρινά και χρώματα και μεθυστικά αρώματα. Μαζί με αυτά τα φυτά είδα και πολλά διαφορετικά καρποφόρα δένδρα, στολισμένα με καρπό σαν ωραιότα­τα γαϊτάνια.

Οι καρποί αυτών των οπωροφόρων ήταν υπερβολικά μεγάλοι και γεμάτοι με χυμούς, που ορατοί κινούνταν και έρεαν μέσα τους. Ο Άγγελος  οδηγός μου εξήγησε ότι τα δένδρα καρ­ποφορούσαν δώδεκα φορές το χρόνο. Εκτός από τα οπωροφόρα δένδρα είδα πολλά κλήμα­τα, ιδιαίτερα δίπλα στα ποτάμια, αλλά και δίπλα στα σπίτια. Με τη σαφή πράσινη φυλλωσιά τους και τα κόκκινα σταφύλια, αυτοί οι αμπελώνες άφησαν σε μένα την εντύ­πωση της πιο βαθιάς ημερωσύνης. Σ’ αυτά, και άλλα μέρη του Παραδείσου, όπου με οδήγησε ο Άγγελος οδηγός μου, είδα πολυάριθμο κόσμο όλων των ηλικιών. Η θέα των γεροντότερων ήταν εξαιρετικά ευχάριστη και θαυμαστή. Από τα γεροντικά τους χαρακτηριστικά κρατήθηκαν μόνο τα ασπρισμένα μαλλιά και τα πολύ κυματιστά γένια, ενώ τα πρόσωπα τους είχαν μεταμορ­φωθεί σε πρόσωπα νεαρών.

Απ’ αυτά τα αγαπητά πρόσωπα, ακόμη περισσότερο θαύμασα αυτά των παιδιών που πολλά απ’ αυτά ήταν εξομοιωμένα με τους Αγγέλους. Τα κοίταζα πως διασκέδαζαν μέσα στα πάρκα και σε άλλα μέρη, με διάφορα παιχνίδια. Πολλά απ’ αυτά έκαναν μικρά στεφάνια και άλλα κοσμήματα από λουλούδια και τα πουλιά κατέβαιναν στους ώμους τους, κουνούσαν τα φτερά τους, κελαηδού­σαν και με την ήρεμη παρουσία τους, μεγάλυναν τα παι­χνίδια τους. Διέκρινα ότι τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι ήταν δια­φορετικά ντυμένοι. Τα ενδύματα τους έλαμπαν και είχαν κάποια διακριτικά με θεϊκό τρόπο εναρμονισμένα πάνω τους, ανάλογα με τις υπηρεσίες που πρόσφεραν. Γύρω από τα κεφάλια έφεραν φωτοστέφανα, πιο μικρά από αυτά των Αγγέλων και των Αγίων.

Για την καθαρή και θεάρεστη ζωή τους στη γη, ο Θεός τους χάρισε στον Παράδεισο όλες τις ευχαριστήσεις. Μαζί με αυτούς τους κατοίκους του Παραδείσου, υπήρχαν και αναρίθμητοι Άγγελοι. Η τελειότητα και η ομορφιά των Αγγελικών προσώ­πων δεν είναι δυνατό να γίνει κατανοητή. Τα πρόσωπα τους έλαμπαν δυνατότερα από τον ήλιο, και από τα ρούχα τους χυνόταν φως σαν αστραπές. Οι Άγγελοι έκαναν παρέα και με τους νεώτερους και με τους γεροντότερους, και σε πολλά μέρη δόξαζαν με ύμνους, από κοινού, τον Κύριο. Προχωρώντας μέσα στον Παράδεισο, παρέλυα από τον όλο και μεγαλύτερο θαυμασμό. Ο Άγγελος οδηγός μου και εγώ, περπατούσαμε ασυ­νήθιστα ελαφριά, και κατά διαστήματα πολύ γρήγορα.

Κάποια στιγμή φθάσαμε σε τόπο θαυμάσιας ομορφιάς. Αυτό το μέρος ξεπερνούσε σε φωτεινότητα και διακόσμη­ση όλα όσα είχα δει προηγουμένως στον Παράδεισο. Στον τόπο αυτό, και πολύ κοντά μας, προς την δεξιά μας πλευρά, ήταν παρατεταγμένες σε μακριά ευθεία σειρά, οι ανώτερες Αγγελικές τάξεις. Η μία απ’ την άλλη σειρά παρουσίαζαν μικρά κενά για να αναγνωρίζονται σαφέστερα οι ομάδες και οι τάξεις, πράγμα που συμπέρανα αργότερα. Για την ωραιότητα αυτών που είδαν τα μάτια μου δεν είναι δυνατό να ευρεθούν λέξεις άξιες για να τα περιγρά­ψουν όλα. Μπροστά σ’ αυτή τη συγκέντρωση, ο Άγγελος οδη­γός μου, βράδυνε λίγο το βάδισμα, γύρισε προς τη δεξιά πλευρά και άρχισε με το χέρι, να μου δείχνει, και να μου εξηγεί: «Αυτοί είναι οι Άγγελοι, αυτοί οι Αρχάγγελοι».

Την στιγμή εκείνη, ο Άγγελος οδηγός μου, σταμά­τησε να μου εξηγεί, γιατί από την ομάδα των Αποστό­λων ξεχώρισε ο Άγιος Απόστολος Πέτρος ο οποίος και σταμάτησε μπροστά μας. Ταυτόχρονα, από την αριστερή πλευρά εμφανίστηκε η Αγία Μητέρα Παρασκευή και άρχισε να έρχεται δίπλα στον Απόστολο Πέτρο. Οι ταξιδιώτες που τη μέρα αυτή, μετέφερα από το Κράλιεβο ως τη Ζίτσα, στέκονταν μπροστά μας, στην μεγαλύτερη δόξα και λαμπρότητα. Στα κεφάλια τους φορούσαν ακτινοβόλα στέμματα και οι ενδυμασίες τους, λαμποκοπούσαν από ακατάλη­πτο διάκοσμο και επιβλητική λαμπρότητα. Πάνω από τους δεξιούς ώμους και το στήθος είχαν στεφάνια απερίγραπτης λαμπρότητας που έμοιαζαν με παράσημα. Ενώ ο Άγγελος οδηγός με περιδιάβαζε ανά τον Παράδεισο ούτε μια στιγμή δε μου πέρασε από το νου ότι θα τους ξαναδώ. Ξαφνιασμένος από τη συνάντηση αυτή, αλλά και τη θέα τους, τους κοίταζα με περηφάνια, χωρίς να παίρνω τα μάτια μου από πάνω τους.

Απ’ αυτήν την πνευματική μου απόλαυση, με απέ­σπασαν τα λόγια του Αγίου Αποστόλου Πέτρου. –  «Ξέρεις, Ντούσαν, ποιους μετέφερες σήμερα;» Χωρίς να κρύψω τη χαρά μου, του απάντησα με μεγάλη ψυχική ανάταση: «Ξέρω»! Συνεχίζοντας το διάλογο, ο Απόστολος μου είπε:

«Από σήμερα να μην είσαι άπιστος άνθρωπος, αλλά πιστός και να αναγεννηθείς στο όνομα του Πατρός και Υιού και Αγίου Πνεύματος» Κατόπιν ο Απόστολος Πέτρος σταυροκοπήθηκε, δεί­χνοντας μου πως πρέπει να κάνω το σημείο του Σταυ­ρού. Κάποτε, ενώ ήμουν παιδί, το σημείο του Σταυρού το έκανα από το μέτωπο ως το πηγούνι. Διδαγμένος τώρα από το παράδειγμα του αποστόλου Πέτρου, αμέσως κατάλαβα πως νωρίτερα δεν έκανα το σταυρό μου σωστά, και πως πρέπει να τον κάνω στο μέλλον. Ο Απόστολος επειδή αισθάνθηκε ότι σκέφτομαι για το σημείο του Σταυρού περίμενε λίγο και συνέχισε να με συμβουλεύει:

«Μέσα στην προσευχή να επικαλείσαι όλους τους Αγίους, τους Προφήτες, τους Αποστόλους, τους Αγγέ­λους, τους Αρχαγγέλους, τα Χερουβείμ και Σεραφείμ και πάνω απ’ όλα τη Μητέρα του Θεού, την Υπεραγία Θεοτόκο Μαρία, γιατί η δόξα και η τιμή της είναι μεγα­λύτερη από όλων των Αγγέλων στον Ουρανό. Αυτή είναι η ταχεία βοηθός, σ’ αυτούς που επικαλούνται τη βοήθεια της, με πίστη και προσευχή!Από σήμερα πρέπει να ξεχάσεις τις συνήθειες που είναιβαθιά ριζωμένες μέσα σου, και να γιορτάζεις την οικογε­νειακή σας γιορτή- την Αγία Πέτκα- Παρασκευή, που προσεύχεται για όλους που τη γιορτάζουν» και μου δεί­χνει με το χέρι. «Γι’ αυτά που είδες, Ντούσαν, και γι’ αυτά που ακόμη θα σου δείξει ο Άγιος Αρχάγγελος Γαβριήλ, μακάριος εσύ, οι δικοί σου και όλοι εκείνοι που θα πιστέψουν σε σένα. Αλλά αυτό, δε θα είναι αρκετό, αν μετά απ’ όλα αυτά δεν πάρετε το δρόμο του Κυρίου ημών Ιησού Χρι­στού.

Και σε σένα Ντούσαν, επισημαίνω ότι μπορείς να εκμεταλλευτείς τη λίγη ζωή που σου έμεινε και να σωθείς, με νηστεία και προσευχή, αν κρατήσεις ως το τέλος όλες τις εντολές του Θεού!» Η σοβαρότητα των λόγων του Μεγάλου Αποστόλου, έκαναν βαθιά εντύπωση στην ψυχή μου. Κάτω από την επενέργεια αυτής της εντύπωσης καθόμουνα ακίνητος στην ίδια θέση, απ’ όπου κοίταζα και άκουγα, αυτές τις λαμπάδες του Θεού. Την κατάσταση μου αυτή έλυσε ο Άγιος Αρχάγγελος Γαβριήλ με τη συνέχιση των εξηγήσεων: «Αυτοί είναι οι Προφήτες του Θεού και αυτοί οι Μεγαλομάρτυρες». Έτσι, όπως μου τους παρουσίαζε όλους, και με τη σειρά, αυτοί σε κάθε παρουσίαση χαμογε-λούσαν ήρεμα και υποκλίνονταν ελαφρά. Αμέσως μετά τη συνάντηση αυτή ο Άγγελος- οδηγός με οδηγεί πιο πέρα στον Παράδεισο.

Συμπτωματικά να μνημονεύσω ότι με τα μάτια έβλε­πα σε τεράστια απόσταση. Σε μεγάλες αποστάσεις ξεχώριζα και τις πιο μικρές λεπτομέρειες, σαν να τις έβλεπα από κοντά. Στον Παράδεισο έβλεπα πολύ καλύτερα και πολύ μακρύτερα, παρά όταν κοίταζα από τα σύννεφα την ανά­σταση των νεκρών. Ο Κύριος μου δώρισε αυτή την ιδιότητα για να την έχω όσο μου δείχνονταν ο πνευματικός κόσμος. Προχωρώντας μέσα στον Παράδεισο είδα αναρίθμη­τους πανέμορφους ναούς, φτιαγμένους από χρυσάφι και πολύτιμους λίθους. Οι πόρτες όλων των ναών, δίπλα από τους οποίους περάσαμε, ήταν διάπλατα ανοιγμένες, και από μέσα ακούγονταν οι μεγαλοπρεπείς λειτουργίες, που τις συνό­δευαν τα άσματα των χορών των Αγγέλων, των Αρχαγ­γέλων και των Αγίων. Οδηγώντας με όλο και παραπέρα, ο Άγγελος οδη­γός, κάποιες στιγμές μου βράδυνε το βήμα, όταν ήθελε να ιδώ καλύτερα κάποια πράγματα, όμως πουθενά δε σταματούσαμε.

Δεν ξέρω πόσο προχωρήσαμε έτσι, όταν τελείως ξαφ­νικά, ο Άγγελος οδηγός, βράδυνε τόσο πολύ το βήμα σαν να είχαμε σχεδόν σταματήσει. Μπροστά μας, τη στιγμή εκείνη, φάνηκε σε τεράστια απόσταση κάποιο ύψωμα και πάνω του Μεγάλος Σταυ­ρός.

Πάνω στο Σταυρό είδα τον Εσταυρωμένο Κύριο και ένα εκτυφλωτικό φως να κατευθύνεται προς όλες τις πλευρές, ακτινωτά, ενώ στη ρίζα του Σταυρού είδα μαζεμένους πολλούς πολυπτέρυγους Αγγέλους, Αρχαγ­γέλους, Αποστόλους, Προφήτες και Αγίους να δοξολο­γούν τον Εσταυρωμένο Κύριο. Πίσω από το Σταυρό είδα μερικές τεράστιες εκκλη­σίες και μερικά ακόμη άλλα κτήρια. Όλα αυτά που είδα ήταν τόσο λαμπερά, εορταστικά διακοσμημένα που βουβάθηκα απ’ αυτή την ουράνια δύναμη. Ο Άγγελος – οδηγός με σταματά και μου λέει: «Εκεί είναι, Ντούσαν, ο Θρόνος του Κυρίου. Δεν είσαι άξιος να πας παραπέρα»

Κατόπιν, ο Άγγελος – οδηγός με γύρισε πίσω και γρήγορα βγήκαμε από τον Παράδεισο.

Συνεχίζεται…

Πηγή: Ιωάννου Β. Στόγια , Ένα Μεγάλο Σύγχρονο Θαύμα, Ζωντανός στον άλλο κόσμο, Δράμα 2010, σ.25-35.