Εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλείν…

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

“Εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλείν” είπε ο Χριστός.

Κι εκ του περισσεύματος πράγματι εκφραζόμαστε όλοι εμείς, οι έξυπνοι και μορφωμένοι, οι πονηροί και αμόρφωτοι, οι αγαθοί και ταπεινοί.

Αυτό που αξίζει να δούμε είναι τι περίσσευμα διαθέτει ο καθένας μας. Να στρέψουμε την ματιά μας και να δούμε – αν το αντέχουμε – με τι αξίες έχουμε γεμίσει το χώρο της καρδιάς που πρέπει να διατηρούμε συνεχώς καθαρό, γεμάτο ευγενή αισθήματα και ανώτερα ιδανικά.

Στην εποχή που ζούμε η ύβρις, η συκοφαντία, η λασπολογία έχει εξέχουσα θέση στην ψυχοσύνθεση αρκετών σοβαροφανών ανθρώπων που κατέχουν ή επιθυμούν ν’ αποκτήσουν αξιώματα. Και γίνεται ο απλός κόσμος αποδέκτης ανάρμοστων λέξεων και σκέψεων, οδηγούμενος πολλές φορές σε λάθος εκτιμήσεις.

Έτσι οι άνθρωποι που συκοφαντούν, λασπολογούν, υβρίζουν, γίνονται αιτία όχι μόνο να στρέφουν μια μερίδα του κόσμου εναντίον κάποιου που για διάφορους λόγους φθονούν, αλλά το κυριότερο, δηλητηριάζουν την ψυχή τους, τους μπολιάζουν με μίσος, με κακία, φθείροντας ανεπανόρθωτα τις ψυχές τους.

Κι αν κάποιος θεωρείται εγκληματίας επειδή αφαίρεσε τη ζωή κάποιου, αυτός που διαφθείρει, που διασύρει, που σκοτώνει συνειδήσεις, άραγε πώς πρέπει να χαρακτηρισθεί;

Είναι επικίνδυνοι επομένως αυτοί οι άνθρωποι κι ασφαλώς χρειάζονται ψυχοθεραπεία προκειμένου έστω κι αργά να κατανοήσουν την αποστολή του ανθρώπου.

Ο Απόστολος Παύλος στην Ά επιστολή προς Κορινθίους κεφ. ΙΓ’ λέει στους στίχους 1 και 2.

“Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.

Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί”.

Γίνεται σαφές ότι η όποια ικανότητα λόγου, η όποια μόρφωση, δεν είναι αρκετή για να καλλιεργήσει την ψυχή.

Η ψυχή του ανθρώπου είναι όπως και το σώμα του.

Αν δεν φροντίζει κάποιος την καθαρότητα του σώματός του καθημερινά, αν προσεκτικά δεν σκύβει και δεν περιποιείται όλα τα μέλη του, τότε όσα κοσμήματα κι αν φορά, όσο κι αν ντύνεται με όμορφα ρούχα, όσο κι αν περιλούζεται με ακριβά αρώματα, το σώμα του θα εκβάλει δυσάρεστη οσμή που θα απομακρύνει από δίπλα του όσους τον πλησιάζουν.

Έτσι, αν κάποιος δεν φροντίζει για την καθαρότητα της ψυχής του, παραμελεί συστηματικά τις ανάγκες της, δεν σκύβει πάνω της για να δει η πληρότητά της αν είναι απο αγαθούς γλυκούς καρπούς ή από πικρούς και δηλητηριώδεις, γίνεται αποκρουστικός και μόνο όμοιοι τον πλησιάζουν ή κάποιοι που θέλουν να χρησιμοποιήσουν τα δηλητηριώδη βέλη του εναντίων αγαθών.

Η υγεία επομένως της ψυχής, εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Φροντίζοντας να κρατάμε μακριά κάθε τι που την μολύνει. Φροντίζοντας να σκύβουμε τακτικά πάνω της. Όμως εκείνο που επιβάλεται στην περίπτωση αυτή είναι να μην απομονωθούμε, φοβούμενοι την ψυχική μας φθορά ή απώλεια.

Απεναντίας, είναι υποχρέωσή μας να είμαστε πρώτοι στις επάλξεις για την μετάδοση της αγάπης.

Πρέπει να πολεμούμε τον πικρό λόγο με τον λόγο της Αλήθειας, με τον καλό λόγο.

Αυτόν που μαλακώνει και την πιο σκληρή καρδιά.

Αυτόν που γίνεται βάλσαμο στους πληγωμένους.

Ο λόγος που γίνεται παρηγοριά στους πονεμένους.

Ο λόγος ο καλός, που γεμίζει θαλπωρή και την πιο κρύα καρδιά.

Κι ο λόγος αυτός βγαίνει μόνο από τα χείλη εκείνων που έχουν νοιώσει την ταπείνωση.

Βγαίνει από τα χείλη εκείνων που έχουν καταλάβει την μικρότητά τους και ζητούν καθημερινά την βοήθειά Του για να μη βγει από τα χείλη τους πικρός λόγος.

“Εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλείν”.

Ας ευχηθούμε από σήμερα ν’ ακούμε καλούς λόγους. Από τον άντρα, την γυναίκα, το παιδί, τον φίλο. Από τους πολιτικούς μας, τις εφημερίδες, την τηλεόραση. Αλλιώς η ζωή μας θα συνεχίσει να έχει την μορφή της φάλτσας ορχήστρας με χιλιάδες αλαλάζοντα κύμβαλα…