Ανέγερση Καθεδρικού ναού στην Αθήνα: Αναπτυξιακό και συμβολικό έργο πνοής

του Σπύρου Μπαζίνα

Ισχυρίζονται πολλοί ότι έχουμε αρκετούς ναούς και έτσι δεν χρειαζόμαστε καθεδρικό ναό στην Αθήνα. Ισχυρίζονται επίσης ότι ιδίως αυτή την εποχή η Εκκλησία (την οποία κατανοούν ως ιεραρχία), αντί να κτίζει ναούς, οφείλει να δώσει, είτε με μορφή φόρων, είτε με την μορφή άλλων εισφορών, από το περίσσευμα η και από το υστέρημα της για να ανακουφιστεί ο λαός.

Τέλος, ισχυρίζονται ότι η Αθήνα δεν έχει ανάγκη ενός ακόμη κτιρίου, έχει ανάγκη από πράσινο.

Τα επιχειρήματα αυτά δεν είναι πειστικά. Γιατί; Mα γιατί η ανέγερση καθεδρικού ναού στην Αθήνα, θα ενισχύσει την οικονομία δίνοντας δουλειά σε χιλιάδες Ελλήνων για πολλά χρόνια, θα ξυπνήσει το φιλότιμο, την εργατικότητα, την επιχειρηματικότητα και την επινοητικότητα των Ελλήνων και θα αποτελέσει κέντρο φιλανθρωπίας προς όφελος χιλιάδων απόρων, αλλά και κέντρο έμπνευσης και αναφοράς του νέου Ελληνισμού στον αιώνα τον άπαντα. Πως θα ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση χωρίς ένα τέτοιο γενναίο αναπτυξιακό πρόγραμμα;

Δεν θέλει η δεν μπορεί το Κράτος να κάνει μια τέτοια μεγάλη επένδυση (αν και θέλει και μπορεί για την ανέγερση ισλαμικού τεμένους); Τότε θα τα βρούμε εμείς, η Εκκλησία ως κλήρος και λαός, με δάνεια και εισφορές. Το έκαναν οι Ρουμάνοι γιατί δεν μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς;

«Για την αποφυγή τυχόν αρνητικών σχολίων για την εν λόγω πρωτοβουλία, θέλω να διευκρινίσω  ότι ο Καθεδρικός ναός δεν θα κατασκευαστεί με χρήματα της Κυβέρνησης, ούτε από τον κρατικό προϋπολογισμό του 2010. Επειδή βρισκόμαστε σε μια περίοδο κρίσης, δεν θα επιβαρύνουμε το κράτος … Η κατασκευή του ναού θα γίνει με δάνειο που θα λάβουμε από μια Ρουμανική Τράπεζα, και το ποσό θα εξοφληθεί με διακανονισμό που κάναμε σε 15 χρόνια … και από τις δωρεές των πιστών» (Επίσκοπου Καμπινεανούλ κ. Κυπριανού, βλ. Αιμίλιος Πολυγένης – «Romfea.gr» Δευτέρα, 6 Ιουνίου 2010).

Πέραν όμως της πρακτικής σημασίας ενός αναπτυξιακού προγράμματος στα πλαίσια του οποίου θα ενταχτεί και η ανέγερση καθεδρικού ναού στην Αθήνα η της επένδυσης που θα κάνει η Εκκλησία, ας αναλογιστούμε το ακόμη σπουδαιότερο.

Πως θα ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας στον κόσμο αν δεν τηρούμε τις υποσχέσεις μας ούτε προς τον Θεό και ιδίως μια από τις πρώτες υποσχέσεις που δώσαμε ως νέο ελληνικό έθνος, δηλαδή την υπόσχεση να ανοικοδομήσουμε ναό του Σωτήρος στην πρωτεύουσα για να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας προς τον Θεό που μας χάρισε πέρα από κάθε ανθρώπινη λογική την ελευθερία μας μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς;

Πως θα ξεπεράσουμε την ηθική και πολιτισμική κρίση που μας μαστίζει χωρίς να ξαναβρούμε τον εαυτό μας και τις αξίες που μας ανέστησαν ως ελεύθερο έθνος, την αγάπη, την ελπίδα, την αλληλεγγύη και την υπέρβαση του θανάτου, που συμβολίζει ο Σταυρός;  Γιατί αφήνουμε την Αθήνα μας να μένει μια πόλη χωρίς σύγχρονη ταυτότητα (ο Παρθενώνας εκπροσωπεί τον νέο Ελληνισμό;!)

Μπορεί κανείς να φαντασθεί την Πόλη χωρίς την Αγιά Σοφιά, την Ρώμη χωρίς τον Άγιο Πέτρο, το Παρίσι χωρίς την Παναγία, το Λονδίνο χωρίς τον Άγιο Παύλο;

Ας σκεφτούμε καλά. «Σήμερα χτίζουμε ναούς όχι επειδή έχουμε πολλά χρήματα. Ο λαός μας ποτέ δεν έχτιζε Ναούς από το περίσσευμά του. Όμως αντιλαμβανόμαστε ότι θα επιτύχουμε συν Θεώ τους σκοπούς που θέτουμε μπροστά μας, ως χώρα και ως λαός … Ο Καθεδρικός Ναός του Σωτήρος στη Μόσχα, χτίστηκε την φοβερή εποχή της δεκαετίας του 90’ όταν ακόμη η χώρα μαστίζετο από μεγάλα προβλήματα … χάρη στην ανέγερση των νέων εκκλησιών στη Ρωσία, μπορεί να επιλυθούν και τα οικονομικά προβλήματα, τα οποία κωλύουν την πορεία μας σήμερα …» (Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσιών κ Κύριλλος – βλ. Αιμίλιος Πολυγένης «Romfea.gr» της Δευτέρα, 19 Απριλίου 2010).

Όσο για τις συμβουλές που απευθύνονται προς την Εκκλησία … να κάνει το καθήκον της και να συνδράμει τον λαό στην ανάγκη του, το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι μοιάζουν με το «έλα παππού μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφα σου».

Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το ότι αυτοί που οδήγησαν την χώρα εδώ που την οδήγησαν και οι παρατρεχάμενοι τους βρίσκουν τώρα το θάρρος (η το θράσος) να κάνουν συστάσεις στην Εκκλησία που ήταν, είναι και θα είναι κοντά στον λαό (και για αυτό ο λαός την εμπιστεύεται περισσότερο από το Κράτος);

Τέλος, είναι εξίσου ειρωνικό να έρχονται οι οπαδοί των διαφόρων ρευμάτων του υλισμού (καπιταλιστικής η σοσιαλιστικής κοπής), που κατέστρεψαν και καταστρέφουν τον κόσμο με την άναρχη ανάπτυξη, να κάνουν μάθημα προστασίας και σεβασμού του περιβάλλοντος στην Εκκλησία, που διέσωσε και διασώζει το περιβάλλον ως μέρος της δημιουργίας του Δημιουργού.

Και βέβαια, μπορούμε να κτίσουμε ένα καθεδρικό ναό στην Αθήνα σύμφωνα με την παράδοση μας και με σεβασμό για το περιβάλλον, ανεγείροντας τον καθεδρικό ναό μέσα σε ένα μοναδικό πάρκο που θα δώσει τόσο πνευματική όσο και φυσική ανάσα στην Αθήνα.

Ας μην  επιτρέψουμε, οι επερχόμενες γενιές να ζήσουν σε μια Αθήνα χωρίς ψυχή, χωρίς ταυτότητα, όπως ζήσαμε εμείς. Ας μην επιτρέψουμε στους γνωστούς-άγνωστους να εξακολουθούν να βάζουν χέρι στο πνευματικό μας θησαυροφυλάκιο και να μας αφαιρούν την πνευματική μας κληρονομιά, λέγοντας μας πολλά για τον παππού μας τον Πλάτωνα, αλλά τίποτα για τον πατέρα μας, τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο και τους άλλους Μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας.

Επιτέλους, αν δεν μπορούμε να ηγηθούμε, ας ακολουθήσουμε τουλάχιστον το παράδειγμα των άλλων Ορθοδόξων λαών, πριν μπούμε ανεπιστρεπτί σαν έθνος στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Πηγή: Romfea.gr