Άιντε ντε, να σε… δούμε! Εδώ θα φανείς!

  Πού χρειάσθηκε η πιο μεγάλη μακροθυμία;

Αν θέλουμε να καταλάβουμε, τί σημασία έχει η παράξενη εκείνη αρετή του Θεού, η μακροθυμία, που την δοξολογούμε την Μεγάλη Πέμπτη και την Μεγάλη Παρασκευή, στα σεπτά Πάθη του Σωτήρος Χριστού, πρέπει να μην αφήνουμε να φεύγει από το νου μας, τί αισθάνεται ο άνθρωπος, όταν βλέπει έναν, που δεν αξίζει καμιά εκτίμηση, να πατάει τον κάλο το δικό του, ή κάποιου άλλου σεβάσμιου ανθρώπου, πόσο αγανακτεί!

Αλλ’ αν οργιζόμαστε, όταν «πατάνε τον κάλο» κάποιου, του όποιου άνθρωπου, τί θα πρέπει να αισθανόμαστε, όταν προσβάλλουν το Χριστό;

Ο Χριστός δεν είναι ένας άνθρωπος ατελής. Είναι ο Κύριος της Δόξης. Και ταυτόχρονα ο αγαθός και φιλάνθρωπος. Ο σταυρωθείς δι’ ημάς. Τί είναι για την ανθρωπότητα ο Χριστός, το ομολόγησε ακόμη και ο Κάρλ Μαρξ- στα νιάτα του- τότε που δεν είχε ακόμη γίνει αυτό που είναι σήμερα. Τότε λοιπόν, που δεν είχε ακόμη «ο Θεός του αιώνος τούτου» (=ο διάβολος) τυφλώσει τα νοήματά του είχε πει:

«Αφού ο Χριστός, το υπέρτατο ιδανικό, σταυρώθηκε και πέθανε, υπάρχει ακόμη στον κόσμο, και ελπίδα και παρηγοριά».

Τότε, είχε ακόμη λίγο φωτισμό. Ατυχώς αργότερα τον έχασε εντελώς. Ατυχώς για τον ίδιο.

Αν λοιπόν αυτός είναι ο Χριστός, τί πρέπει να αισθανόμαστε, όταν ο Χριστός γίνεται αντικείμενο επιθέσεως και ασεβείας;

Και εις βάρος του Σωτήρος Χριστού έγιναν πολλά, έγιναν τόσα, που συνείδηση ανθρώπου δεν τα ανέχεται ποτέ και με κανένα τρόπο.

 Πώς μακροθύμησε;

«Δόξα τη μακροθυμία Σου, Κύριε»!

Ας δούμε μερικά τέτοια σημεία.

• Είναι κάτι το πολύ λίγο, κάτι το πάρα-πολύ λίγο, το ότι: οι υπηρέτες πήγαν να Τον συλλάβουν «μετά μαχαιρών και ξύλων». Γιατί; Απλούστατα, διότι: δούλοι ήσαν- τυφλοί ήσαν- εντολές έπαιρναν και εντολές εκτελούσαν.
• Είναι κάτι το πολύ λίγο, πάρα-πολύ λίγο, το ότι: Τον παρέλαβε μία ομάδα στρατιωτών και Του έκαναν κάθε είδους φρικτά βασανιστήρια.
• Είναι κάτι το πολύ λίγο, το ότι: Τον κλωτσούσαν· Τον γρονθοκοπούσαν· Τον έβριζαν· Τον έφτυναν· Τον χτυπούσαν με το φραγγέλιο. Γιατί; Γιατί είναι κάτι το λίγο; Διότι σε τελευταία ανάλυση οι στρατιώτες ήσαν μισθοφόροι αλήτες! Τα κατακάθια του τότε κόσμου! Και ακριβώς γι’ αυτό ήταν κάτι το λίγο. Το σχετικά λίγο.

Εκείνο που δείχνει όλο το μεγαλείο της μακροθυμίας του Κυρίου, είναι το ότι: ο Θεός της Δόξης «παρέστη τω Καϊάφα»! Γιατί; Για να Τον δικάσει! Ποιός να Τον δικάσει; Ο επί γης αντιπρόσωπός Του. Εκείνος που έπρεπε, να αγωνίζεται μόνο για τη δόξα Του.

Εκτός δε από το γεγονός αυτό, που, αυτό καθ’ εαυτό είναι τέτοιο που κάνει να πηγαίνει στην άκρη κάθε ίχνος μακροθυμίας, εκεί, μπροστά δηλαδή στον αρχιερέα Καϊάφα, και με την ανοχή του, «ιερείς ερράπισαν της Δόξης τον Κύριον»!

Ω Κύριε, πόσοι ιερείς, από τότε μέχρι σήμερα, αμαρτάνοντες, ακόμη και «εν τω ιερώ», Σε ραπίζουν κάθε τόσο! Μακροθύμησε, Κύριε! Λυπήσου τον κόσμο Σου!

 Αλήτες Τον εμπαίζανε, τότε!

Αυτά δεν τα υποφέρει, ούτε τα ανέχεται ανθρώπου καρδιά.

Και καμιά συνείδηση δεν μπορεί να ανεχθεί το ότι, όταν ο ενανθρωπήσας Θεός κρεμόταν στο ξύλο του Σταυρού, από κάτω οι αρχιερείς, οι ιερείς, οι άρχοντες, οι φαρισαίοι και όλος ο εσμός των Ιουδαίων, Τον ενέπαιζαν και Τον καταειρωνεύονταν με τα λόγια: «ουά ο καταλύων τον Ναόν και εν τρισίν ημέραις οικοδομών· ει υιός ει του Θεού, κατάβα από του Σταυρού και πιστεύσωμέν Σοι» (Μάρκ. 15,29- Ματθ. 27,42). Και ξέρετε, τί σημαίνει το «ουά»; «Ουά» σημαίνει: Άιντε ντε, να σε… δούμε! Εδώ θα φανείς!

Καταλαβαίνετε, τί πείραγμα ήταν αυτό το ουά; Αδυνατεί να το συλλάβει κάθε διάνοια φύσεως κτιστής.

Αλλ’ όσο κρεμόταν στο Σταυρό, Τον ενέπαιζε και ο ληστής. Ο ένας ληστής. Τί ήταν όμως ο ληστής; Όχι ένα μηδέν. Όχι το ίδιο το μηδέν. Ήταν πολύ κάτω από το μηδέν. Ήταν πολύ περισσότερο από 200.000 λεύγες κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, όπως έλεγε ο Ιούλιος Βέρν. Και λοιπόν, αυτός ο ληστής, ονείδιζε τον Κύριο. Του έλεγε και αυτός, το «ουά»: Άιντε ντε, εδώ θα φανείς!…

Πόσο τα γεγονότα αυτά παρόργιζαν τον μακρόθυμο Κύριο, το καταλαβαίνουμε από ένα τροπάριο που μας αποκαλύπτει, ότι τότε, όταν τα είδαν όλα αυτά, «αι ουράνιαι δυνάμεις εκ του φόβου εσαλεύθησαν» (Ματθ. 24,29· Μαρκ. 13,25). Ξέρετε, τί σημαίνει το «εκ του φόβου εσαλεύθησαν»; Από τί και σε τί εσαλεύθησαν, μετακινήθηκαν; Από την αγάπη, προς την κακία! Από την μακροθυμία και ανοχή, στην οργή και αγανάκτηση! «Εσαλεύθησαν» σημαίνει «θύμωσαν εναντίον των ανθρώπων, οργίστηκαν, πόθησαν την τιμωρία των θεοκτόνων».

Και όχι μόνον «αι ουράνιαι δυνάμεις», αλλά και τα στοιχεία της φύσεως. «Ο ήλιος εσκοτίσθη, η γη εσείσθη, αι πέτραι εσχίσθησαν» (Ματθ. 27,51-52). Και τα μνήματα των κεκοιμημένων αγίων άνοιξαν και «πολλά σώματα κεκοιμημένων αγίων ηγέρθησαν και εισήλθον εις την αγίαν πόλιν και ενεφανίσθησαν πολλοίς» (Ματθ. 27,51-52).

Γιατί;

Μας το λέγει ένα τροπάριο ολοκάθαρα: «Εις έλεγχον των παρανόμων».Έμψυχη και άψυχη κτίση ευρέθησαν σε επανάσταση αγανακτήσεως, «εις έλεγχον των παρανόμων». Αλλ’ οι παράνομοι δεν κατάλαβαν τίποτε· πράγμα ακόμη πιο εξοργιστικό!

Και όμως ο Κύριος, δείχνοντας το μέτρο της ανοχής και της μακροθυμίας Του, μακροθυμεί. «Και την γην μεν εκώλυες καταπιείν τους σταυρούντάς Σε», λέμε σε ένα τροπάριο. Όχι μόνο δηλαδή δεν αγανακτούσε, όχι μόνο μακροθυμούσε έναντι των σταυρωτών Του, όχι μόνο ο ίδιος δεν σκεπτόταν καθόλου για τιμωρία και εκδίκηση, αλλά και δεν επέτρεπε σε άλλους να την κάνουν εξ ονόματός Του και για λογαριασμό Του. Και όχι απλώς δεν τους επέτρεπε. Τους «εκώλυε». Τους το απαγόρευε. Έλεγε το βέτο!

Μακροθυμούσε. Και με την μακροθυμία Του δίδασκε εμάς, και το χρέος, αλλά και την έκταση της μακροθυμίας, που πρέπει να έχουμε.

Η μακροθυμία είναι η υπεροχώτερη αρετή. Γιατί μακροθυμία είναι η διατήρηση της αγάπης στην πιο δύσκολη και πειρασμική στιγμή.

Μακροθυμώ σημαίνει: Εγώ έχω αγάπη· και τη διατηρώ. Εμένα δεν με κυριεύει η κακία. Εγώ δεν καταντώ καθρέφτης της κακίας, που υπάρχει στον κόσμο. Εγώ δεν ενεργώ ποτέ αντανακλαστικά. Εγώ είμαι αγάπη και μένω αγάπη. Εγώ, ό,τι και αν συμβαίνει, έχω αγάπη και θα έχω πάντα αγάπη.

 (Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, «Η μακροθυμία του Κυρίου», Εκδ. Ι.Μ. Νικοπόλεως 2003)