Πως αισθάνεται ο ορθόδοξος ενώπιον του Προσώπου του Θεανθρώπου Χριστού;

Vatopaidifriend. Σήμερα 14 Ιουνίου/ 1 Ιουνίου με το π.ημ., εορτάζεται για πρώτη φορά η μνήμη του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς που πρόσφατα κατετάγη από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας στην χορεία των Αγίων. Στην Ιστοσελίδα μας θα βρείτε άρθρα που αναφέρονται στην προσωπικότητα και τη θεολογία του.

Όλος παναμαρτωλός: αυτό είναι το αίσθημα του, η στάση του, ο τρόπος του, ο νους του, ο λόγος του, η συνείδησή του, η εξομολόγησή του, αυτός ο ίδιος, ολόκληρος.

Αυτό το αίσθημα της προσωπικής παναμαρτωλότητας ενώπιον του Γλυκύτατου Κυρίου είναι η ψυχή της ψυχής του και η καρδιά της καρδιάς του. Ρίξτε ένα βλέμμα στις ευχές μετανοίας, τις ωδές, τα τροπάρια, τα στιχηρά, της Δευτέρας και της Τρίτης έστω, στην Παρακλητική  και αμέσως θα διαπιστώσετε ότι το αίσθημα αυτό αποτελεί ιερό χρέος και προσευχητική πραγματικότητα κάθε ορθόδοξου χριστιανού ανεξαιρέτως.

Σε αυτό προπορεύονται και μας οδηγούν πάντοτε οι αθάνατοι παιδαγωγοί μας, οι άγιοι Πατέρες. Ας θυμηθούμε τουλάχιστον δύο από αυτούς: τον άγιο Δαμασκηνό και τον άγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο. Η αγιότητά τους  είναι αναμφιβόλως χερουβική· η προσευχή τους ασφαλώς σεραφική· εν τούτοις, οι ίδιοι έχουν μίαν πλήρη αίσθηση και επίγνωση της προσωπικής τους παναμαρτωλότητας και συγχρόνως μία βαθύτατη διάθεση μετανοίας. Αυτή είναι η βιωματική αντινομία της ορθοδόξου, ευαγγελικής, αποστολικής πίστεώς μας και τής ταπεινοφροσύνης μας στην πίστη αυτή.

Ο «αλάθητος» άνθρωπος, και απέναντί του ο «παναμαρτωλός» άνθρωπος· η ταπεινοφροσύνη από το ένα μέρος και η υψηλοφροσύνη από το άλλο. Το  απαράμιλλο αηδόνι του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου, ο άγιος Χρυσόστομος ευαγγελίζεται: «θεμέλιος έστι της καθ’ ημάς φιλοσοφίας η ταπεινοφροσύνη» . Η ταπεινοφροσύνη είναι το θεμέλιο της φιλοσοφίας μας περί της ζωής και του κόσμου, περί του χρόνου και της αιωνιότητας, περί του Θεανθρώπου και της Εκκλησίας. Ενώ θεμέλιο του ουμανισμού, ακόμη και εκείνου του αναχθέντος σε δόγμα, είναι η υψηλοφροσύνη, η πίστη στο λόγο του ανθρώπου, στο νου και τη λογική του. Η υψηλοφροσύνη μετέτρεψε σε διάβολο ακόμη και τον ακτινοβολούντα Εωσφόρο. Η υψηλοφροσύνη είναι η ανίατη ασθένεια του νου του διαβόλου. Μέσα της βρίσκονται και απ’ αυτήν πηγάζουν όλα τα υπόλοιπά διαβολικά κακά. Ενώ η ταπεινοφροσύνη μας διδάσκει να αναθέτουμε την ελπίδα μας και να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στον άγιο, καθολικό, θεανθρώπινο νου της Εκκλησίας, τον «νουν Χριστού». «Ημείς νουν Χριστού έχομεν» (1 Κορ. 2,16).

Εμείς στο θεανθρώπινο σώμα του Χριστού, την Ορθόδοξη Εκκλησία, στην οποία ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι το παν: και η κεφαλή και το σώμα και η ζωή και η αλήθεια και η αγάπη και η δικαιοσύνη και ο χρόνος και η αιωνιότητα άλλα και εμείς διά της πίστεως σ’ Αυτόν και της ζωής του (Εφ. 4, 11-21). Διότι «ό,τι υπάρχει είναι πλασμένο δι’ αυτού και αυτόν έχει σκοπό του. Υπάρχει αυτός πριν από καθετί κι αυτός τα πάντα συγκρατεί, για να μπορούν να υπάρχουν. Αυτός η κεφαλή του σώματος που είναι η εκκλησία, …ώστε να γίνει σ’ όλα εκείνος πρώτος» (Κολ. 1, 16 -18). Αυτός, ο Θεάνθρωπος, και όχι ένας άνθρωπος, οποιοσδήποτε και αν είναι.

(Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος)