Σινικόν τείχος…Αγίων! (11 Ιουνίου)

Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ

11 Ιουνίου: Ημέρα γιορτής για τους πιστούς. Ημέρα τιμής της Θεομητορικής εικόνας «Άξιον έστι», που από το Ιερό Σύνθρονο του Αγιορείτικου Πρωτάτου στέλνει τη χάρη Της στον τετραπέρατο κόσμο και γλυκαίνει τις ψυχές των Ορθοδόξων, παραμυθεί τους πονεμένους, στηρίζει τους δοκιμαζόμενους, χαροποιεί τους ευσεβόφρονες…

11 Ιουνίου 1900. Ημέρα διοκλητιάνειου διωγμού των  ευάριθμων Χριστιανών της αχανούς Κίνας. Ημέρα οργής και φωτιάς και συσσεισμού. Οι επαναστάτες Πυγμάχοι (Μπόξερς) έστρεψαν το μένος τους ιδιαίτερα εναντίον των οχτακοσίων περίπου όλων κι όλων Ορθοδόξων, και χτύπησαν με λύσσα το «μικρό ποίμνιο» του Χριστού… Ίσως να είχαν (και είχαν!) πολλά παράπονα με τους ξένους και με τις διάφορες «ιεραποστολές» τους, που δεν ήταν πάντοτε άμοιρες εγκόσμιων επιδιώξεων και σκοπιμοτήτων. Όμως η μικρή Ορθόδοξη Εκκλησία της Κίνας, άγιο τέκνο της ρωσικής ιεραποστολικής φλόγας παλαιότερων εποχών, από νωρίς είχε δείξει και αποδείξει ότι έγνοια της και έργο της ήταν αποκλειστικά ο ευαγγελισμός και η εξάπλωση της Βασιλείας του Θεού, και όχι η «θρησκευτική» υποστήριξη πολιτικών και άλλων μάταιων κι εφάμαρτων σκοπιμοτήτων. Έτσι, αν άλλοι είχαν δώσει λαβή για υποψίες και παράπονα, οι Ορθόδοξοι κήρυτταν Χριστόν εσταυρωμένον και τίποτε άλλο!

Μέσα στις μυρμηγκιές των Βουδιστών, των Κομφουκιανών και των Ταοϊστών, η Ορθόδοξη παρουσία ήταν σταγόνα στον ωκεανό. Παρ’ όλα αυτά, η σταγόνα αυτή ήταν ανυπόφορα ενοχλητική για τους Μπόξερς και δεν την ανέχθηκαν να λειτουργήσει στα μάτια της ψυχής τους σαν κολλύριο, να ξαστερώσει η πνευματική τους όραση, για να μπορέσουν να διακρίνουν το φως της αληθινής θεογνωσίας! Γι’ αυτό και βάλθηκαν να τη στεγνώσουν με τη φωτιά του διωγμού! Με τον απαίσιο άνεμο της βίας! Με κάθε τρόπο!… Όλες σχεδόν οι εκκλησίες πυρπολήθηκαν! Το Ιεραποστολικό κέντρο του Πεκίνου, η πολύτιμη βιβλιοθήκη του, το τυπογραφείο του, τα πάντα, παραδόθηκαν στις φλόγες! Ό,τι είχε καταφέρει να δημιουργήσει η ταπεινή ιεραποστολική προσπάθεια μεταβλήθηκε σε ερείπια και στάχτες!

Από τα πρώτα θύματά τους υπήρξε ο σεβάσμιος ιερέας Μητροφάνης Τση. «Πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα της ποίμνης»… (Ματθ. 16: 31). Μαζί με τον ιερέα και η πρεσβυτέρα Τατιανή, κι ο μεγάλος τους γιος Ησαΐας, και η αρραβωνιαστικιά του Μαρία, μα κι ο απειρόκακος μικρότερος βλαστός του ιερατικού ζεύγους ο Ιωάννης, εφτάχρονο παιδί! Το ακρωτηρίασαν ανηλεώς… «Αρνείσαι τη πίστη του Χριστού;… -Όχι!… -Προσκυνάς το Βούδα;… -Μη γένοιτο!…» Τον έκοψαν κομμάτια! Στο ξεψύχισμά του κάποιοι πονετικοί πλησίασαν και προσπάθησαν να του δείξουν λίγη ανθρωπιά. Στην ερώτησή τους αν υποφέρει πολύ, ο άγιος παιδομάρτυρας του Χριστού, με αγγελικό μειδίαμα στα χείλη ψιθύρισε: «Το να πάσχει κανείς για το Χριστό δεν είναι βαρύ πράγμα!…»· κι έκλεισε τα αθώα του μάτια στη βαρβαρότητα της γης για να τ’ ανοίξει στη Βασιλεία του Θεού, όπου οι Κήρυκοι και οι Ταρσίζιοι, οι Κλαύδιοι και οι Υπάτιοι, οι Διονύσιοι κ’ οι Παύλοι και οι άλλοι «παιδαρίσκοι» του Χριστού τον περίμεναν αδελφικά να τον βάλουν στο «παιγνίδι» τους, μαζί με τα Χερουβίμ και τα Σεραφίμ…

Ο Παύλος Βαν. Κατηχητής, ήρθε η ώρα να επισφραγίσει με την ομολογία του και το μαρτύριο υπέρ Χριστού όσα για χρόνια δίδασκε στους νεοσσούς της Εκκλησίας. Υπέμεινε αγόγγυστα ανήκουστα μαρτύρια, με την προσευχή στα χείλη, και παρέδωσε τη μακαρία του ψυχή στα χέρια του Πλάστου του… Η Ίγια Βεν, δασκάλα της Ιεραποστολικής Σχολής, βασανίστηκε απάνθρωπα κατ’ επανάληψη. Χτυπήθηκε, ακρωτηριάσθηκε, ξεψύχησε επιτέλους ομολογώντας και αυτή με ανδρικό φρόνημα και παρρησία το όνομα του Χριστού! Μαζί τους και άλλοι. Μικροί και μεγάλοι. Απλοί και επίσημοι. Μορφωμένοι και ιδιώτες. Άνθρωποι της υπαίθρου και αστοί. Εργάτες των γραμμάτων και χειρώνακτες… Τα ονόματά τους τα ξέρει ο Θεός που τα κατέγραψε στο βιβλίο της  ζωής… Τετρακόσιοι περίπου φιλόχριστοι αναδείχθηκαν Μάρτυρες και Ομολογητές και πότισαν με τα καθαρά τους αίματα τα χώματα της Κίνας και τ’ άγιασαν με την υπέρτατη θυσία τους!

Η πρώην άγονη και στείρα Κινεζική γη αναβλάστησε τα πρώτα της μυρίπνοα άνθη, που με το γλυκό κίτρινο χρώμα τους πλούτισαν την ωραιότητα του Κήπου της επουράνιας Εδέμ· και με τη δροσιά τους δρόσισαν τη λιγοθυμισμένη από το καύμα του ορθολογισμού και της ακηδίας Χριστιανοσύνη των αρχών του εικοστού αιώνα. Ο ιστορικός λαός των Σινών έδωσε τις απαρχές του στο Θεό Σαβαώθ…

11 Ιουνίου… Άξιον έστιν η θυσία των Σινών Νεομαρτύρων!… Άξιον έστι το αιμοβαφές επιτραχήλιο του Πρεσβυτέρου Μητροφάνους!… Άξιον έστι το άμωμο σφάγιο, ο μειρακίσκος Ιωάννης!. Άξιον έστι το αίμα Τατιανής πρεσβυτέρας, Ησαΐα, Μαρίας, Ίγιας, Παύλου, και όλων των άγνωστων και στο Θεό γνωστών κατ’ όνομα, Ομολογητών και Μαρτύρων, των απαρχών της Κίτρινης Φυλής…

 11 Ιουνίου 1995. Σκυμμένος στις σελίδες της «Εκκλησιαστικής Αλήθειας» της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως του σωτηρίου έτους 1901, κάνω την πρώτη γνωριμία μου με τους Αγίους Νεομάρτυρες της Κίνας… Η ιερή τους εικόνα, σινοβυζαντινότροπη,  αγιάζει ήδη το ταπεινό μου γραφείο… «Ταις αυτών αγίαις πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός, την πεπτωκυίαν σκηνήν της εν Κίνα Εκκλησίας Σου ανάστησον και σώσον τας ψυχάς ημών, των φιλομαρτύρων δούλων Σου…

(«Οσμή ζωής», εκδ. Άθως)