Ισόβιος μνηστή

Η πιο κοινή εικόνα της Αγ. Γραφής είναι ότι ο Κύριος είναι ο εραστής και ο Νυμφίος της ψυχής. Εκείνο όμως που φαίνεται στο Άσμα Ασμάτων είναι η αδυναμία της νύμφης ψυχής να συναντήσει τον νυμφίο της και να ενωθεί μαζί του.

Το ερώτημα που βασανίζει την ύπαρξη της, «μη όν ηγάπησεν η ψυχή μου ίδετε;» παραμένει αναπάντητο. Ο αγαπημένος της μένει άπιαστος, άφαντος απλησίαστος. Τον νοιώθει ν’ αγρυπνά όλη τη νύχτα στον κήπο, κάτω απ’ τα παράθυρα της. Σηκώνεται, τρέχει να τον βρει κι’ εκείνος εξαφανίζεται. «Ήνοιξα εγώ τω αδελφιδώ μου. Ο αδελφιδός μου απήλθε. Εζήτησα αυτόν και ουχ εύρον αυτόν».

Αυτό είναι το μαρτύριο της ψυχής. Η ισόβιος μνηστεία της. Ο δικός της γάμος δεν είναι πραγματικότητα του κόσμου τούτου. Η ώρα του γάμου της δεν θα έλθει παρά μαζί με την ώρα της βασιλείας του Νυμφίου της. Γι’ αυτό και η ψυχή στον κόσμο τούτο θα παραμείνει μια ισόβια μνηστή, που θα αναζητεί νύχτα και μέρα τη μεγάλη της αγάπη: «ότι τετρωμένη αγάπη εγώ ειμί».

π.Γ.Στ.