Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν…

Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Αρκετές φορές στη ζωή μας διστάζουμε να κάνουμε μια ενέργεια μη γνωρίζοντας αν είναι σωστή ή λάθος. Άλλες φορές πάλι, χαμένοι στις αμφιβολίες και «τυλιγμένοι» από τις νέες αντιλήψεις, δεν ξέρουμε πώς να συμπεριφερθούμε στους δικούς μας, στην κοινωνία. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η συμπεριφορά των γύρω μας είναι τόσο απρόσμενη, τόσο σκληρή, που μας πληγώνει.

Όλα τα πιο πάνω μας δημιουργούν ψυχικές αναστατώσεις και με αγωνία αναζητούμε τον δρόμο που θα πορευθούμε. Τον τρόπο ζωής που πρέπει να εφαρμόσουμε.

Και εδώ τίθεται το ερώτημα:

– Θα ζούμε όπως οι άλλοι θέλουν με αποτέλεσμα να μην ερχόμαστε σε σύγκρουση μαζί τους ή θα συνεχίσουμε τον δύσκολο δρόμο της αρετής;

– Θα μπούμε στην οδό της επίγνωσης, της αγάπης, της δικαιοσύνης, της ευσπλαχνίας ή θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε σαν χαμένοι πάνω στην οδό της αμφιβολίας, της μοναξιάς, της ακαρδίας, την οδό που οδηγεί πολύ μακριά από τον μεγάλο προορισμό του ανθρώπου;

Δύσκολες οι απαντήσεις αλλά περισσότερο δύσκολο να ακολουθήσει κανείς τον δρόμο που Εκείνος μας έδειξε, τον δρόμο που οδηγεί στον Γολγοθά αλλά και στην Ανάσταση!

Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν.

Αυτό είπε ο Χριστός και το κάλεσμα που απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους είναι σαφές.

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να βαδίσει στον δρόμο που ο Ιησούς άνοιξε με τους λόγους και τις πράξεις Του.

Γιατί αυτό είναι το σημαντικότερο στοιχείο της Πίστης μας. Ότι δεν είναι απλά μια διδασκαλία, μια θεωρία, αλλά ένας τρόπος ζωής, μια συνύρπαξη λόγων και έργων. Έχει επομένως ο καθένας την ευκαιρία να διαλέξει σε ποιον δρόμο θα βαδίσει γνωρίζοντας εκ των προτέρων τις δυσκολίες και τα εμπόδια που θα συναντήσει. Αξίζει λοιπόν να δούμε τον δρόμο της Αγάπης μιας και όλοι γνωρίζουμε αυτόν της αντιδικίας και της αντιπαράθεσης, του εγώ και της προσωπικής ικανοποίησης.

Όστις θέλει…

Όποιος θέλει μπορεί να βαδίσει στον ίδιο δρόμο με το Χριστό! Πατώντας πάνω στα χνάρια που ο Θεάνθρωπος έχει αφήσει, και που δεν είναι άλλα από την διδασκαλία του, μπορεί ο άνθρωπος να κάνει τα βήματα εκείνα που θα τον οδηγήσουν κοντά Του. Έχει όμως και την ελευθερία να διαλέξει άλλο δρόμο, άλλον οδηγό, με άγνωστο προορισμό, αλλά θα είναι υπεύθυνος για την επιλογή του.

…Οπίσω μου ακολουθείν.

Μεγάλης σημασίας φράση. Οπίσω μου ακολουθείν. Κάτι που σημαίνει ότι μπροστά, οδηγός, θα είναι πάντα ο Χριστός, που θ’ ανοίγει τον δρόμο, θα γκρεμίζει τα εμπόδια, θα υπερνικά τις δυσκολίες και τους πειρασμούς. Εμείς απλώς ακολουθούμε. Δεν είμαστε μόνοι και απροστάτευτοι, έρμαιο των κινδύνων και των αντιπάλων. Μπροστά μας, ασπίδα μας, είναι Εκείνος που μας οδηγεί και μόνο μέλημά μας είναι να μην τον χάσουμε, να μην απομακρυνθούμε πολύ απ’ αυτόν γιατί ίσως ηττηθούμε. Αξίζει εδώ να σημειώσουμε πως διαφέρει ριζικά το κάλεσμα του Χριστού από αυτό των πολιτικών ή των στρατιωτικών. Γιατί ενώ ο Ιησούς ανοίγει την οδό, πολεμά και κατανικά τους αντιπάλους που προσπαθούν να αλλοτριώσουν τον άνθρωπο, οι πολιτικοί και οι στρατηγοί βάζουν μπροστά τους οπαδούς τους ή τους στρατιώτες τους και τους οδηγούν εναντίον των αντιπάλων ζητώντας τη νίκη, μια νίκη από την οποία μόνο ο ηγέτης βγαίνει κερδισμένος ενώ απεναντίας ο απλός άνθρωπος μένει εγκαταλελειμμένος μ’ ανοικτές τις πληγές που του άφησε η άδικη αναμέτρηση.

Το κάλεσμα επομένως που κάνει ο Χριστός στον κάθε άνθρωπο είναι σαφές και μεγάλο. Όμως πώς θα πρέπει να βαδίσουμε, τι εφόδια θα έχουμε μαζί μας στον μακρύ και δύσκολο δρόμο; Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο Χριστός.

«Απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι».

Απαρνησάσθω αυτόν…

Πρέπει να απαρνηθούμε τον εαυτό μας. Οφείλουμε να αποθέσουμε τον εγωισμό μας και να φορέσουμε το ένδυμα της ταπεινοφροσύνης, της καρτερίας και της Αγάπης. Πρέπει να υπηρετούμε τους άλλους αντί να ζητάμε να μας υπηρετούν και να μας θαυμάζουν. Είναι το πρώτο μα και τόσο δύσκολο βήμα που η Πίστη μας υποδεικνύει.

…Και αράτω τον σταυρόν αυτόν…

Να πάρουμε τον σταυρό μας στον ώμο. Ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του σταυρό. Πάντα στο μέγεθος των δυνατοτήτων του. Ποτέ, ο Θεός, δεν μας δίνει σταυρό που δεν μπορούμε να σηκώσουμε. Το πρόβλημα είναι εάν επιθυμούμε να σηκώσουμε το βάρος και μ’ αυτόν να προχωρήσουμε ή να τον αφήσουμε κάτω για να μπορέσουμε πιο εύκολα να τρέξουμε στην οδό της αμαρτίας, της φιλαυτίας, της κενοδοξίας.

…Και ακολουθείτω μοι…

Μόνον αν απαρνηθούμε τον εαυτό μας και σηκώσουμε τον σταυρό που μας ανήκει θα μπορούμε να τον ακολουθήσουμε. Αλλιώς ο δρόμος θα είναι ανυπόφορος, τρομακτικός για εκείνον που δεν εγκατέλειψε τον εγωισμό του και δεν σήκωσε τον σταυρό του. Γνωρίζει ο Ιησούς τις ανθρώπινες αδυναμίες και τα πάθη που υπάρχουν μέσα μας και γι’ αυτό μας συμβουλεύει πριν πάρουμε την απόφαση να Τον ακολουθήσουμε.

Όμως σε τι θα ωφεληθούμε αν τα κάνουμε όλα αυτά;

«Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;».

Ο Χριστός μας δίνει την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα και αξίζει να την δούμε με μεγάλη προσοχή.

Πράγματι, σε τι θα ωφεληθούμε εάν κατακτήσουμε όλους τους υλικούς στόχους μας, εάν καταξιωθούμε στην κοινωνία, αλλά χάσουμε την ψυχή μας, το θείο αυτό συστατικό του ανθρώπου που τον ενώνει με τον Δημιουργό του;

Η ζωή μας έχει διδάξει ότι οι εφήμερες απολαύσεις, τα υλικά αγαθά, δεν είναι ικανά να γεμίσουν τον έσω κόσμο, να μας κάνουν να νιώθουμε υπέροχα.

Παρατηρήστε ένα παιδί πόσο χαίρεται όταν το χαϊδεύουν οι γονείς του. Δείτε το βλέμμα ευγνωμοσύνης του νηστικού όταν του προσφέρετε ένα κομμάτι ψωμί. Νιώστε τα συναισθήματα των ηλικιωμένων όταν με αγάπη καθίσετε στην άκρη του κρεβατιού τους. Η χαρά του παιδιού, η ευγνωμοσύνη του νηστικού, τα συναισθήματα των ηλικιωμένων, θα μπουν μέσα στην ψυχή σας και θα σας κάνουν να αισθάνεστε υπέροχα γιατί έχετε βοηθήσει, έχετε υπηρετήσει τον συνάνθρωπό σας. Κι αυτό είναι το πρώτο βήμα ταπείνωσης, το πρώτο βήμα της σωτηρίας.

Αξίζει λοιπόν ν’ ανταποκριθούμε στο κάλεσμα «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν»;