Νομίζετε πως αυτοί είναι οι χειρότεροι;

Δυστυχώς όμως υπάρχουν άνθρωποι, που αρνούνται να δεχθούν τη λύτρωση,  αποφεύγουν  τη σωτηρία, που τους προσφέρει ο Χριστός. Ποιοί είναι αυτοί; Είναι από τη μια εκείνοι που με την ασεβή και άθλια ζωή τους φωνάζουν πως δεν έχουν ανάγκη από λύτρωση. Παραδομένοι στα πάθη και τις επιθυμίες τους, αδιαφορούν για το θέλημα του Θεού και περιφρονούν το απολυτρωτικό έργο του Κυρίου. Δηλώνουν αρνητές και άθεοι. Νομίζετε πως αυτοί είναι οι χειρότεροι; Καθόλου μάλιστα.

Υπάρχουν από την άλλη οι λεγόμενοι «καλοί άνθρωποι», οι οποίοι έχουν την ιδέα ότι είναι άψογοι. Δεν έκλεψαν, δεν σκότωσαν, δεν αδίκησαν, αλλ’ έκαναν καλές πράξεις. Οι άνθρωποι αυτής της μερίδας δεν απορρίπτουν θεωρητικά το Θεό, αλλά και δεν αισθάνονται την ανάγκη του. Αυτοί είναι από μόνοι τους δικαιωμένοι. Τί περισσότερο θα τους δώσει ο Χριστός; Έτσι δεν επιτρέπουν στο Θεό να τους σώσει, διότι, όπως κηρύττει ο απόστολος Παύλος, ο Ιησούς Χριστός «εστί σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών» (Α’ Τι. 4,10). Προσφέρει, δηλαδή, τη σωτηρία σ’ όλους τους ανθρώπους. Σώζονται όμως μόνον εκείνοι οι οποίοι τον πιστεύουν και τον δέχονται ως λυτρωτή.

Πίστη είναι, θα έλεγα απλοϊκά, το να εξαρτάσαι από το Θεό. Να παραδέχεσαι ότι μόνος σου είσαι ανεπαρκής, δεν μπορείς να σωθείς. Έχεις απόλυτη ανάγκη να συνδέεσαι άμεσα και αποκλειστικά με τον Ιησού Χριστό, τον Λυτρωτή. Άλλους τους κρατά μακριά από την πίστη η κακία και τα πάθη τους κι άλλους η ίδια η καλωσύνη τους, που τους δημιουργεί μία αυτάρκεια, ώστε να περιττεύει γι’ αυτούς ο Χριστός. Και οι δύο περιπτώσεις είναι εξίσου μακριά από το Θεό, μακριά από τη σωτηρία. Και οι δύο έχουν ανάγκη μετάνοιας και επιστροφής στο Χριστό.

Κρεμασμένος ο Κύριος πάνω στο σταυρό, όλος αγάπη, καλεί την ανθρωπότητα να κοινωνήσει στη θυσία του με την πίστη και τη μετάνοια. Αν όμως αυτά τα δύο μένουν στη ζωή μας ανενέργητα, δεν μπορούμε να έχουμε επαφή με την ιερουργία του Γολγοθά. Αν παρομοιάσουμε τη σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού σαν μία πηγή ή σαν μία απέραντη δεξαμενή, όπου φυλάγεται το νερό της ζωής, ο αποκλειστικός αγωγός, που μας φέρνει από τη δεξαμενή το νερό της σωτηρίας, είναι η πίστη και η μετάνοια. Ω, η μετάνοια, η συντριβή του αμαρτωλού και η απόφαση του να κόψει πλέον κάθε δεσμό που τον έδενε με την αμαρτία· μ’ αυτή την αρρώστια της ψυχής, που, όπως λέει ο Μ. Βασίλειος, «θάνατος έστι της αθανάτου ψυχής» κι «αξίζει να κλαίμε και να πενθούμε γι’ αυτήν»! Η μετάνοια, που ρίχνει τον αμαρτωλό ζητιάνο μπρος στο θρόνο του θείου ελέους, είναι ο πιο ζηλευτός πλούτος που μπορεί ν’ αποκτήσει ο άνθρωπος και η καλύτερη ευκαιρία, για να φανεί ο πλούτος του Θεού. «Διότι», διδάσκει ο άγιος Χρυσόστομος, «για μας είναι πλούτος το να ζητήσουμε από το Θεό, για ‘κείνον είναι πλούτος το να μας συγχωρήσει. Εμείς, όταν παίρνουμε τη συγχώρηση, κερδίζουμε θησαυρό· ο Θεός, όταν συγχωρεί τα πλημμελήματα μας, τότε περισσότερο αποδεικνύεται πλούσιος. Διότι πλούτος του Θεού είναι των ανθρώπων η σωτηρία».

Στηρίζει δε τη διδαχή του, το χρυσό της οικουμένης στόμα, στο λόγο του αποστόλου Παύλου, όπου ο Θεός χαρακτηρίζεται «πλου­τών εις πάντας τους επικαλούμενους αυτόν» (Ρω 10,12). Κι αλλού ο ίδιος άγιος πατέρας πλέκει το εγκώμιο της μετανοίας·  «Η μετάνοια γιατρεύει τα πλημμελήματα, εξαντλεί τις παρανομίες, ξοδεύει τα δάκρυα, δίνει παρρησία ενώπιον του Θεού. Είναι όπλο κατά του διαβόλου, μαχαίρι που του κόβει το κεφάλι, σωτήρια ελπίδα που σκοτώνει την απελπισία».

«Θυγατέρα της ελπίδος και άρνηση της απελπισίας», τη χαρακτηρίζει ο άγιος Ιωάννης ο συγγραφέας της Κλίμακος, διότι αυτή, λέγει, είναι «συνειδότος καθαρισμός».

Στέργιου Ν. Σάκκου, Ομότ. Καθηγ. Πανεπιστημίου