Μνημόσυνο για τον μακάριο Γέροντα Διονύσιο Κολιτσιώτη

25 Μαΐου 2010

Το Σάββατο 15 Μαΐου έγινε μνημόσυνο για τον μακάριο Γέροντα Διονύσιο Κολιτσιώτη, ο οποίος είχε κοιμηθεί στις 12 Μαΐου 2004. Ο Γέροντας Διονύσιος ήταν ο Γέροντας του Κελλίου του Αγίου Γεωργίου της Σκήτης της Κολιτσού, η οποία υπάγεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου. Ο Γέροντας Διονύσιος έζησε περίπου 80 χρόνια στο Άγιο Όρος και είχε την φήμη ενός εναρέτου, χαρισματούχου Γέροντος. Με την ευκαιρία αυτή του μνημοσύνου δημοσιεύουμε τον επικήδειο λόγο που είχε εκφωνήσει στις 12-5-2004 ο σεβαστός Γέροντας Εφραίμ, Καθηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου.

: Στο μνημόσυνο παρόλο τον βροχερό καιρό παρευρέθηκαν αρκετά πνευματικά τέκνα του μακαριστού Γέροντος Διονυσίου

Θεοφιλέστατε (εννοεί τον Ρουμάνο επίσκοπο Γαλλίας κ. Σιλουανό που είχε παρευρεθεί τότε στην κηδεία, σεβαστοί Πατέρες και αδελφοί, Σήμερα, είμαστε εις αυτό το πνευματικό γεγονός, είς την νεκρώσιμον ακολουθίαν τού, τώρα, κοιμηθέντος Διονυσίου Ιερομόναχου, ο οποίος, πραγματικά, όπως όλοι γνωρίζουμε ήταν όντως πνευ ματικός άνθρωπος και για εμάς, ως Μονή Βατοπαιδίου, ήταν ένα καύχημα της Μονής μας, διότι είμεθα μάρτυρες της ιδιαίτε ρης πνευματικής παρουσίας του μακαριστού, πλέον, Πατρός Διονυσίου, ο οποίος έζησε στο Άγιο Όρος, για 80 περίπου χρό νια, και, όπως είπε ο θεοφιλέστατος, εβίωνε αυτήν την ταπεί νωση! Κι, όταν του έλεγες: «Γέροντα, πέστε μας κάποιο λόγο», θα ωμιλούσε, πάντοτε, «περί ταπεινώσεως!». Τρυφή του και τροφή του ήταν η αφάνεια! Εδώ, πού ήταν, αγωνιζόταν, έκανε πολλούς κόπους, δεν είχε καμιά απαίτηση, δεν είχε κανένα δικαίωμα και, όταν, τότε, αναλάβαμε τη Μεγίστη Μονή Βατο παιδίου, συνεχώς, εδοξολογούσε τον Θεόν, διότι η Μονή του έγινε Κοινόβιο! Και μου έλεγε χαρακτηριστικά: «Οι κτήτορες παρέδωσαν την Μονήν μας Κοινόβιο! Και παρόλο, πού εχαιρόμουν, όταν επήγαινα στο Μοναστήρι, εντούτοις είχα πάντοτε μίαν λύπην, διότι ήταν η Μονή ιδιόρρυθμος!» Ερχόταν με τόση ταπείνωση να μας συνάντηση και, μετά πάρα πολλής δυσκο λίας, εζητούσε κάτι. Κι, όταν είχε κάτι ανάγκη, μου έλεγε καμιά «δεκαριά ευλόγησον», πριν να μου το ζητήση!

Ήταν, πράγματι, πνευματικός άνθρωπος, γιατί διακρίναμε την επιείκεια, πού είχε για τους άλλους! Ήταν αυστηρός Γέροντας στον εαυτό του κι, όπως ξέρουμε, η αληθινή απόδειξη του πνευματικού άνθρω που είναι η αυστηρότητα στον εαυτό του και η επιείκεια και η συμπάθεια στους άλλους! Ο π. Διονύσιος ανέπαυε και τους ευλαβείς και τους ανευλαβείς! Ο λόγος του ήτανε πάντοτε χαριτωμένος! Δε θα λησμονήσω, όταν, πριν λίγο καιρό, ήρθανε εδώ μία ομάδα προσκυνητών, στους οποίους κάποιος υπήρχε πολύ σκληρός και εγωϊστής άνθρωπος. Μόλις όμως επλησίασε τον π. Διονύσιο και του είπε μερικά λόγια, αμέσως, η καρδιά του έσπασε και άρχισε, για πρώτη φορά, στη ζωή του να κλαίη! Κι, όπως γνωρίζομεν από την Πατερική Θεολογία, όταν ο άνθρω πος είναι, όντως, χαριτωμένος, ο λόγος, πού εξέρχεται από το στόμα του, είναι ενδεδυμένος με Χάρι Θεού, πού αυτή η Χάρις του εξερχόμενου του λόγου, δημιουργεί δεκτικότητα εις τον ακούοντα τον λόγον. Όπως γνωρίζομεν, του εδόθη μεγάλος «σκόλοψ τη σαρκί» του! Ήτανε, για αρκετά χρόνια, τυφλός! Μία ήμερα μου έστειλε ένα μήνυμα κατεπείγον να έλθω να εξομολογηθή! Εγώ έσπευσα και ήρθα εδώ να εξομολογηθή, διότι, λέγω, μήπως φύγη και έχω τύψεις στη συνείδηση μου, και μπορώ να δημοσιοποιήσω την εξομολόγησή του. Έρχομαι εδώ και μου λέγει το εξής: «Γέροντα, για τις αμαρτίες μου είμαι τυφλός! Για εμένα και η μέρα και η νύχτα είναι το ίδιο! Όμως, καμιά φορά, λυπούμαι μέσα μου, πού είμαι τυφλός και αυτό, πού αισθάνομαι, το θεωρώ ότι είναι ενοχή». Αυτή ήταν μία από τις τελευταίες του εξομολογήσεις! Ήταν όντως χαριτωμένος και, παρόλο πού ήταν μέσα στην απλυσιά και στην αλουσία, ως πραγματικός ασκητής, πολλοί όμως Πατέρες και της Μονής, αλλά και άλλοι Πατέρες ομολογούν ότι, πολλές φορές, ασπαζόμενοι το χέρι του, ευωδίαζε!

Ήταν χαρισματούχος άνθρωπος και μπορώ να πω μία τελευταία μαρτυρία, πού έγινε τους τελευ ταίους εννέα μήνες. Κάποιος προσκυνητής, πού ήρθε στο Άγιο Όρος, επέρασε κι από τη Μονή μας. Και αυτός ο προσκυνητής ήρθε να δη τον Γέροντα π. Διονύσιο. Του συνέβη κάποιος μεγά λος πειρασμός στη ζωή του και ήτανε πολύ λυπημένος! Ο π. Διο νύσιος, μόλις άκουσε την εξομολόγησιν αυτού του προσκυνητού, του λέει: «Σου συνέβη αυτό, γιατί κάνεις τον Κανόνα σου για την τάδε συγκεκριμένην αμαρτίαν, του είπε, πού έκανες, πριν από χρόνια!» Κι ο προσκυνητής μας είπε: «Εγώ αυτήν την αμαρτία την έκανα, αλλά, επειδή δεν ήτανε σοβαρή, την ξέχα σα!» Είναι αλήθεια ότι μας αφήνει ορφανούς ο π. Διονύσιος, διότι ανήκει στην ομάδα των παλαιών Αγιορειτών Πατέρων, αλλά πιστεύουμε στις ευχές του! Η Συνοδεία του, όντως, λυπείται, διότι χάνει τον Πνευματικό της Πατέρα, αλλά να μην ξεχνούν οί Πατέρες του Ιερού αυτού Κελλίου ότι οι ευχές του Γέροντός τους θα βοηθήσουν και αυτούς και όλους εκείνους, πού έρχονταν στο επιτραχήλιόν του και έφευγαν παρηγορημένοι από την Χάριν του Παρακλήτου, πού ενεργούσε διά της παρου σίας του πατρός Διονυσίου! Αιωνία του η μνήμη! Αιωνία σου η μνήμη, αείμνηστε αδελφέ ημών!