Κρίνοντας τους άλλους

Το να κρίνουμε τους άλλους στην ουσία σημαίνει ότι εστιάζουμε την προσοχή μας στα λάθη τους με σκοπό να τους καταδικάσουμε αντί να επιδιώκουμε τη σωτηρία τους. Όταν κάποιος κρίνει τον άλλο είναι σαν να διεκδικεί για τον εαυτό του ψεύτικη δικαιοδοσία μπαίνοντας στη θέση του Θεού, ο οποίος είναι ο κατ εξοχήν Κριτής ολόκληρου του κόσμου.

Η κρίση των άλλων πηγάζει από μια περήφανη, εγωιστική, αυτοδικαιωμένη καρδιά η οποία τρέφεται και μεγαλώνει από την σκληροκαρδία και την κακή συντροφιά. Για παράδειγμα, αν κάποιος μεγαλώνει σε περιβάλλον όπου υπάρχει συνεχής τάση για επίπληξη για τα λάθη, το κουτσομπολιό, η κακία και η σκληροκαρδία, συχνά μπαίνει στον πειρασμό να κρίνει τους άλλους.

Η διάπραξη της κρίσης απομακρύνει τη χάρη του Θεού και μεταφέρει την αμαρτία του κρινόμενου σε αυτόν που τον κρίνει. Επιπλέον, η αμαρτία της κατάκρισης τοποθετεί αυτόν που τη διαπράττει κάτω από την ίδια κρίση με την οποία έχει ο ίδιος κρίνει. «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε· ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε καὶ ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν.(Ματθ.7:1-2)

Κάποιος που ασχολείται με το να κρίνει τους άλλους, πολύ συχνά παραγνωρίζει τη δική του μετάνοια και τη σωτηρία της ψυχής του. « Με εκπλήττει το ότι κάποιος δε θρηνεί για τον δικό του νεκρό και παραπονιέται για το νεκρό των άλλων», αναφέρει ένας από τους πατέρες της εκκλησίας.

Η θεραπεία για την κατάκριση αρχίζει με μια έρευνα του εαυτού μας και μια αυτοκριτική , επαναλαμβάνοντας με τον Δαυίδ: «Την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μού εστί δια παντός». (Ψαλμ.51:3) Επίσης είναι αναγκαίο να αποφεύγουμε τις κακές συναναστροφές και να επιδιώκουμε τις καλές γιατί αυτές μάς ελευθερώνουν από την αμαρτία της κατάκρισης.

Είναι καλό κάποιος να μετατρέπει μια σκέψη κατάκρισης σε προσευχή ώστε κάθε λογισμός κατάκρισης να γίνεται μια ευγενής προσευχή για το πρόσωπο που μπαίνουμε στον πειρασμό να κρίνουμε. Υπάρχει μεγάλη διαφορά στο να κρίνουμε κάποιον ως άνθρωπο και να καταδικάζουμε μια πράξη. Για παράδειγμα, μια κλεψιά μπορεί να θεωρηθεί ως διάπραξη κλεψιάς. Αλλά δεν είναι σωστό να βάζουμε ετικέτα στον άλλον ως κλέπτη.

Ο κύριος μας Ιησούς Χριστός μάς δίδαξε να μη βασίζουμε την κρίση μας στην εμφάνιση αλλά να κρίνουμε δίκαια και ότι αυτό είναι δουλειά του Θεού, ο οποίος μόνον Αυτός μπορεί να δει στα κρύφια τις καρδίας και τον εσωτερικό άνθρωπο. Επομένως, ας μην υπάρχει κανείς που να αναλαμβάνει την ευθύνη να διαβάζει το νου και τις σκέψεις των άλλων, ψάχνοντας για τις προθέσεις και τα κίνητρά τους. Μια καθαρή καρδία βλέπει τα πάντα καθαρά. Από την άλλη, μια ακάθαρτη καρδία βλέπει τα πάντα ως ακάθαρτα.

Ο απ. Παύλος στην επιστολή του προς τους Γαλάτες, τους προτρέπει να στηρίζουν έναν άνθρωπο που έχει υποστεί πτώση αντί να τον καταδικάζουν. «Ἀδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς»( Γαλ. 6:1)

Το να αφήνουμε κατά μέρος την υποκρισία και να απομακρύνουμε το δοκάρι από το μάτι μας είναι το κυριότερο βήμα για να ελευθερωθούμε από την κρίση και κατάκριση των συνανθρώπων μας.

Μακάρι ο Κύριος Ιησούς Χριστός να μας οδηγήσει να αποκτήσουμε μια καθαρή καρδία.