Τότε το λογικό σου… είναι αγράμματο.

Η πρόβλεψη φαίνεται και στους κανόνες και στις εξαιρέσεις. Όμως για τους ανθρώπους φαίνεται πιο οφθαλμοφανής στις εξαιρέσεις.

Τον καιρό ενός συμποσίου του αυτοκράτορα Βαλτάσαρ, όταν οι καλεσμένοι έπιναν κρασί και δόξαζαν τους χρυσούς, ασημένιους, χάλκινους, ξύλινους και πέτρινους θεούς, φάνηκε ένα χέρι και έγραψε στον τοίχο τρεις μοιραίες λέξεις: ΜΕΝΗ, ΘΕΚΕΛ, ΦΑΡΕΣ. Την ίδια νύχτα δολοφονήθηκε ο Βαλτάσαρ. βασιλιάς της Χαλδαίας (ημέρα 5).

Τον προφήτη Δανιήλ τον έριξαν στο λάκκο με τα λιοντάρια και πέρασε τη νύχτα μαζί τους. Και την επόμενη τον έβγαλαν ζωντανό και ανέπαφο.

Σε ιδιαίτερα ευτυχείς και σε ιδιαίτερα άτυχες περιπτώσεις οι άνθρωποι αισθάνονται απούσα την ενέργεια της Πρόνοιας, εδώ πρόκειται για την ενέργεια της δικαιοσύνης, αλλού για την ενέργεια του ελέους.

Ο αέρας είναι πάντα γύρω μας και πάντα σε δράση. Όμως, δυνατά αισθανόμαστε τον αέρα μόνο όταν φυσά ο άνεμος, και τότε μιλούμε πιο πολύ για τον αέρα.

Όπως όμως ο φυματικός άνθρωπος συνέχεια σκέπτεται τον αέρα έτσι και ο άνθρωπος που έχει συνείδηση των αμαρτιών του συνέχεια σκέπτεται το Θεό. Αφού και ο ένας και ο άλλος είναι αναγκασμένοι να σκέπτονται ασταμάτητα το φάρμακο και τον γιατρό.

Η τραγωδία του ανθρώπινου λογικού

Η τραγωδία του ανθρώπινου λογικού συνίσταται σε δύο πράξεις. Η πρώτη πράξη μπορεί να ονομαστεί «κυριολεκτική», ενώ η δεύτερη «τυχοδιωκτική».

Η «κυριολεκτική» είναι, όταν το λογικό κατανοήσει ένα χαμηλότερο κόσμο πιο ευρύχωρο από τους υψηλότερους κόσμους έτσι, ώστε να θεωρεί όλους τους υψηλότερους κόσμους ως συμπιεσμένους και ότι περιέχονται εξολοκλήρου σ’ αυτόν τον χαμηλότερο κόσμο.

Η «τυχοδιωκτική» είναι, όταν το λογικό παραβλέπει ένα κόσμο, ώστε τότε να συσχετίζει τον πρώτο με τον τρίτο, ή τον δεύτερο με τον τέταρτο, χωρίς ενδιάμεσο σκαλοπάτι.

Εκείνοι που κυριολεκτούν και οι τυχοδιώκτες είναι τα πιο μεγάλα παράσιτα στην ανθρωπότητα.

Οι πρώτοι συμπίεσαν όλους τους θολότερους κόσμους σε φυσικό κόσμο κι έτσι προσπάθησαν να ταυτίσουν τη λέξη και το νόημα της λέξης. Κατά την κατανόηση τους η ηθική αυτοκρατορία, η πνευματική αυτοκρατορία και η ουράνια αυτοκρατορία και ο ίδιος ο Θεός, όλα περιέχονται εξολοκλήρου στη φυσική αυτοκρατορία. Η φύση είναι, δηλαδή, και λέξη και αντικείμενο της λέξης και σημείο και πνεύμα. Ακολούθως, δεν είναι το πνεύμα της λέξης η πραγματικότητα της λέξης, αλλά η λέξη είναι η πραγματικότητα του πνεύματος.

Εάν είσαι κι εσύ απ’ αυτούς που κυριολεκτούν, τότε το λογικό σου είναι αγράμματο. Τότε εσύ, κατά τήν ανάγνωση της φύσης, μοιάζεις με παιδί, που συλλαβίζει ξένες λέξεις, χωρίς να γνωρίζει το νόημα αυτών των λέξεων.

Οι τυχοδιώκτες είναι εκείνοι που υπερπήδησαν την ηθική αυτοκρατορία, ενώ αναγνωρίζουν την αυτοκρατορία της φύσης και την πνευματική αυτοκρατορία ή, υπερπήδησαν όλες τις αυτοκρατορίες μεταξύ της φυσικής αυτοκρατορίας και του Θεού. Κατά το μοιραίο αυτό άλμα το λογικό σκοντάφτει και σπάει δύο καθρέφτες, τον γήινο και τον ουράνιο. Τότε επάνω στο σπασμένο γήινο καθρέφτη χορεύουν σκιές ανήθικων θεών και πνευμάτων, ενώ επάνω στον σπασμένο ουράνιο καθρέφτη χορεύουν οι ανήθικοι άνθρωποι και τα ζώα.

Εάν είσαι και τυχοδιώκτης, τότε το λογικό σου είναι αλλήθωρο. Μπέρδεψες λέξεις από διάφορες γλώσσες και τις στοιβάζεις στην ιστορία την οποία ούτε εσύ καταλαβαίνεις. Έχυσες τον ουρανό στη γη και σκόρπισες τη γη στον ουρανό, και πάνω σ’ αυτό το σύννεφο σκόνης χορεύεις το χορό του Σίβα, κλέβεις τη φωτιά από τους θεούς με τον Προμηθέα, και με το Βούδα Γκαουτάμα σώζεις τους θεούς!

Αυτές είναι οι δύο κύριες πράξεις της τραγωδίας του ανθρώπινου λογικού, μαζί με αμέτρητες υπόλοιπες σκηνές και εικόνες.

 (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Στοχασμοί περί καλού και κακού» σ.61. Εκδ. Εν πλω).