Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ

Μέσα στην καρδιά της Ευρώπης, οπου κυριαρχεί ο άκρατος ορθολογισμός, το κεφάλαιο και ο συμφεροντολογισμός, εκεί οδήγησε τα βήματα του μακαριστού Γέροντα Σωφρονίου ο Θεός και θεμελίωσε ένα ορθόδοξο μοναστήρι, την Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Μεγάλης Βρετανίας. Μέσα στην παγερότητα του κόσμου της Δυτικής Ευρώπης δίνει το μοναστήρι αυτό τη ζεστασιά της Ανατολής και εκπέμπει ο άρωμα της Οικουμενικής Ορθοδοξίας, της αγάπης και της άδελφωσύνης.

Μέσα σ΄ ένα ευλογημένο χώρο ζουν τριάντα περίπου ψυχές πού προέρχονται από δεκαέξι διαφορετικές χώρες, ολοκληρωτικά δοσμένες στο Θεό. Έργο τους η προσευχή, η λατρεία του αληθινού Θεού, η μαρτυρία της Όρθοδοξίας, η προβολή ενός πρωτόγνωρου για τις δυτικές κοινωνίες τρόπου ζωής: Με ειλικρινή ταπείνωση, εθελούσια πτώχεια και ανιδιοτελή προσφορά προς τους πάντες.

-Έχουμε αρχή από το μακαριστό Γέροντα μας να δεχόμαστε όλους αδιακρίτως: Πλούσιους και φτωχούς, άσημους και διάσημους, μεγάλους και μικρούς, όλους με την ίδια αγάπη και τον ίδιο σεβασμό. Προσφέρουμε αυτό πού έχουμε, προβάλλουμε αυτό πού παραλάβαμε. Δεν απαιτούμε από κανένα τίποτε, δεν κρατάμε κανένα, δεν διώχνουμε κανένα.

Γεννημένος το 1896 στην τσαρική Ρωσία, ο Γέροντας Σωφρόνιος, δεν σταμάτησε την έρευνα για την αλήθεια, από μικρή ηλικία, μέσα από την εμπειρία της ζωγραφικής, το γιόγκα και το διαλογισμό. Τίποτα δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τη δίψα του Απολύτου, μέχρι τη μέρα πού, κυριευμένος από το Πνεύμα, εγκατέλειψε τα πάντα και πήγε να ζήσει για χρόνια στο Άγιον Όρος ως μοναχός στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα, ερημίτης στα Καρούλια και μετά ως πνευματικός σε πολλά μοναστήρια. Η προσευχή γίνεται το ένδυμα και η αναπνοή του. Πιστός στη θεία θεωρία και στο έργο πού του εμπιστεύτηκε ο πνευματικός του πατέρας, ο Άγιος Σιλουανός, του οποίου εξέδωσε στη συνέχεια τα συγγράμματα, ο Πατήρ Σωφρόνιος ίδρυσε το 1959 μία μοναστική ορθόδοξη κοινότητα στην Αγγλία, στο Έσσεξ.

Σε τρία πράγματα δίνει μεγάλη σημασία η Μονή: Στη θεία Λειτουργία, την ευχή και την κατήχηση. Έτσι, κάθε Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη και Σάββατο και όλες τις μεγάλες εορτές τελείται στο μοναστήρι η Θεία Λειτουργία, να αγιάζονται οι άνθρωποι και ο τόπος. Τις άλλες ήμερες, οι ακολουθίες γίνονται με το κομποσχοίνι, με την ευχή. Ώρες ολόκληρες, ακούς να επαναλαμβάνεται μέσα στο κατανυκτικό μισοσκόταδο του καθολικού, σε διάφορες γλώσσες, με ύφος παρακλητικό η μονολόγιστη ευχή του Ιησού: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς…. Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy upon us… Seigneur Jesus Christ, Fits de Dieu, ate pitie de nous… Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς… Most Holy Mother of God intercede for us… Tres sainte Mere de Dieu sauve-nous… Μια μυσταγωγία, μια μεταρσίωση πού οδηγεί στην καλή αλλοίωση. Και η Κατήχηση. Παρόλο ότι οι μοναχοί μιλούν εύγλωττα με το σιωπηλό παράδειγμά τους, στο μοναστήρι γίνονται τακτικές εβδομαδιαίες συνάξεις, όπου πατέρες της μονής δίνουν πλούσια πνευματική τροφή στους προσκυνητές. Μοναδικές είναι οι εκδόσεις της Μονής στις όποιες προβάλλεται απαραχάρακτο το πατερικό πνεύμα.

Στο μοναστήρι δεν μιλούν για αγάπη. Ενεργούν με αγάπη. Δεν προπαγανδίζουν τίποτε. Ζουν με ελευθερία. Από τον Ηγούμενο Αρχιμανδρίτη Κύριλλο μέχρι τον τελευταίο Αδελφό, διακονούν με υπομονή και προσφέρουν απλόχερα. Ζουν σε πτωχεία, κι όμως προσφέρουν πλουσιοπάροχα «ως μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες».

-Όταν ήμουν στον κόσμο, τα χρήματα ερχόντουσαν και με εύρισκαν με το τσουβάλι. Να σκεφτείς ότι για πρώτη φορά ήρθα εδώ επισκέπτης για να δοκιμάσω το καινούριο μου rover. Τα είχα όλα πλούσια, αλλά η καρδιά μου ήταν άδεια. Ήρθα εδώ και σαγηνεύτηκα. Με έπιασε από το χέρι ο Χριστός. Τώρα δεν έχω απολύτως τίποτε δικό μου, κι όμως η καρδιά μου είναι πλημμυρισμένη από χαρά και αγαλλίαση. Έχω το Χριστό, τα έχω όλα.

Ήταν η τρίτη φορά πού πήγα προσκυνητής στο μοναστήρι του μακαριστού Γέροντα Σωφρονίου. Την πρώτη φορά είχα την ευλογία να φιλήσω το χέρι του και να πάρω την ευχή του. Τώρα τον προσκύνησα στον τάφο και αισθάνθηκα ξανά ολοζώντανη και παντού την παρουσία του. Από τους ουρανούς όπου αναπαύεται η μακαρία ψυχή του, πλάϊ στον Γέροντα του Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη, ευλογεί και στηρίζει το μοναστήρι του και τους ευλαβείς προσκυνητές του. Κι από εκεί τον ακούς να σου επαναλαμβάνει τον τόσο επίκαιρο για την εποχή μας λόγο «κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι».

Πηγή: Περιοδικό «Παρά τη Λίμνη», Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, Κύπρος