Ολίγον προ της Αλώσεως

 

Ας μην απογοητευόμαστε.

Κάθε κατοχή έχει και το τέλος της.

του Φωτίου Μιχαήλ
Ιατρού

Στα τελευταία χρόνια της Μακεδονικής Δυναστείας το Βυζαντινό κράτος κυβερνήθηκε από αυτοκράτορες, οι οποίοι με τις λαθεμένες ενέργειές τους το οδήγησαν σε παρακμή. Οι αυτοκράτορες αυτοί πήραν το μέρος των πλουσίων αξιωματούχων της πρωτεύουσας και των «δυνατών» των επαρχιών, και προχώρησαν στα εξής νομοθετικά μέτρα:

1ον. Κατάργησαν τον νόμο του «Αλληλέγγυου» και άλλες διατάξεις, που προστάτευαν τους μικρούς καλλιεργητές από τους δυνατούς και τους εισπράκτορες των φόρων.

2ον. Σταμάτησαν να δίνουν κλήρο γης (στρατιωτόπι) στους ακρίτες των συνόρων, και επέτρεψαν και σε αυτούς που είχαν από πριν να τον πουλούνε σε δυνατούς και υπερέχοντες

3ον. Έβαλαν ξένους μισθοφόρους στη θέση των Βυζαντινών στρατιωτών, θεωρώντας ότι αυτοί στοίχιζαν λιγότερα χρήματα στο κράτος.

Σε κακή κατάσταση τότε βρέθηκαν και τα οικονομικά της αυτοκρατορίας. Τα κρατικά έσοδα είχαν περιοριστεί και τα έξοδα πολλαπλασιάζονταν. Οι δαπάνες για τη συντήρηση του εμπορικού και του πολεμικού στόλου θεωρήθηκαν μεγάλες. Γι’ αυτό τα καράβια παραμελήθηκαν και το πολεμικό ναυτικό σιγά – σιγά εγκαταλείφθηκε.

Η ασφάλεια του Βυζαντίου αλλά και η διακίνηση των προϊόντων ανατέθηκε με συνθήκη στους Βενετούς, στους οποίους δόθηκαν πολλά εμπορικά προνόμια.

Οι ενέργειες όμως αυτές , αντί να βελτιώσουν τα έσοδα του κράτους, τα μείωσαν ακόμη περισσότερο. Οι ταπεινωτικές συνθήκες παραχώρησης προνομίων σε ξένους οδήγησαν το Βυζάντιο σε εξάρτηση από τις ναυτικές πόλεις της Ιταλίας και σε αδυναμία να αντιμετωπίσει τους νέους εχθρούς – Σελτζούκους Τούρκους και Νορμανδούς – που απειλούσαν και παραβίαζαν τα σύνορά του. (Από το βιβλίο Ιστορίας της Ε’ Δημοτικού, σελ. 85 )

Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι γνωστά: Ήττα στο Ματζικέρτ (1071), άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους φράγκους (1204), αναγκαστική φυγή πολλών Ελλήνων και ίδρυση τεσσάρων νέων κρατών με σκοπό την απελευθέρωση της Πόλης (Νίκαια, Τραπεζούντα, Ήπειρος και Μυστράς), ανάκτηση της Πόλης από τον Μιχαήλ Η’ τον Παλαιολόγο (1261), και στα 1453 η τελική πτώση της βασιλεύουσας και η οριστική διάλυση της Ελληνικής Ρωμανίας από τις ορδές του Μωάμεθ.

Είναι πασίδηλο ότι η οικονομική εξαθλίωση του λαού και οι εξευτελιστικές συνθήκες παραχώρησης προνομίων σε ξένους οδήγησαν την Κωνσταντινούπολη σε ταπεινωτικές εξαρτήσεις και παρακμή, με τελικό αποτέλεσμα την Άλωση.

Σε τι διαφέρουν άραγε τα σημερινά γεγονότα της πατρίδας μας με εκείνα της Πόλης;

α). Οι μικροί καλλιεργητές, όπως και τότε, έχουν μείνει σήμερα απροστάτευτοι και οι περισσότεροι από αυτούς αναγκάστηκαν να πουλήσουν τη μικρή τους ιδιοκτησία στους πλούσιους και ‘’δυνατούς ‘’.

β). Οι ακρίτες των συνόρων μας (Θρακιώτες, Νησιώτες, Μακεδόνες και Ηπειρώτες) έχουν κυριολεκτικά εγκαταλειφθεί. Οι εχθροί μας αλωνίζουν στις περιοχές αυτές και ο λαός μας έχει κατατρομοκρατηθεί. Πολλοί από τους Ακρίτες μας (Θράκη) πουλάνε τα υπάρχοντά τους στους ‘’δυνατούς’’ και παίρνουν το δρόμο για τα ενδότερα.

γ). Ο Εθνικός μας Στρατός, όπως και τότε, έχει προ πολλού μετατραπεί σε στράτευμα μισθοφόρων – επαγγελματιών και καμιά σχεδόν στρατιωτική εκπαίδευση δεν παρέχεται πλέον στους Έλληνες κληρωτούς στρατιώτες (ουσιαστική κατάργηση της θητείας).

δ). Η ασφάλεια του Κράτους μας είναι στη διάθεση των ‘’συμμάχων Βενετών και άλλων’’ ,αλλά και η διαχείριση των οικονομικών μας στα χέρια πλέον του πολυσυζητημένου ΔΝΤ ( τουτέστιν στους ξένους).

ε). Τότε το πολεμικό ναυτικό είχε σιγά- σιγά εγκαταλειφθεί, τώρα οι λεγόμενες στρατιωτικές δαπάνες όλο και περιορίζονται. Οι αμοιβές των αεροπόρων μας περικόπτονται και προγραμματισμένες στρατιωτικές ασκήσεις αναβάλλονται ή ματαιώνονται!

Πότε επιτέλους θα έλθουμε «εις εαυτούς»; Τα γεγονότα βοάνε από μόνα τους: Η ιστορία δυστυχώς για τους αφελείς και τους αδιάφορους επαναλαμβάνεται οδυνηρά.

Και για να μη ξαναπάθουμε τα ίδια και χειρότερα ως λαός, οφείλουμε, έστω την ύστατη ώρα, να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Αποφάσεις που μας πρέπουν και μας τιμούν. Όχι με ηττοπάθεια και υποταγή, αλλά με πείσμα και περηφάνια.

Είναι βέβαια φανερό ότι έχουν βαλθεί οι πάντες να μας απογοητεύσουν και να μας τρομοκρατήσουν. Αλλά ποιος είπε ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε; Μπορούμε, και μάλιστα με τρόπο παραδειγματικό.

Αρκεί να αγωνισθούμε με ζήλο και φιλότιμο, μελετώντας με προσοχή τα λάθη της ιστορίας μας.

Αρκεί να δεχθούμε την οικονομική συγκυρία ως ευκαιρία εθνικής περισυλλογής, και οι ηγεσίες μας να συναισθανθούν το βάρος της ιστορικής τους ευθύνης.

Αρκεί να γυρίσουμε λίγο προς τα πίσω το βλέμμα μας και να δούμε κατάματα κάποιους προγόνους μας, που με τη ζωή τους φώτισαν και ωφέλησαν ολόκληρη την οικουμένη. Έφτασε η ώρα αυτούς να μιμηθούμε και όχι κάθε φανταχτερή εισαγόμενη βαρβαρότητα.

Αποκοπήκαμε από τις ρίζες μας, εγκαταλείψαμε τις παραδόσεις μας, περιφρονήσαμε την ιστορία μας , και φτάσαμε έτσι εδώ που φτάσαμε: Σε μια νέα Άλωση.

Είναι ολοφάνερο ότι όπως και στα χρόνια των τελευταίων Βυζαντινών αυτοκρατόρων έτσι και σήμερα η οικονομική μας εξαθλίωση, η κρίση ηγεσίας, η πνευματική μας παρακμή, η υπογεννητικότητα και η απαιδευσία του λαού, μας οδήγησαν σε καθεστώς μιας νέας κατοχής. Ας μην απογοητευόμαστε όμως, διότι κάθε κατοχή έχει και το τέλος της. Αλλά πώς; Μονάχα με αντίσταση! Και αντίσταση κυρίως σε επίπεδο πνευματικό, γιατί οι μεγάλες νίκες μονάχα με τη δύναμη του πνεύματος κατακτώνται.

Πηγή: http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3382&Itemid=158