«Στῦλος καί ἐδραίωμα τῆς αληθείας»

«Στῦλος καί ἐδραίωμα τῆς αληθείας» η Εκκλησία βρίσκεται «ἐν τῷ κόσμῳ» χωρίς να είναι «ἐκ τοῦ κόσμου». Καταγγέλλει τον θάνατο του κόσμου και προσκαλεί στην ανάσταση του. Με μόνη την παρουσία της ξορκίζει, προστατεύει, καθαγιάζει τη βαθύτερη ουσία των πραγμάτων, διότι βαθύτερη ουσία των πραγμάτων είναι η προσευχή, άφωνη και απολιθωμένη από την αμαρτία του ανθρώπου, αλλά προσευχή που ζωντανεύει κι’ ελευθερώνεται με τη μεσολάβηση και τις ευλογίες της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία είναι ταυτόχρονα για τον κόσμο κρίση-και «κρίση των κρίσεων». Κρίνει «αυτόν τον κόσμο» που ειδωλοποιείται και αυτοκτονεί. Αλλά τον κρίνει εντελώς διαφορετικά απ’ ότι τον κρίνουν οι κριτές της γης. Με την οδύνη των ομολογητών και το αίμα των μαρτύρων. Με την ίδια την παρουσία της η Εκκλησία είναι η μοναδική απάντηση στην αναμονή της δημιουργίας, που υποφέρει τις οδύνες της τικτούσης και περιμένει να γεννηθεί με την μεσολάβηση της Εκκλησίας μέσα στη Βασιλεία.

Η Εκκλησία λοιπόν είναι η καρδιά του κόσμου, ο μυστικός άξονας της διάρκειας του χρόνου, που αρπάζει από το παράλογο για να το μεταμορφώσει σε ιστορία. Για να σωθεί ο κόσμος πρέπει να ρίξει την άγκυρα του στο αιώνιο. Για να σωθεί ο κόσμος πρέπει να βρει ένα θεμέλιο που να βρίσκεται έξω και υπεράνω του κόσμου. Είναι λοιπόν ανάγκη η Εκκλησία να διακρίνεται από τον κόσμο. Όχι γιατί ο κόσμος είναι βέβηλος, αλλά γιατί είναι βεβηλωμένος. Σωσμένος «ἐν δυνάμει » εν Χριστώ, αλλά παραδομένος ακόμη στο «μηδέν» που έχει γίνει ενεργό, χάρις στις ελεύθερες βουλήσεις που γοητεύει.

Χωρισμένη από τον κόσμο η Εκκλησία όμως οφείλει να είναι ταυτόχρονα παρούσα στον κόσμο, διάκονος των ανθρώπων κατ’ εικόνα του Κυρίου της, που δεν «ἦρθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονεῖσαι». Δεν ζει για τον εαυτό της, αλλά για την ανθρωπότητα και το σύμπαν.

π.Γ.Στ.