Άραγε δεν ακούσατε ότι Αυτός άναψε νέα φλόγα στα σβησμένα κάρβουνα της αγάπης;

 Στους διωγμένους από τον παράδεισο για την ανάσταση των νεκρών.

 Άραγε ακόμα δεν έχετε ακούσει ότι ο παράδεισος άνοιξε πάλι; Όχι ο παράδεισος στη γη αλλά στον ουρανό, όχι στον χρόνο αλλά στην αιωνιότητα. Και ότι σ’ αυτό τον μόνιμο παράδεισο θα μπουν οι παραβάτες, οι ληστές και οι φτωχοί. Οι παραβάτες όπως ο Αδάμ οι ληστές όπως εκείνος στο σταυρό και οι φτωχοί όπως ο Λάζαρος. Ο Χριστός αναστήθηκε και με την ανάστασή Του άνοιξε την πόρτα του επουράνιου παραδείσου στα τέκνα του Αδάμ. Πολλοί ήδη έχουν μπει σ’ αυτόν τον παράδεισο και δεν πρόκειται να τον χάσουν ούτε να διωχθούν. Αν το έχετε ακούσει και παρόλα αυτά σας πιέζει ο φόβος του θανάτου, είναι σαν να μην το ακούσατε. Αν ακούσατε αυτό το χαρμόσυνο νέο και το δεχθήκατε στην καρδιά σας, τότε είστε στο κατώφλι της ανάστασής σας, που σημαίνει ότι άρχισε μέσα σας η ανάσταση που θα τερματιστεί με την οριστική ανάσταση. Αν αυτή η χαρμόσυνη είδηση έγινε η ζωή της ζωής σας, ο θάνατος για σας είναι παιχνίδι, όπως ο αιχμάλωτος για τους νικητές στον πόλεμο.

Άραγε δεν ακούσατε, ότι ο Αναστημένος Κύριος εκπλήρωσε την υπόσχεση του Θεού στον Αδάμ κατά την πρώτη έξοδο από την Εδέμ: Ότι ο σπόρος του σίτου θα φανεί; Ότι κάποιος θα καταστρέψει το κεφάλι αυτού του βουίζοντος ψεύδους, αυτού του πονηρού και χαμερπούς όφεως;

Και εμφανίσθηκε ο Θεάνθρωπος! Ο Θεός κατήλθε ως τον άνθρωπο και ο άνθρωπος ανυψώθηκε ως τον Θεό! Εμφανίσθηκε στη πεδιάδα των στεναγμών και των λυγμών ανάμεσα στους διωγμένους από τον παράδεισο. Και έφερε την απελευθέρωση των σκλάβων, τη ζωή στους νεκρούς, την υγεία στους ασθενείς, τη χαρά στους λυπημένους, την αγάπη στους δέσμιους του κακού. Όλο και πιο μεγάλα δώρα, όλο και πιο γλυκούς καρπούς από το δέντρο της Ζωής. Με το ύφασμα του ελέους σκουπίστε τα δάκρυα των δακρυσμένων. Με τη Θεία δύναμη ανάστησε την κόρη του Ιαείρου, το γιό της χήρας, το Λάζαρο, τις ψυχές των αμαρτωλών και το νου των αποστόλων. Όλη η φύση υποτάχτηκε και γονάτισε μπροστά Του και οι δούλοι της φύσης χάρηκαν. Αν το ακούσατε αυτό γιατί είστε ακόμα λυπημένοι; Γιατί βαδίζετε με κατεβασμένο το κεφάλι; Αν δεχθήκατε στη καρδιά σας αυτό το χαρμόσυνο νέο πρέπει να τελειώσουν οι λυγμοί σας.

Άραγε δεν ακούσατε ακόμα ότι το αμάρτημα του πρώτου εκδιωχθέντος από τον παράδεισο, του προγόνου όλων των εκδιωχθέντων, εξαγοράσθηκε και πλύθηκε με το αίμα της Αγάπης στο σταυρό; Αυτό το αμάρτημα σήμαινε την πτώση, τη διχόνοια και τον φθόνο ανάμεσα στους ανθρώπους όλων των εποχών! Η αγάπη των παιδιών για τον Πατέρα είχε σβήσει όπως και η αγάπη των αδελφών μεταξύ τους. Άραγε δεν ακούσατε ότι ο Χριστός σταμάτησε τον άνεμο των αμαρτιών και ησύχασε την παράφορη τρικυμία; Τον άνεμο και την τρικυμία που για αιώνες έσβηναν εκείνη την πρώτη φλόγα; Άραγε δεν ακούσατε ότι Αυτός άναψε νέα φλόγα στα σβησμένα κάρβουνα της αγάπης; Αν το ακούσατε, γιατί τότε σας βασανίζουν οι απομακρυσμένες εποχές: η εποχή της καχυποψίας προς τον Πατέρα και η εποχή του φθόνου απέναντι στα αδέλφια; Γιατί δεν απομακρύνετε αυτές τις δύο στάχτες μαζί με τα αποκαΐδια που παρέμειναν στη ψυχή σας; Αν ακούσατε το χαρμόσυνο νέο και το δεχτήκατε με την καρδιά σας τότε μεγάλωσαν πάλι τα δυό φτερά της πεσμένης ψυχής σας: η αγάπη προς το Θεό και η αγάπη προς τον αδελφό! Μ’ αυτά τα δυό θαυμαστά φτερά θα ανυψωθείτε στους ουρανούς, στον ουράνιο παράδεισο, στη βασιλεία των φτερωτών χερουβείμ, στην αθάνατη συγγένεια με τον Κύριο.

(Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνο η πίστη»)