Είσαι ένας άχρηστος…

ΙΑΚΩΒΟΣ ΠΟΘΗΤΟΣ

Πολλές φορές, όταν θέλουμε να επιρρίψουμε ευθύνες στον άλλον για την μη κοινωνική μας καταξίωση ή για την ελάχιστη ή μερική ικανοποίηση των επιθυμιών μας, στρεφόμαστε προς τον σύντροφό μας και γεμάτοι οργή του λέμε: “Είσαι ένας άχρηστος…”.

Όταν το παιδί μας ή ο σύντροφός μας αποτυγχάνει σε μια προσπάθεια από την οποία περιμένουμε την ευκαιρία για να επιδείξουμε τα ανύπαρκτα προσόντα μας, του φωνάζουμε: “είσαι ένας άχρηστος…”.

Αλήθεια, πόσο σκληρόκαρδοι πρέπει να είμαστε για να επιτρέπουμε να βγαίνουν από τα χείλη μας λέξεις που πληγώνουν τον σύντροφό μας;

Πόσο εγωιστές είμαστε που τραυματίζουμε ακόμη περισσότερο κάποιον που έχει αποτύχει σε μια του προσπάθεια μόνο και μόνο γιατί αυτή η αποτυχία, μας εμπόδισε να υπερηφανευτούμε;

– Είσαι ένας άχρηστος…

Συνήθως έτσι αρχίζει την επίθεσή του κάποιος κατά του συντρόφου του όταν θέλει να διαμαρτυρηθεί για ανέσεις που δεν έχει, για κοσμική ζωή που δεν κάνει, για στερήσεις και δοκιμασίες που πέρασε ή περνάει. Κι αντί να συμπαρασταθεί στον αγώνα του συντρόφου του ή να τον ενθαρρύνει όταν οι δυσκολίες τον έχουν λυγίσει, με οργή του λέει: “είσαι ένας άχρηστος…”.

Έχει σκεφθεί εκείνος ή εκείνη που λέει αυτή την φράση ποιοι παράγοντες επέδρασαν στην ζωή τους δυσμενώς, εμποδίζοντάς τους να φθάσουν στην εκπλήρωση των όποιων ονείρων τους;

Έχουν σκεφθεί μήπως υπερεκτίμησαν τις ικανότητές τους, βάζοντας στόχους που δεν μπορούσαν να πετύχουν;

Έχουν αναλογισθεί ότι η κάθε οικογένεια, το κάθε ζευγάρι, ξεκινά από διαφορετικές αφετηρίες, με άλλες βάσεις την ζωή του και στην συνέχεια οι ευκαιρίες που τους δίνονται διαφέρουν όπως επίσης διαφέρουν οι χαρακτήρες τους, τα προσόντα τους;

Είναι λάθος επομένως να έχει κάποιος για κριτήριο της προσωπικής του ζωής, της ευτυχίας του, μια άλλη οικογένεια που είναι τόσο, μα τόσο ανόμοια με την δική του!

Είσαι ένας άχρηστος…

Πόσο πληγώνουν αυτές οι λέξεις!!!

Τι πίκρα νοιώθει αυτός που τις ακούει από το αγαπημένο του πρόσωπο, την γυναίκα, τον άνδρα, την μάνα, τον πατέρα!

Η περιφρόνηση είναι το χειρότερο δηλητήριο που σκοτώνει όσους επιζητούν την αναγνώριση, την προσοχή μας. Κι όταν αυτοί που αγωνίζονται, που προσπαθούν, έχουν σαν απότερο σκοπό, την δική μας ευτυχία, η περιφρόνηση είναι περισσότερο οδυνηρή κι από μια αγιάτρευτη πληγή. Μια πληγή που πονά πολύ, όχι γιατί είναι αποτέλεσμα μιας αποτυχίας, αλλά γιατί δεν υπάρχει ανταπόκριση στην αγάπη, στην προσπάθεια.

Είσαι ένας άχρηστος…

Τι αλήθεια επιτυγχάνουμε όταν εκστομούμε αυτά τα λόγια;

Αν σε κάποιο νήπιο που προσπαθεί να σταθεί όρθιο στα πόδια του, μιλήσουμε με αυτόν τον περιφρονητικό τρόπο, να είστε σίγουροι ότι υπάρχουν πολλές πιθανότητες να το αποθαρρύνουμε με αποτέλεσμα ή ν’ αργήσει να περπατήσει ή να έχει αστάθεια, μια αστάθεια που εμείς θα του έχουμε δημιουργήσει.

Όμως σπάνια γονιός λέει – έστω και γι’ αστείο – στο παιδί του πως είναι άχρηστο. Αντίθετα, καμαρώνει βλέποντάς το να προσπαθεί και λίγο προσέχει αν συνομήλικα παιδιά έχουν καταφέρει περισσότερα. Το παιδί στην νηπιακή ηλικία δεν χρησιμοποιείται από τα ζευγάρια για μέτρο σύγκρισης οικογενειών. Αρχίζει να γίνεται μέτρο σύγκρισης από την στιγμή που αυτό θα μπει στο σχολείο. Πολλοί γονείς, θεωρώντας την ευφυΐα ή την εξυπνάδα κληρονομική, θέλουν τα παιδιά τους να πρωτεύσουν. Δεν συγκρίνουν την δική τους νοημοσύνη με τους γύρω τους, αλλά αυτή των παιδιών. Και κάνουν το μεγάλο λάθος να επιτίθενται στα παιδιά όταν αυτά έχουν μικρότερους βαθμούς από άλλα, αδιαφορώντας αν ποτέ δεν κάθισαν μαζί, δίπλα – δίπλα, να λύσουν όλα τα προβλήματα. Προβλήματα σχολικής φύσης αλλά και δικών τους σχέσεων.

Είσαι ένας άχρηστος…

Αυτοί που νιώθουν την ζωή να φεύγει γρήγορα και θέλουν ν’ απολαύσουν χαρές και ηδονές που διάφοροι λόγοι τους εμπόδισαν να γευθούν, χρησιμοποιούν εύκολα αυτές τις λέξεις εναντίον του συντρόφου τους.

Αυτοί που δεν χαράζουν την δική τους πορεία, αλλά θέλουν να κάνουν μια ζωή όμοια κάποιου άλλου, αδιαφορώντας από πού αυτός ξεκίνησε και με τι τρόπο εξασφαλίζει τις ανέσεις του, λένε αυτά τα λόγια.

Ας προσέξουμε.

Οι ατέλειες που πιθανόν να έχει κάποιος δεν είναι στοιχείο κατάκρισης. Μόνο ο δόλος κι η σκοπιμότητα τιμωρείται. Και σ’ ένα ζευγάρι, αρμονικά δεμένο, δόλος και σκοπιμότητα δεν υπάρχουν.

Οι σχέσεις των ανθρώπων ξεκινούν από το συναίσθημα. Καλό είναι να μη μας συνθλίβει ο υλισμός. Η αγάπη πάντα υπομένει, πάντα ελπίζει, ουδέποτε εκπίπτει όπως λέει κι ο Απόστολος Παύλος. Γι’ αυτό ας συμπαραστεκόμαστε στον σύντροφό μας, στο παιδί μας, στον πλησίον μας αντί να τον πληγώνουμε λέγοντάς του “είσαι ένας άχρηστος”.

Ας του δώσουμε κουράγιο λέγοντάς του:

– Ας ξαναδοκιμάσουμε μαζί.

Τότε θα ζούμε όλοι αληθινά ευτυχισμένοι…