Την έχουμε πάθει πολλές φορές. Κι όμως μυαλό δεν βάλαμε. Φτάνει πια!

Η πνευματική ανάσταση

Ο απόστολος Παύλος βλέπει την κοινή ανάσταση και από πλευρά πνευματική.

♦ Η ανάσταση των νεκρών όλων έγινε «δυνάμει». Μένει να γίνει και «ενεργεία».

Η Εκκλησία είναι η τράπεζα του Αίματος, αλλά και η τράπεζα της Αναστάσεως.

Φανταστείτε κάποιον νάχει καταθέσει σε τράπεζα μερίσματα για εκατό ανθρώπους. Όλοι ειδοποιούνται να πάνε να εισπράξουν. Οι δέκα το πιστεύουν, το δέχονται και πηγαίνουν. Γίνονται μέτοχοι. Οι ενενήντα δεν το πιστεύουν.

-Αδύνατον, λένε, μας κοροϊδεύουν! Πρόκειται για φάρσα.

Δεν πηγαίνουν να εισπράξουν αυτό που τους χαρίζεται. Δεν έχουν το μερίδιο τους «ενεργεία». Το έχουν όμως «δυνάμει». Έχουν, δηλαδή, τη δυνατότητα όποτε θελήσουν, να πιστέψουν και να πάνε να κάνουν ανάληψη της μεγάλης δωρεάς.

♦ Η Ανάσταση του Χριστού είναι η εγγύηση και της δίκης μας αναστάσεως.

♦ Ο Χριστός έχει καταθέσει στη τράπεζα της Εκκλησίας μερίσματα αναστάσεως για όλους. Ελάχιστοι το πιστεύουν. Αυτοί ανασταίνονται στην ανάσταση της ζωής. Οι περισσότεροι κοροϊδεύουν.

-Αστειεύεστε: Πώς θ’ αναστηθούμε; Αυτά είναι παραμύθια. Παραμύθια;

♦ Ε, τότε, παραμύθι είναι κι η Ανάσταση του Χριστού! Εκεί καταλήγει η απιστία στην ανάσταση των νεκρών. Έτσι υπογραμμίζει ο Παύλος: «Ει ανάστασις νεκρών ουκ έστιν, ουδέ Χριστός εγήγερται. Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών» (Α’ Κορ. ιε’ 13-14).

♦ Αναστημένοι, λοιπόν, για την αιώνια ζωή. Αλλά ποιοί; Όσοι απλώς και μόνο πιστεύουν στην ανάσταση των νεκρών;

Όχι. Αλλ’ εκείνοι, που ζουν πρώτα την πνευματική ανάσταση, την ανάσταση απ’ τα πάθη.

Κάποιος ανοίγει μια λεωφόρο, φωτισμένη, καλοστρωμένη, που σίγουρα οδηγεί στη πόλη που ποθείς. Εσύ θαυμάζεις μεν αυτή τη λεωφόρο, πιστεύεις ότι πράγματι είναι σπουδαίο έργο, αλλά προκειμένου να πας στον προορισμό σου δεν την βαδίζεις. Παίρνεις ένα δύσβατο μονοπάτι, μέσα σε κακοτράχαλα, όπου τσακίζεσαι, ματώνεσαι. Και στο τέλος; Στο γκρεμό καταλήγεις.

♦ Λεωφόρο άνοιξε ο Χριστός με την  Ανάστασή Του. Σίγουρα οδηγεί στον ουρανό. Δεν είναι πλέον άβατος ο ουρανός.

♦ Θαυμάζουμε τη λεωφόρο της Αναστάσεως. Πιστεύουμε στο έργο της Αναστάσεως. Αλλά στην πράξη; Ακολουθούμε το σκοτεινό μονοπάτι της αμαρτίας, κι όχι το δρόμο της Αναστάσεως. Βαδίζουμε στο κακοτράχαλο μονοπάτι της πτώσεως και καταπτώσεως.

Την έχουμε πάθει πολλές φορές. Ματωθήκαμε. Τσακιστήκαμε. Κλάψαμε. Κι όμως μυαλό δεν βάλαμε. Φτάνει πια!

Καιρός για πνευματική ανάσταση. Όσοι ανασταίνονται εν ζωή, αυτοί ανασταίνονται και πεθαμένοι. Έτσι λέει ο Παύλος: «Ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών διά της δόξης του πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. στ’ 4).

Η πνευματική ανάσταση είναι το μεγαλύτερο θαύμα.

Το ζούμε επαναλαμβανόμενο μέσα στην Εκκλησία.

♦ Βλέπουμε αμαρτωλούς να γίνονται όσιοι.

♦ Θυμώδεις να γίνονται ήρεμοι.

♦ Σαρκομανείς να γίνονται σεμνοί.

♦ Μέθυσους να γίνονται εγκρατείς.

♦ Φιλάργυρους να γίνονται ελεήμονες.

♦ Άσωτους να γίνονται συνειδητοί χριστιανοί.

♦ Βλέπουμε ανθρώπους, που ήσαν άγριοι να γίνονται άγιοι.

♦ Σκλαβωμένους λαούς να ελευθερώνονται.

♦ Την Εκκλησία, θαμμένη στις κατακόμβες, ν’ ανασταίνεται.

Είδαμε στο παρελθόν, βλέπουμε και σήμερα. Τότε γιατί αμφιβάλλουμε, ότι θα δούμε και στο μέλλον;

♦ Θα δούμε νέους, πεθαμένους από τα ναρκωτικά, να ανασταίνονται.

♦ Θα δούμε φίλους και γνωστούς, αδιάφορους πνευματικά, να ανασταίνονται και να ζωηρεύουν.

♦ Θα δούμε πολλές αναστάσεις ακόμα. Αρκεί να πιστεύουμε.

Θα δούμε και την τρίτη ανάσταση, που βλέπει ο Παύλος.

Είναι η συγκεκριμένη εσχατολογική ανάσταση.

Σκοντάφτει η λογική του ανθρώπου στο ότι θ’ αναστηθούν οι νεκροί. Ξέρετε γιατί; Διότι τα σώματα των πεθαμένων όλο και λιώνουν, ενώ η αναβλάστησή τους φαίνεται να αργεί.

Την θέλεις αμέσως την ανάσταση των νεκρών;

♦ Ο γεωργός, όταν σπέρνει το σπόρο, αμέσως θερίζει τον καρπό; Περιμένει να περάσει χρόνος. Ο σπόρος πέφτει στη γη, χάνεται, δεν τον βλέπεις, σαπίζει, διαλύεται. Θαρρείς, πως δεν θα τον ξαναδείς. Μα, νάτος! Σε μερικούς μήνες τον ξαναβλέπεις. Γίνεται η ανάστασή του. Και φυτρώνει όχι όπως τον έσπειρες, γυμνός και φτωχός, αλλά πλούσιος και ντυμένος. Ολόχρυσο στάχυ έγινε, γεμάτο καρπούς.

♦ Ολόχρυσο, λαμπρό, άφθαρτο το σώμα θ’ αναστηθεί. Αυτό το σώμα, που τόσπειρες με την ταφή στο μνήμα.

♦ Σπορά είναι ο θάνατος.

♦ Θερισμός η ανάσταση.

Πέφτει, εξαφανίζεται, λιώνει. Δεν θα το ξαναδώ, λες! Θα το ξαναδείς! Και μάλιστα λαμπροφορεμένο.

Ανόητος όποιος δεν πιστεύει τόσο χειροπιαστό γεγονός. «Άφρον, συ ο σπείρεις, ου ζωοποιείται εάν μη αποθάνη. Και ο σπείρεις, ου το γενησόμενον σπείρεις, αλλά γυμνόν κόκκον, ή τύχοι σίτου ή τί­νος των λοιπών» (Α Κορ. ιε’ 36-37).

Λέει σχετικά ο ι. Χρυσόστομος:

«Πρώτα θα λιώσει ο σπόρος, κι έτσι θάρθει η ζωογόνησή του. Όταν γενικά ενεργεί κάτι ο Θεός, δεν χωράνε οι λογισμοί.

Πες μου, πώς απ’ το μηδέν μας έφτιαξε; Κι αυτά βέβαια τα λέω σε χριστιανούς, που λένε ότι πιστεύουν στις Γραφές.

Θα πω και κάτι ακόμα, που απαιτούν η λογική και η δικαιοσύνη. Άλλοι άνθρωποι ζουν με κακία, άλλοι με αρετή. Πολλοί απ’ τους κακούς και ασεβείς, φτάσανε σε βαθειά γεράματα και καλοπέρασαν στη ζωή τους. Κι αντίθετα, πολλοί ενάρετοι, υποφέρουν θλίψεις.

Λοιπόν; Πότε καθένας θα πληρωθεί επάξια; Σε ποιά ζωή;»

Γίνε και συ ένα χελιδόνι! Φέρε την άνοιξη παντού.

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!

(Αρχιμ. Δανιήλ.Γ.Αεράκη, «Πάσχα Κυρίου»)