Ένα άνοιγμα προς τα Έσχατα…

«Σύ είσαι λοιπόν ή γή της Παλαιστίνης, ή γή της Επαγγελίας, ή Άγια Γη! Είς τό ιδικόν σον χώμα, εις τά βουνά σον, εις τας πόλεις σου και κώμας, είς τάς θάλασσας, χείμαρρους και ποταμούς επάτησεν, επέρασε, διήλθεν, έπροσευχήθη, εδίδαξεν, εκήρυξεν, εθαυματούργησεν ό Λυτρωτής μου και θεός ! Ω! Γλυκύτατε μου Ιησού. Αξίωσαν με νά σέ βλέπω πάντοτε νά σκέπτωμαι ότι ίστασαι διαρκώς ενώπιον μου, διά νά μή άμαρτάνω

(π. Φιλόθεου Ζερβάκου)

Όταν βιώσουμε τήν εξομολόγηση ως έργο του Χριστού κι όχι σάν δική μας μόνο προσπάθεια…τότε θ’ αρχίσουμε νά βιώνουμε όλο το Μυστήριο της Μετανοίας μ’ έναν πιό αληθινό και κυρίως λυτρωτικό τρόπο. Μετάνοια τότε θά είναι η αποδοχή της θεραπευτικής αγωγής καί συγγνώμης του Θεού κι όχι απλώς ή συνείδηση της δικής μας αποσύνθεσης καί αδυναμίας. Η μετάνοια καί ή εξομολόγηση είναι πράγματα πού ό Θεός ενεργεί μέσα μας. Σύμφωνα με τόν Αγιο Ιωάννη τόν Χρυσόστομο, «προσάγωμεν τοίνυν εαυτοίς, αδελφοί, φάρμακον εις σωτηρίαν τήν μετάνοιαν, μάλλον δέ δεξώμεθα παρά τού Θεού την μετάνοιαν ιατρεύουσαν ημάς. Ού γάρ ημείς Αύτω ταύτην προσάγομεν, άλλ’ Αυτός ήμίν ταύτην εχορήγησεν».

Η μετάνοια είναι ένα άνοιγμα προς τα Έσχατα, που δεν βρίσκονται μόνο στο μέλλον, αλλά είναι από τώρα παρόντα. Να μετανοείς, σημαίνει πως αναγνωρίζεις ότι η Βασιλεία των Ουρανών βρίσκεται και εργάζεται ανάμεσα μας. Αρκεί να δεχθούμε τον ερχομό αυτής της Βασιλείας και τότε όλα τα πράγματα θα ανακαινισθούν μέσα μας.

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΑΝΑΝΕΩΣΙΣ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ

Μετάνοια σημαίνει άνανέωσις του βαπτίσματος. Μετάνοια σημαίνει συμφωνία με τον Θεον γιά νέα ζωή. Μετανοών σημαίνει αγοραστής της ταπεινώσεως. Μετάνοια σημαίνει μόνιμος αποκλεισμός κάθε σωματικής παρηγοριάς. Μετάνοια σημαίνει σκέψις αυτοκατακρίσεως αμεριμνησία γιά όλα τα άλλα και μέριμνα γιά την σωτηρία του εαυτού μας. Η Μετάνοια είναι θυγάτηρ της Ελπίδας και αποκήρυξις της απελπισίας.

Μήν τρομάξης όταν πέφτης κάθε ήμερα, καί μήν εγκατάλειψης τον αγώνα. Αντιθέτως να ίστασαι ανδρείως καί οπωσδήποτε θά ευλαβηθή την υπομονή σου ο φύλαξ, άγγελός σου. Όσο είναι ακόμη πρόσφατο καί ζεστό τό τραύμα, τόσο και ευκολώτερα θεραπεύεται. Ένω τά τραύματα πού έχρόνισαν, σάν παραμελημένα και αποσκληρυμένα, δύσκολα θεραπεύονται… Πολλά ψυχικά τραύματα πού εχρόνισαν είναι ανίατα. Στόν Θεόν ομως όλα είναι δυνατά.

Πρίν άπό τήν πτώσι οι δαίμονες αποκαλούν τόν Θεόν φιλάνθρωπο. Μετά όμως άπό τήν πτώσι τόν αποκαλούν σκληρό … Τίποτε δέν υπάρχει ίσο ή ανώτερο από τους οικτιρμούς τού Θεού. Γι’ αυτό όποιος απελπίζεται, σφάζει ό ίδιος τόν εαυτό του.

Σημείο της πραγματικής και επιμελούς μετανοίας είναι τό νά θεωρούμε τόν εαυτό μας άξιο γιά όλες τίς θλίψεις πού μας συμβαίνουν – τίς ορατές (πού προέρχονται άπό τά πράγματα καί τούς ανθρώπους) καί τίς αόρατες (πού προέρχονται άπό τούς δαίμονας) – καί γιά πολύ περισσότερες.

Κι όποιος θρηνεί τόν εαυτό του, δεν βλέπει τόν θρήνο καί τήν πτώσι του άλλου καί ποτέ δέν τον επιπλήττει.

Στους ράθυμους οι πτώσεις είναι πολύ δύσκολες, διότι πλήττουν τήν ελπίδα τής αληθινής προόδου στην πνευματική ζωή και τους δημιουργούν την ιδέα ότι θα θεωρούνται ευτυχείς, εάν έστω κατορθώσουν καί σηκωθούν άπό τόν λάκκο τής αμαρτίας. Πρόσεχε! Πρόσεχε καλά! Δέν είμαστε υποχρεωμένοι νά επιστρέφουμε από τόν ίδιο δρόμο πού έπλανηθήκαμε, αλλά άπό άλλον συντομότερο, από τόν δρόμο δηλαδή της ταπεινώσεως.

Είδα δύο πού έβάδιζαν πρός τόν θεόν καθ” όμοιο τρόπο καί άς τόν ίδιο καιρό.

Ο ένας ήταν ηλικιωμένος καί μέ περισσότερους ασκητικούς κόπους. Ό άλλος ήταν νεαρός μαθητής, και προέδραμεν τάχιον (έτρεξε γρηγορώτερα) από τον ηλικιωμένο, και ήλθε πρώτος εις το μνημείον (Ίω.κ’4) της ταπεινώσεως.

‘Όπου έμφανισθή τό Πνεύμα τού Κυρίου, ό δεσμός γιά τίς αμαρτίες έλύθηκε. Όπου έμφανισθή απέραντη ταπείνωσις, ό δεσμός γιά τίς αμαρτίες έλύθηκε. Κι όσοι έφυγαν άπό την ζωή χωρίς αυτά τά δύο, ας μη πλανώνται. Είναι δεμένοι.

(Άγιος Ιωάννης τής Κλίμακος).

Πηγή: Ποιμαντικό διαδίκτυο