Πόσο μοιάζω του Θωμά!

“Απιστος” ο Θωμάς; Δεν πίστεψε ότι ο Κύριος αναστήθηκε. Ηθελε να έχει προσωπική συνάντηση μαζί του να δει τις πληγές στο Αγιο Σώμα Του… για να ομολογήσει “ο Κύριος μου και ο Θεός μου”, για να πειστεί ότι Χριστός Ανέστη.

Πόσο μοιάζω του Θωμά! Στιγμιαία και μένα η πίστη μου κλονίζεται… Από κάποιο γεγονός, από μια στενοχώρια… Εκείνη την ώρα και εγώ θέλω να Τον δω, αν όχι να Τον αγγίξω…

Οταν όμως Του χαρίζω τη σκέψη μου, και είμαι ήρεμη – εγώ και Εκείνος – καταλαβαίνω ότι πρέπει να σηκώσω τα μάτια μου από τη γη και να δω στον ουρανό… από τα γήινα να φτερουγίσω στα ουράνια. Γιατί για μας αναστήθηκε… για μας θανάτωσε το θάνατο.

Το θάνατο; Μεταξύ μας δεν έχω συμφιλιωθεί μαζί του κι είναι εχθρός της ύπαρξής μου. Λέω στον εαυτό μου ότι είναι μακριά ακόμα για μένα… Πονάει γιατί δεν μπορώ να κάνω κάτι για να τον αποφύγω… είναι το άγνωστο ταξίδι… το όχι οικείο… το σκοτάδι…

 Η σκέψη μου πάλι στρέφεται στον Δημιουργό μου, και τότε πιστεύω χωρίς να ψηλαφίσω τις πληγές του γιατί κάθε κύτταρο του σώματός μου φωνάζει… ότι θέλει ο ίδιος να μας πάρει απ’ το χέρι και να μας ανεβάσει ψηλά μιας και μας έχει δημιουργήσει για τα υψηλά. Με την ανάστασή Του μας υπογράφει ότι η ζωή συνεχίζεται κοντά του γιατί το έχει ο ίδιος αποδείξει με τη ζωή Του εδώ στη γη ότι μας θέλει κοντά του… Είναι πραγματικότητα η ζωή χωρίς τέλος. Η ζωή με τον Χριστό…

ΠΙΣΤΕΥΩ Κύριε, στην οικονομία Σου, ΠΙΣΤΕΥΩ Κύριε στα Πάθη Σου, ΠΙΣΤΕΥΩ Κύριε στην Ανάστασή Σου…Όμως ΠΙΣΤΕΥΩ Κύριε!

Στ. Μπ.