Η ανάστασή μας.

Η ανάσταση του Χριστού είναι η νίκη Του κατά του θανάτου και του διαβόλου, που αποτελούν τους πιο μεγάλους εχθρούς μας.

Η νίκη του Χριστού επακολούθησε μετά το σταυρικό θάνατο Του· δηλαδή ήλθε μετά την τέλεια εξουθένωσή Του, όπως την είχαν φαντασθεί οι εχθροί Του!

Αυτό ήταν η μωρία τους, αλλά και το μυστήριο της νίκης του Χριστού και των χριστιανών, που, όσο πιο πολύ φαίνονται κατά κόσμον εξουθενωμένοι, τόσο πιο κοντά βρίσκονται στη νίκη! Πολύ οδηγητικά στο σημείο αυτό είναι τα λόγια του κοντακίου της εορτής: «Ει και εν τάφω κατήλθες, Αθάνατε, αλλά του άδου καθείλες την δύναμιν. Και ανέστης ως Νικητής, Χριστέ ο Θεός».

Ανέστη, διότι «ουκ ην δυνατόν κρατείσθαι υπό της φθοράς τον αρχηγόν της ζωής», ως εδογμάτισε ο απόστολος Πέτρος. Ανέστη, «τοις πεσούσι παρέχων ανάστασιν»· δηλαδή όχι για τον εαυτό Του, αλλά για μας, «ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν».

Η ανάσταση του Κυρίου είναι το μέγα μυστήριο του Χριστού και των Χριστιανών. Γι’ αυτό είναι και η πιο μεγάλη εορτή. Ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει: «Ο αμαρτωλός δεν είναι άξιος να εννοήσει την χάρη της Αναστάσεως του Χριστού. Πού είναι η γέεννα; πού η κόλαση, που τόσο μας τρομοκρατεί και μας κάνει να λησμονούμε τη χαρά, που μας δίνει η αγάπη του Χριστού; Τί είναι η γέεννα και η κόλαση μπροστά στη χάρη της αναστάσεως του Χριστού, αφού θα μας αναστήσει από τον άδη, θα μας κάνει άφθαρτουςς· και, έστω και αν έχωμε πέσει στον άδη, θα μας ανα­στήσει εν δόξη»; (Λόγος 60ός).

 Είδατε; Ο αμαρτωλός δεν μπορεί, ούτε είναι άξιος· να εννοήσει την ανάσταση. Γιατί; Επειδή είναι τυφλός και νεκρός. Έχει την τύφλωση της υποδουλώσεως στα πάθη και στην αυτοπεποίθηση. Ότι είναι έξυπνο παιδί και τα ξέρει όλα!

Για να καταλάβει ο άνθρωπος την ανάσταση του Χριστού, πρέπει πρώτα να ανοίξει τα μάτια του. Και να συνέλθει από τη νέκρα της ψυχής. Όπως το σώμα, χωρίς ψυχή είναι νεκρό, έτσι και η ψυχή, χωρίς το Θεό, την αληθινή Ζωή, είναι νεκρή.

Για να ζωογονηθεί, είναι ανάγκη να ακούσει τη φωνή του Χριστού, που λέγει: «Έρχεται ώρα, και νυν έστι, ότε οι (ψυχικά) νεκροί ακούσονται της φωνής του Υιού του Θεού». Και όσοι θα την ακούσουν, όχι μόνον με τα αυτιά, αλλά με υπακοή, «ζήσονται». Όποιος δεν ακούσει τη φωνή του Χριστού, ποτέ δεν θα καταλάβει το νόημα της αναστάσεώς Του. Όχι μόνον, διότι δεν θα θέλει, αλλά και διότι δεν θα μπορεί και δεν θα είναι άξιος, όπως είπε ο όσιος Ισαάκ.

Αυτό είναι το μυστήριο της αναστάσεως του Χρίστου. Η εορτή γίνεται, για να μας υπενθυμίζει- όχι τη δόξα του Χριστού, αλλά το χρέος μας: να αναστηθούμε από την αμαρτία και το ψυχικό θάνατο.

Για να το επιτύχουμε, πρέπει να μπούμε στο μνήμα της μετανοίας και της ταπεινώσεως διότι μόνο αν γίνωμε «σύμφυτοι τω ομοιώματι του θανάτου Αυτού», διά της μετανοίας και ταπεινώσεως, θα γίνωμε «σύμφυτοι και της αναστάσεώς Του».

Τότε ο άνθρωπος, την ανάσταση του Χριστού δεν την πιστεύει απλώς αλλά την βλέπει. Και μέσα του και τριγύρω του. Με το μάτι καθαρό από την βρώμα της αμαρτίας, το σώμα ελεύθερο από πάθη, τον νου ανεπηρέαστο από την βλακώδη αυτοπεποίθηση στην εξυπνάδα του, βλέπει πιο σωστά. Μόνο τότε – βλέπει σωστά.

Γι’ αυτό οι πιστοί, εκείνοι που ζουν την ανάσταση της μετανοίας και ταπεινώσεως, είναι σε όλα σοφοί. Αυτοί, όταν λένε στην προσευχή, «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι κ.λ.π.». ξέρουν, ότι η ανάσταση είναι μια ορατή και ψηλαφητή πραγματικότητα. Οι άλλοι, οι άνθρωποι που τρέφονται με τα λασπονέρια της αμαρτίας και της δοκησισοφίας, ούτε μπορούν, ούτε είναι άξιοι να το καταλάβουν. Αλλά ούτε και θα γίνουν ποτέ άξιοι, αν δεν μπουν προηγουμένως στο μνήμα της μετανοίας και της ταπεινώσεως, αν δεν γίνουν «σύμφυτοι τω ομοιώματι» του θανάτου και της αναστάσεως του Χριστού.

( Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, «Δίψα για ζωή», Πρέβεζα 2010)