Σκέψεις της νύχτας του Μεγάλου Σαββάτου, προσδοκώντας την αγία ώρα της Αναστάσεως

του Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ

«Τί σεισμός, τί συντρίμμια κάτω στον Άδη! Φύσηξε η αστραπή της Θεότητος αυτής της ώρας, αυτής της μέρας, και όλα μετακινήθηκαν από τον τόπο τους τα μάρμαρα, οι τάφοι, οι νεκροί. Πήραν πορεία προς τα άνω, προς το φως, προς τη ζωή. Δεν υπάρχει διάρκεια στη νύχτα, στο σκοτάδι. Δεν υπάρχει συνέχεια στο θάνατο. Ο αληθινά Αιώνιος πάτησε πάνω στις ψεύτικες δυνάμεις, τις συνέτριψε, τις διέλυσε…».

Μ’ αυτά τα λόγια σύγχρονος διακεκριμένος στοχαστής ζωγραφίζει το νόημα του Πάσχα που, κατά τον ίδιο είναι «η ελευθερωμένη μέρα, η νικήτρια του μηδενισμού, η υπέρτερη του Άδου».

Μέρα με την ήμερα, τη Μεγάλη Εβδομάδα παρακολουθήσαμε την πορεία του Θεανθρώπου προς το Πάθος και το Θάνατο. Ζήσαμε την οδύνη του Μαρτυρίου Του και το καμίνι του Σταυρού Του. Είδαμε να κερδίζει έδαφος ο κόσμος του σκότους. Να νικά η ανομία. Να βασιλεύει και στο μεσαίο Σταυρό του Γολγοθά ο θάνατος, μετά από τη βαθυσήμαντη εκείνη λέξη: «Τετέλεσται!». Πήγαμε να πιστέψουμε ότι το παν απώλετο! Φορέσαμε πένθιμα, πήραμε άνθη και αρώματα κι ακολουθήσαμε το ξόδι της Ζωής, κρατώντας αναμμένα κεριά στο χέρι και ψάλλοντας «Η Ζωή εν Τάφω κατετέθης, Χριστέ…»!

Αλλά, ο θάνατος του Ιησού υπήρξε ζωαρχικότατος και απαρχή της σωτηρίας μας! Το «γλυκό έαρ» της Εκκλησίας «έμυσε» για τρεις μέρες τα μάτια Του και «ύπνωσε η Ζωή», για να λάμψει η αστραπή της Θεότητος και στον Άδη, να φυσήξει κι εκεί η ζωοπάροχη πνοή Της, να φωτιστούν τα καταχθόνια, να γκρεμισθεί το δεσμωτήριο του θανάτου, να ελευθερωθούν οι απ’ αιώνος κρατούμενοι!

Λοιπόν, με την κάθοδο στον Άδη του Λυτρωτή του παντός, «οι μοχλοί, έγιναν κομμάτια, οι πύλες έσπασαν, τα   μνήματα ανοίχτηκαν και οι , νεκροί αναστήνονταν»! Με την κατάθεση του Δεσποτικού Σώματος στο Τάφο, κλείσθηκαν μια για πάντα τα ταμεία του θανάτου κι εκκενώθηκαν του Άδη τα βασίλεια! Την τρίτη δε ημέρα, «τη Μία των Σαβ­βάτων», τη Βασιλίδα και Κυρία, «Ανέστη Χριστός και ο θάνατος νικήθηκε. Ανέστη Χριστός και καταγκρεμίστηκαν οι δαίμονες. Ανέστη Χριστός και χαίρουν οι Άγγελοι. Ανέστη Χριστός και η ζωή κυριαρχεί. Ανέστη Χριστός και νεκρός δεν θα παραμείνει κανένας στο μνήμα.». Γιατί ο Ιησούς, «με το θάνατό  του μεταβάλλει τη θνητότητα και με τη ταφή Του μετατρέπει τη φθαρτότητα σε αφθαρσία γιατί κάνει άφθαρτη και αθάνατη την ανθρώπινη φύση που προσέλαβε, όπως ταιριάζει απόλυτα σε Θεό » και συνεγείρει «παγγενή τον Αδάμ», τον οποίο εισάγει στη χαρά της «όγδοης ημέρας», της ανύχτωτης ημέρας της Χάριτος!

Έτσι, από τότε, απλώς «βασιλεύει, αλλ’ όχι για πάντα, ο άδης στο γένος των ανθρώπων». Και ο πιστός, στηριγμένος στην κατά του θανάτου νίκη του Αθάνατου, μπορεί μαζί με το χρυσό της Εκκλησίας στόμα, τον θείο Ιωάννη Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, να λέει: «Πού είναι λοιπόν θάνατε το κεντρί σου ; Πού είναι άδη η νίκη σου;»

Οι λαμπάδες, που τη νύχτα της Αναστάσεως ο χριστώνυμος λαός του Θεού παίρνει στα χέρια του, αναμμένες απ’ το ανέσπερο Φως της Εκκλησίας, για μια ακόμη φορά θα νικήσουν και φέτος το σκοτάδι, και σε συνδυασμό με τον πασχάλιο χαιρετισμό που θ’ ανταλλάξουμε: «Χριστός ανέστη! – Αληθώς ανέστη!», ας είναι ταυτόχρονα και μια μαρτυρία ότι ο Χριστός κατέβηκε και στου προσωπικού μας άδη τα βάθη, στης ψυχής μας το σκοτεινό βασίλειο, και νίκησε το έρεβος των παθών μας και μας ανάστησε προσωπικά από το θάνατο της αμαρτίας στη φωτεινή ζωή των αναγεννημένων τέκνων της Εκκλησίας!

«Το Πάσχα για χάρη μας θυσιάστηκε ο Χριστός» (Α’ Κορ. 5: 7). Χριστός νικητής του θανάτου! Χριστός χορηγός της συγγνώμης! Χριστός αρχηγός της ζωής! Λοιπόν, ας εισέλθουμε όλοι στη χαρά του Κυρίου μας! Εγκρατείς και ράθυμοι την ήμερα ας τιμήσουμε! Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες ας ευφρανθούμε σήμερα! «Όλοι απολαύσατε το συμπόσιο της πίστεως!… Κανένας να μη θρηνεί για τη φτώχια!… κανένας να μην οδύρεται για τα   πταίσματά του !… Κανένας να μην φοβάται το θάνατο!…». Χριστός ανέστη! – Αληθώς ανέστη!