Πλούτος-απλότης του Κυρίου

Έχομεν ενώπιόν μας τον Ιησούν καθήμενον επί όνου, ενώ πάσα η πόλις σείεται εκ συγκινήσεως. Επομένως ο Χριστός είναι πλούτος ψυχικής συγκινήσεως και απλότης ζωής. Πρέπει και ο ιδικός μάς βίος να είναι απλότης-πλούτος.

Όλος ο βίος του Κυρίου εις τάς ανθρωπίνας ανάγκας, χαράς και λύπας Του υπήρξεν απλούς. Ως άνθρωπος ο Κύριος έπρεπε να γεννηθή. Εγεννήθη εις τον απλούστερον τόπον, τον σταύλον. Ως βρέφος έπρεπε να ανακλιθή ήτοι να φασκιωθή και να τεθή εις λίκνον, σε μπεσίκι με ωρισμένην θερμοκρασίαν. Ανεκλίθη εις την φάτνην, το παχνί των ζώων έχων ως θέρμανσιν τα χνώτα των ζώων. Ποία φυσικότης ! Ποία απλότης! Έπρεπε να γεννηθή από μητέρα, η οποία έπρεπε να έχη μνηστήρα. Εγεννήθη από μητέρα άσημον και μνηστήρα τέκτονα. Ποία απλότης! Έπρεπε να εκλέξη μαθητάς. Εξέλεξεν όχι ρήτορας και σοφούς, αλλά πτωχούς και αλιείς. Ποία απλότης. Παραθέτει τράπεζαν διά 5.000 ανθρώπους από άρτους κριθίνους και μερικά ψάρια, παραθέτει δε τούτους χωρίς προετοιμασίαν, αλλά προχείρως. Ποία απλότης! Αλλοτε, ότε επείνασε, αποστέλλει τους μαθητάς Του εις την Συχέμ να αγοράσωσι τροφάς, αυτήν την ώραν της πείνας του. Πόση απλότης ! Ως καθίσματα χρησιμοποεί διά τους 5.000 οι οποίοι εχορτάσθησαν εκ των 5 άρτων, τον χόρτον των αγρών, διά τον εαυτόν Του το έδαφος, ότε εις το φρέαρ του Ιακώβ «εκαθέζετο ούτως» ήτοι αφελώς «επί τη πηγή». Ποία φυσικότης! Ποία απλότης!

Ενδύματα είχε απλά σπίτι δεν είχε! Όταν μετέβαινεν από τόπου εις τόπον, μετέβαινεν οδοιπορών και κεκοπιακώς. «Καθήμενος ου θρόνων δείται ουδέ προσκεφαλαίου αλλά επί του εδάφους κάθηται, πότε μέν εν τώ όρει πότε δε παρά τη πηγή» ως λέγει ο Χρυσόστομος. Και εκεί μόνος! Πόση απλότης! Όταν δακρύη, δακρύει ηρέμα και «ενεβριμήσατο τώ πνεύματι» δακρύων διά τον Λάζαρον. Αλλά και κατά τον θρίαμβόν Του πόσον απλούς είναι! Δεν εκλέγει ο ίδιος κέλητα πολεμικόν, αλλά όνον, οι δε μαθηταί Του δεν στρώνουσι τάπητας, αλλά ενδύματα και κλάδους δένδρων. Η δε υποδοχή του λαού δεν ήτο ωργανωμένη, αλλά αυθόρμητος. Ποία φυσικότης!Ποία απλότης!

Αλλά και πόσος πλούτος! Ποίος πλούτος, όταν εις την ορατήν απλότητα της γεννήσεως Του άγγελοι ψάλλουσιν εν ουρανώ επί τη γεννήσει Του, το «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γής ειρήνη! Τί πλούτος όταν η απλή Μαρία κοκκινίζη, όταν ο άγγελος ομιλή περί γεννήσεως τέκνου! Τί πλούτος ευγενείας εις τον τέκτονα Ιωσήφ, όταν ιδών αυτήν έγγυον «εβουλήθη λάθρα απολύσαι αυτήν», ώστε να συμβιβάση τον νόμον με την αγάπην του προς την μνηστήν του! Ποίος πλούτος, όταν τρέφωνται με 5 άρτους 5.000 άνθρωποι καθήμενοι εις χορτάρια ! Ποίος πλούτος όταν ο καθήμενος επί των Χερουβίμ και περιπατών επί πτερύγων ανέμων κάθηται επί εδάφους άνευ πολυθρόνας ουδέ επί προσκεφαλαίου και βαδίζη κοπιάζων εκ της οδοιπορίας Του! Ποίος πλούτος, όταν δί’ απλών, αγραμμάτων Αποστόλων φωτίζη τους σοφούς της γής! Πόσος πλούτος, όταν εμβριμάται ο Κύριος συγκρατών τα δάκρυά Του διά τον θάνατον του φίλου Του Λαζάρου! Πόσον πλουσία είναι η πτωχεία Του και τα απλά ενδύματα Του! Πόσος πλούτος η φυσικότης και αυθορμησία της υποδοχής κατά την είσοδόν Του εις τα Ιεροσόλυμα! Ο Κύριος θρηνεί μετά λυγμών την πώρωσιν των Ιουδαίων. Πόσος ψυχικός πλούτος! Αφθαστος είναι η ποικιλία της απλότητος και του πλούτου του Ιησού!

Απλότης—πλούτος ημών:

Μεγάλοι σκιτσογράφοι είναι εκείνοι, οι οποίοι με δύο η τρεις γραμμές επιτυγχάνουν πλουσίαν απόδοσιν. Μεγάλοι ζωγράφοι είναι εκείνοι, οι οποίοι με ολίγες πινελιές ζωγραφίζουν ό,τι δεν δύνανται να κάμωσιν άλλοι με πολλές πινελιές. Ρήτωρ και σοφός ονομάζεται εκείνος, ο οποίος λέγει ολίγα και σε αναγκάζει να σκέπτεσαι πολλά. Η λαϊκή παροιμία δεν λέγει, ότι τα πολλά στολίδια χαλάνε την νύμφη; Επομένως η καλή τέχνη και μεγάλη σοφία είναι εκεί όπου υπάρχει απλότης—πλούτος!

Πολύ περισσότερον πρέπει να είναι απλότης—πλούτος ο χριστιανός. Τούτο επιτυγχάνει ούτος όταν εξωτερικώς είναι απλούς και εσωτερικώς πλούσιος. Και συγκεκριμένως. Βλέπετε μίαν χριστιανήν κόρην, η οποία ενδύεται απλά, αλλά κοκκινίζει, όταν της ομιλής. Πόσος πλούτος εις την μεγάλην απλότητα και εντροπήν της! Την προσέχουν ανήθικοι και ηθικοί άνδρες. Βλέπετε γυναίκα χριστιανήν,η οποία σκέπτεται πολύ και ομιλεί ολίγον. Τί πλούτος ψυχικός εις την πτωχείαν, την σκέψιν, την απλότητα, των λόγων της! Βλέπετε άλλην γυναίκα, η οποία πονεί πολύ, αλλά δεν ξεμαλλιάζεται από τον πόνον της ούτε έχει ξεφωνητά και λιποθυμίες, αλλά δακρύει ηρέμα. Πόσος πλούτος ψυχικός εις την απλότητα των δακρύων της!

Βλέπετε ένα άνδρα πλούσιον, ο οποίος δύναται να χρησιμοποίηση, πολυτελέστατον μεταφορικόν μέσον και χρησιμοποιεί όχι από φιλαργυρίαν αλλά από απλότητα, σύνηθες μεταφορικόν μέσον. Πόσος πλούτος ψυχικός εις το απλούν μεταφορικόν μέσον! Ένας πίνει, όταν διψά και τρώγει, όταν πεινά, αποφεύγων να μασουλά κάθε λεπτόν της ώρας. Ας μή έχη φαγητά πλούσια διεγερτικά του λάρυγγος, ας τρώγη ολίγα και λιτά, πόσος πλούτος είναι η πείνα και η δίψα εις την απλότητα και λιτότητα των φαγητών! Η πείνα και η δίψα δεν είναι το νοστιμώτερον, το φυσικώτερον, το πλουσιώτερον μπαχαρικόν; Ο χριστιανός ως άνθρωπος θα καθίση. Πόσον αναπαυτικόν και πλούσιον είναι το απλούστατον κάθισμά του, όταν προηγουμένως κουρασθή ορθοστατών ή βαδίζων διά μίαν καλήν πράξιν! Επέτυχες κάτι και η δόξα σου είναι μεγάλη. Ο λαός σου κάμνει θρίαμβον, όπως εις τον Χριστόν. Πόσον πλούτον ψυχικόν θα δείξης, όταν αποφεύγης τάς περιαυτολογίας σου, είσαι λιτός, απλούς εις τους επαίνους των άλλων. Τοιαύτη είναι η σχέσις του εσωτερικού μας πλούτου και της εξωτερικής απλότητος! Και πολύ ορθώς διά τον εξής λόγον.

Όσον ολίγα υλικά αγαθά έχομεν και πολλά ψυχικά, τόσον περισσότερον απλοί και πλούσιοι είμεθα. Διά τούτο δεν πρέπει να βλέπωμεν τί υλικά αγαθά μάς λείπουν και έτσι να χάνωμεν την ψυχικήν μας ειρήνην, αλλά και τί έχομεν, ώστε να δοξάζωμεν τον Θεόν. Όσα υλικά αγαθά και αν έχωμεν, πάντοτε κάτι θα μάς λείπει και όσα αν μάς λείπουν, κάτι θα έχωμεν. Εις τα πνευματικά αγαθά όμως δεν θα βλέπωμεν τί έχωμεν, αλλά τί μάς λείπει, ίνα προοδεύωμεν. Αν βλέπωμεν ποία πνευματικά αγαθά έχομεν και όχι ποία μάς λείπουν, θα μείνωμεν στάσιμοι. Πόσον σοφός είναι ο συνδυασμός εις τον Χριστόν και χριστιανόν πλούτου και απλότητος, πλούτου εσωτερικού και απλότητος εξωτερικής! Ας έχη δόξαν ο Θεός! Ας φροντίσωμεν να έχωμεν τοιούτον εσωτερικόν πλούτον και τοιαύτην εξωτερικήν απλότητα.

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μετά την διήγησιν της θριαμβευτικής εισόδου του Κυρίου εις Ιεροσόλυμα και προ του Μυστικού Δείπνου, θέτει την ζήτησιν του Χριστού υπό των Ελλήνων (12, 20—36) και τον έλεγχον της τυφλώσεως των Ιουδαίων (12, 37—50). Και τα δύο ταύτα πρέπει να τοποθετηθώσι την ημέραν της θριαμβευτικής εισόδου του Κυρίου εις Ιεροσόλυμα, διότι ο ευαγγελιστής Ιωάννης συνδέει την θριαμβευτικήν είσοδον και τα πράγματα αυτά διά του «δέ» εν τη φράσει «Ήσαν δε Έλληνές τινες….» εν 12,20.

Πηγή:agiazoni