Ονομασίες των Παθών του Κυρίου

Την εβδομάδα αύτη βλέπουμε τα Πάθη του Χριστού. Στην αποψινή ακολουθία, που είναι ο όρθρος της Μεγ. Δευτέρας, ακούμε στο πρώτο κάθισμα:

«Τα Πάθη τα σεπτά η παρούσα ήμερα, ως φώτα σωστικά ανατέλλει τω κόσμω· Χριστός γαρ επείγεται του παθείν αγαθότητι».

Και στο τρίτο κάθισμα ακούμε:

«Των Παθών του Κυρίου τας απαρχάς η παρούσα ήμερα λαμπροφορεί. Δεύτε ουν φιλέορτοι, υπαντήσωμεν άσμασιν· ο γαρ Κτίστης έρχεται σταυρόν καταδέξασθαι…».

Δίνουν δε οι Ιεροί υμνογράφοι διάφορα επίθετα στα Πάθη του Χριστού. Τα ονομάζουν «σεπτά πάθη».Είναι, δηλαδή, σεβάσμια πάθη. Πάθη, που εμπνέουν σεβασμό και προκαλούν ιερό δέος. Μόνο σκληρές και ασεβείς καρδιές δεν συγκινούνται από τα παθήματα του Χριστού.

Τα ονομάζουν «άχραντα πάθη ». Διότι το Σώμα, που δέχτηκε αυτά τα παθήματα και τα βασανιστήρια, είναι άχραντο, αμόλυντο και άθιχτο από το μικρόβιο της αμαρτίας. Πάσχει το άχραντο σώμα του Ιησού.

Τα ονομάζουν «φρικτά πάθη». Διότι είναι φοβερά σε πόνο και οδύνη. Κανένας άνθρωπος δεν πόνεσε τόσο πολύ, όσο πόνεσε ο Ιησούς Χριστός τη Μεγ. Εβδομάδα.

Τα ονομάζουν «άγια πάθη». Διότι πάσχει ο άγιος, ο μόνος Άγιος σε απόλυτο βαθμό. «Εις Άγιος, Εις Κύριος, Ιησούς Χριστός…».

Τα ονομάζουν «σωτήρια πάθη». Και η ονομασία αυτή συγκινεί εμάς τους ανθρώπους περισσότερο. Γιατί δείχνει το σκοπό, για τον οποίο δέχτηκε ο Χριστός να υποστεί όλα τα φρικτά πάθη. Σκοπός των παθών του Κυρίου ένας και μοναδικός: Η σωτηρία του ανθρώπου. Τα πάθη του Χριστού, και μάλιστα ο Σταυρός του, είναι μια ανεξάντλητη πηγή, που προσφέρει ασταμάτητα τη σωτηρία στο κόσμο. Αστείρευτη πηγή, με το ιαματικότερο υγρό, το Αίμα του Χριστού.

Τα ονομάζουν «ζωοποιά πάθη». Η λέξη αυτή δείχνει το αποτέλεσμα των παθών και της σταυρικής θυσίας του Χριστού. Πέθανε Εκείνος, για να ζωοποιηθούμε εμείς. Ο θάνατός του η ζωή μας!

Μας ελευθερώνει.

Για τα δικά μας τα αμαρτωλά πάθη υπέστη ο Χριστός τα δικά του σωτήρια πάθη. Τα δικά μας πάθη, οι δικές μας αμαρτίες ανέβασαν το Χριστό πάνω στο Σταυρό. Ήμασταν σκλάβοι, πουλημένοι στο σκλαβοπάζαρο της αμαρτίας. Κανένας δεν μπορούσε να μας ελευθερώσει. Μόνο ο αναμάρτητος, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός μπόρεσε να γίνει ο Ελευθερωτής μας. Έγινε ο Λυτρωτής μας. Ανέβηκε πάνω στο Σταυρό. Αλλά όχι μόνος. Ανέβηκε φορτωμένος τα αμαρτήματα όλου του κόσμου, τα πάθη όλων των ανθρώπων. Τα πάθη μας, όλα τα αμαρτήματά μας, είναι κρεμασμένα πάνω στο Σταυρό. Αν τον πιστέψουμε, αν δεχτούμε το Χριστό σαν προσωπικό Σωτήρα, αν γίνουμε μέτοχοι των Παθημάτων του, αν αγωνιστούμε να ζήσουμε τη σταυρωμένη ζωή μέσα στην Εκκλησία, τότε θα είμαστε απελεύθεροι Χριστού. Ο Χριστός είναι «αυτός που  έπαθε για μας και παθών μας ελευθέρωσε…».

– Μα, θα πείτε, αφού σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός για τα πάθη μας, δεν έπρεπε όλοι να έχουμε απαλλαγεί από τα πάθη; Η πραγματικότητα όμως φαίνεται απογοητευτική στο σημείο αυτό. Δεν έχουμε απαλλαγεί. Όλο και πέφτουμε, και μάλιστα στα ίδια πάθη. Πώς συμβαίνει αυτό;

Ένας άρρωστος πάσχει φοβερά. Κάποιος περίφημος γιατρός του δίνει το φάρμακο, που οπωσδήποτε μπορεί να τον θεραπεύσει και να τον απαλλάξει από τον πόνο. Το φάρμακο υπάρχει, αλλ’ ο άρρωστος δεν γίνεται καλά. Τί έχει συμβεί; Απλούστατα, ο άρρωστος δεν θέλει να λάβει το φάρμακο, που του έδωσε ο γιατρός. Τρομερό, κι όμως αληθινό. Ο άνθρωπος πεθαίνει, ενώ δίπλα του, κοντά του, βρίσκεται το φάρμακο, ανενέργητο δυστυχώς στην περίπτωσή του…

Ο Χριστός, ο Σωτήρας μας, έδωσε το φάρμακο, είναι το Α ί μα του. Θεραπεύει όλα τα πάθη μας. Πλούσια η χάρις του σε όλους. Πολλοί όμως περιφρονούν το φάρμακο της σωτηρίας, το φάρμακο της αθανασίας. Κι ενώ υπάρχει τρόπος ν’ απαλλαγούν από τα πάθη, εκείνοι εξακολουθούν να παραμένουν, να κυλιούνται στα αμαρτωλά πάθη.

Αλλ’ αδελφοί μου, έως πότε; Ο Χριστός πάλι έρχεται «του παθείν αγαθότητι». Από πολλή αγάπη σε μάς, τους πολύ αμαρτωλούς, πάσχει. Τα Πάθη τα σεπτά μπροστά μας. Σαν να μας φωνάξει ο Εσταυρωμένος: – Δος μου τα πάθη σου, να σου δώσω την άφεση. Δες μου τη λέπρα σου, να σου δώσω την ομορφιά μου. Δες μου την αμαρτία σου, να σου δώσω την υιοθεσία, να σου δώσω τη δόξα την ουράνια. Δες μου τη βρωμιά σου, να σου δώσω τη δόξα της βασιλείας μου!

(«Στη Μ. Εβδομάδα», Αρχ.Δ.Αεράκη)