“Τον Σταυρόν!”

Ταπείνωση και πνεύμα θυσίας είναι οι δυο αρετές, πού βρίσκονται συνταιριασμένες στις ψυχές των ηρώων του 1821. Στα λόγια τους, στις διακηρύξεις τους, στα φερσίματα τους δεν βρίσκεις μεγαλοστομίες και κομπασμούς. Πνεύμα φιλοζωΐας δεν τους κυρίεψε ποτέ. Τέτοιοι χαμηλοί στόχοι ήσαν ξένοι προς τις γενναίες εκείνες ψυχές. Οι τιτανομάχοι του 1821 προχώρησαν στο μεγάλο αγώνα από την αρχή ως το τέλος με σεμνότητα και απόφαση ολοκληρωτικής θυσίας.

Γι’ αυτό ακριβώς ό όρκος τους γίνεται επάνω στο σύμβολο της ταπεινώσεως και της θυσίας, τον Σταυρό. Αυτόν στήνουν στην κορφή του ιστού της σημαίας. Αυτόν χαράσσουν πάνω στα φλάμπουρα, για να φαίνεται από μακριά, καθώς κυματίζει η σημαία. Να τον βλέπουν τα παλικάρια και να θυμούνται πώς αγωνίζονται για το δίκαιο. Να θυμούνται, ότι τους παραστέκει ο παντοδύναμος Κύριος. Ότι έχουν χρέος να ‘ναι τολμηροί και ψυχωμένοι και να ‘χουν ζωντανή την απόφαση της θυσίας.

Να τον βλέπουν όμως κι οι βάρβαροι Τούρκοι και να κυριεύονται από φόβο. Γιατί του Σταυρού οι προσκυνητές θα είναι τελικά κι οι νικητές. «Ελάτε μ’ ένα ζήλο σε τούτο τον καιρό, να κάνωμε τον όρκο επάνω στο Σταυρό», έψαλλε ο Ρήγας στα θούρια του. «Εμπρός», φώναζε ο Υψηλάντης, «να ρίξωμεν την ημισέληνον των Τούρκων και να υψώσωμεν τον Σταυρόν». «Προχωρούμε», έλεγε ο ναύαρχος Μιαούλης, «με την δύναμιν του Σταυρού». Και ο Ψαριανός ήρωας Κανάρης με το δαυλό στο χέρι, πλάϊ στην τούρκικη ναυαρχίδα, φωνάζει στους ναύτες του, «τον σταυρόν σας και ρίξτε τους γάντζους».

Του Εικοσιένα οι αγωνιστές έκλειναν στα στήθη τους μια καρδιά, πού αγαπούσε τον Σταυρό. Στο Σταυρό έβλεπαν τον ταπεινό Εσταυρωμένο, τον Κύριο του ουρανού και της γης, πού καταδέχτηκε να θυσιαστεί για τη δική μας ελευθερία. Στο Σταυρό έβλεπαν Εκείνον, πού βάδισε σταθερά και αποφασιστικά μέχρι τέλους, τον Θεάνθρωπο, πού πάλεψε γενναία, μόνος αυτός, με όλες τις καταχθόνιες δυνάμεις του κακού κι ενίκησε «νίκην μεγάλην». Στο Σταυρό έβλεπαν την μαρτυρική Ορθοδοξία, πού 400 χρόνια πάλευε με τον Μωαμεθανισμό να επιζήσει μέσα στους διωγμούς και να διατηρηθεί αμόλυντη. Να εμψυχώσει όμως ταυτόχρονα και το Γένος.

Αντικρύζοντας τον Σταυρό παιδιά, νέοι, φαμελίτες, γυναίκες, παπούδες συνταράζονταν από ουράνια σκιρτήματα. Δίψα αρετής τους κυρίευε. Πάθος θυσίας τους φλόγιζε. Και προχωρούσαν όλοι τους σεμνοί, γενναίοι και ανυποχώρητοι στη μεγάλη τους απόφαση να προσφέρουν με θυσία της ζωής τους ελευθερία στο Γένος.

Με του Σταυρού τη δύναμη, μια χούφτα αυτοί, νικούν το δέος του θανάτου καθώς αντιμετωπίζουν τα μιλιούνια του Σουλτάνου. Με τον Σταυρό του Χριστού στην ψυχή, στο χέρι, στη σημαία γίνονται αυτοί τα ιερά σφάγια για να σπάσει το Έθνος τα δεσμά αιώνων, να σηκώσει κεφάλι, να βαδίσει ορθό, να προχωρήσει τιμημένο λατρεύοντας ελεύθερα τον άγιο Θεό του.

Του Εικοσιένα ο πολεμιστής θεωρούσε φοβερό ανοσιούργημα να πέσει ο Σταυρός στα βέβηλα χέρια του Αγαρηνού. Αμέτρητοι οι ηρωισμοί γύρω από τον Σταυρό. Από τους χαρακτηριστικότερους είναι κι αυτός, πού διηγήθηκε μετά την Επανάσταση ένας Τούρκος σε κάποιο ελληνικό σπίτι.

Σε μια μάχη, έλεγε ο Οθωμανός, οι δικοί μου κυνηγούσαν τους δικούς σας. Ο σημαιοφόρος σας πληγωμένος γονάτισε. Κρατούσε όμως γερά τη σημαία. Δεν την άφηνε να γείρει ούτε το παραμικρό.

Τον πήρε όμως και δεύτερο βόλι στο κεφάλι. Το αίμα ξεχείλισε στα περίσσια μακριά μαλλιά του, πού ήταν χυμένα στις πλάτες του. Ακούμπησε το ματωμένο ολοπόρφυρο κεφάλι του στο όρθιο κοντάρι της σημαίας και φώναζε μ’ όλη τη δύναμη της φωνής, πού του απόμεινε, στους συντρόφους του, πού πολεμούσαν: «Τον Σταυρόν! Τον Σταυρόν! Μη τον αφήσετε να πέσει στα χέρια του εχθρού! Την σημαίαν, ελάτε να πάρετε την σημαίαν. Ελάτε, πάρετε τον Σταυρόν απ’ τ’ αδύνατα χέρια μου, τρέξτε…».

Έτρεξαν. Επήραν τον Σταυρό από τα χέρια του. Κι εκείνος ανακουφισμένος ετοιμάστηκε να πεθάνει. «Ελάτε», είπε τότε στους συναγωνιστάς του, «ελάτε, σκοτώστε με». «Πρόλαβαν», συνεχίζει ο Τούρκος, «οι δικοί μου και τον αποτελείωσαν… Τον κύτταξα. Τ’ όμορφο πρόσωπο του έλαμπε από ικανοποίηση. Καθρεφτιζόταν επάνω του η γενναιότητα της καρδιάς του. Είπα και τον έθαψαν…».

Του σημαιοφόρου η κραυγή «τον Σταυρόν, τον Σταυρόν» μας υπενθυμίζει την ατίμητη κληρονομιά της αγίας Επαναστάσεως του 1821. Χέρι με χέρι, γενιά με γενιά οι Μάρτυρες της μας άφησαν κληρονομιά τον Σταυρό (τον πήραν αυτοί απ’ τους Βυζαντινούς κι οι Βυζαντινοί από τους Μάρτυρες της πρώτης Εκκλησίας), για να τον κρατούμε χαραγμένο στις καρδιές μας. Να τον κρατούμε σφιχτά, ψηλά και ποτέ να μην επιτρέψουμε να πέσει σε βέβηλα χέρια. Με οδύνη και με αίμα τον κράτησαν εκείνοι. Το ίδιο πρέπει κι εμείς.

Σ’ αυτούς τους καιρούς του κομπασμού και της καλοζωίας, όσοι νιώθετε απόγονοι εκείνων των ηρώων’ όσοι γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στο δαφνώνα, πού φύτεψαν για μας εκείνοι, μη προσπερνάτε επιπόλαια την εθνική μας γιορτή.

Φέρτε στη σκέψη σας τ’ ολοπόρφυρο από αίματα κεφάλι του σημαιοφόρου. Τεντώστε τ’ αυτιά σας για ν’ αφουγκρασθείτε την εναγώνια κραυγή, πού βγαίνει από τα στήθη του, καθώς αντηχεί μέσ’ στον αλαλαγμό και τη χλαλοή της μάχης. Αφήστε τη φαντασία σας ν’ αναπλάσει το φωτεινό του πρόσωπο, πού μέσ’ τους καπνούς του μπαρουτιού φαίνεται πιο λαμπρό και πού κάνει τον αρνητή του Σταυρού να σταθεί με σεβασμό μπροστά στο λείψανο του. Προσπαθήστε να νιώσετε τη βαθιά ικανοποίηση, πού δοκίμασε κι εκείνος, όταν είδε πώς ο Σταυρός δεν έπεσε στα χέρια των αλλοθρήσκων.

Τον ίδιο Σταυρό κρατούμε κι εμείς. Σύμβολο, πού μας λέει πάντα, ιδιαίτερα όμως στις κρίσιμες του Έθνους μας στιγμές, ότι πρέπει να ζούμε σεμνά. Αποφασισμένοι για τίμιους αγώνες, μάχες γενναίες, αψηφώντας τον θάνατο, προκειμένου να φυλάξουμε τα ιερά μας, την πίστη μας. Προκειμένου να υπερασπισθούμε σπιθαμή -προς -σπιθαμή τ’ αγιασμένα χώματα μας και να κρατήσουμε την ελευθερία μας.

Θέλετε να συγκριθείτε με το Εικοσιένα; Σταθείτε και συγκριθείτε. Όσοι βρείτε το ψυχικό σας ανάστημα μικρότερο, φιλοτιμηθείτε ν’ αγαπήσετε τον Σταυρό και τα ιδανικά, πού συμβολίζει. Ζητήστε του Σταυρού τη δύναμη. Από το παράδειγμα του Εσταυρωμένου εμπνευσθείτε. Έτσι θ’ αντρειωθείτε όπως οι ήρωες του 1821. Και θα τους φτάσετε.

Όσοι βρείτε το ψυχικό σας ανάστημα όμοιο μ’ εκείνο του Εικοσιένα, όσοι δηλαδή ζείτε με πάθος τα ιδανικά του Σταυρού, χαρά σε σας. Κλωνάρι δάφνης πάρτε και γονατιστέ στους τάφους των ηρώων του 1821.

Μπορείτε να προχωρήσετε στον άγιο και τιμημένο χώρο, πού ζουν εκείνοι.

του Ν.Π.Β.

από το περιοδικό «Η Δράσις μας», τεύχος 477, Μάρτιος 2010

Πηγή:http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3155&Itemid=1