Όχι, σε μια τόσο φτωχή φιλοδοξία!

Τί είναι ο Χριστιανισμός;

Ο χριστιανισμός δεν είναι καθόλου έτσι όπως από παρεξήγηση τον φανταζόμαστε. Αλλά τότε τί είναι; Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι η προσπάθεια του Θεού για να ξαναβρεί ο άνθρωπος τη χαμένη του ταυτότητα, δηλαδή τον αληθινό του εαυτό.

Ας φέρουμε ένα παράδειγμα. Κάποια ημέρα αποφασίζουμε στο σπίτι να αγοράσουμε ένα πλυντήριο πιάτων. Είναι ένα ακριβό μηχάνημα. Το δεχόμαστε με τον ανάλογο σεβασμό. Όταν ο ζωηρός γιός, πάνω στην κινητικότητά του, πάει να γυρίσει ένα κουμπί, τον μαλώνουμε. Ο πατέρας διαβάζει τις οδηγίες χρήσεως. Η μητέρα παραστέκει για να ακούσει τις επεξηγήσεις. Αλλά οι οδηγίες δεν φτάνουν. Χρειάζεται να γίνει και επίδειξη. Όλοι είναι παρόντες και παρακολουθούν. Κάποτε τέλος παίρνουν την πρωτοβουλία να το χειριστούν μόνοι τους. Με πόση προσοχή γίνεται αυτό!

Φανταστείτε τώρα ο ζωηρός γιός να πάρει μια μέρα την απόφαση να βάλει στο πλυντήριο, αντί για πιάτα, κάλτσες! Θα πλυθούν; Ίσως ναι, ίσως όχι. Είναι όμως πολύ πιθανό να χαλάσουν το πλυντήριο. Και θα χαλάσει γιατί υποχρεώθηκε να λειτουργήσει διαφορετικά από τον αληθινό του προορισμό.

Ας παρομοιάσουμε το πλυντήριο αυτό με τον άνθρωπο. Φτιάχτηκε από τα χέρια τού Δημιουργού τέλειος. Να, όμως, που με το προπατορικό αμάρτημα, άρχισε να λειτουργεί διαφορετικά από τον προορισμό του. Πολλοί προσπάθησαν να τον διορθώσουν, αλλά δεν κατάφεραν αρκετά πράγματα. Το πιο σωστό θα ήταν να ερχόταν ένας τεχνικός από το ίδιο το εργοστάσιο κατασκευής του! Και ο τεχνικός αυτός ήλθε. Και δεν ήλθε μόνο, αλλά έφερε μαζί του ένα καινούργιο μηχάνημα για να το βλέπουν. Και κοντά σ’ αυτά έδωσε οδηγίες και έκανε επίδειξη.

Επίσης ίδρυσε ένα συνεργείο επισκευών. Όσοι πηγαίνουν τα μηχανήματα τους σ’ αυτό, διορθώνονται. Κι όταν λέμε διορθώνονται, σημαίνει ότι επαναφέρονται στην αρχική τους λειτουργικότητα. Δηλαδή αρχίζουν και πάλι να λειτουργούν σύμφωνα με το σχέδιο κατασκευής τους, με άλλα λόγια, σύμφωνα με τις δομικές τους προδιαγραφές.

Οι οδηγίες χρήσεως είναι ο χριστιανισμός. Αυτός που κάνει την επίδειξη είναι ο Χριστός και μετά οι άγιοι. Και το συνεργείο είναι η Εκκλησία. Μπαίνοντας ο άνθρωπος στην Εκκλησία και εφαρμόζοντας το χριστιανισμό δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά να αρχίζει να λειτουργεί σύμφωνα με την αληθινή του φύση, με τον αληθινό του προορισμό. Αυτό σημαίνει ότι ο χριστιανισμός δεν είναι μια επινόηση του Θεού για να βασανίζει τον άνθρωπο, αλλά για να τον επαναφέρει στη σωστή του λειτουργία. Λειτουργώντας όμως σωστά, ξαναβρίσκει την υγεία του, και η υγεία τον οδηγεί στην ευτυχία. Ξαναχρησιμοποιεί τον σωστό κώδικα επικοινωνίας και ξανασυνδέεται με τους γύρω του και με το Θεό. Έτσι βρίσκει την ολοκλήρωσή του. Γίνεται σώος, σώζεται.

Αλλά μέσα στο χριστιανισμό ο άνθρωπος δεν σώζεται μόνο. Κάτι τέτοιο θα ήταν μια πολύ φτωχή φιλοδοξία του χριστιανισμού. Ο άνθρωπος μέσα στο χριστιανισμό προχωρεί πέρα από τη σωτηρία. Φτάνει στη θέωση.

Σε τελική, λοιπόν, ανάλυση ο χριστιανισμός είναι ένας οδηγός για να ξαναβρεί ο άνθρωπος από τούτη κιόλας τη γη τον εαυτό του, να ξανασυναντήσει δημιουργικά τον διπλανό του, να ξαναανακαλύψει τη χαμένη του σχέση με τον υλικό κόσμο, να ξαναεπικοινωνήσει σωστά με τον Θεό. Είναι, ακόμη, ένας οδηγός που θα εισαγάγει τον άνθρωπο στο ναό του σύμπαντος για να συλλειτουργήσει με τον Θεό, και μαζί με όλες τις υπάρξεις της αιωνιότητας και του χρόνου, τη λειτουργία της τελικής κοινωνίας, όπου θα είναι «τα πάντα και εν πάσι Θεός».

 (Ηλίας Βουλγαράκης , «Ποιός αγαπάει αληθινά». Εκδ. Μαΐστρος 2007)