Η ελπίδα, η δική μας άγκυρα.

Θα μετατεθούμε στον ουρανό· σίγουρα, όσο εξαρτάται από το Θεό. Το βεβαιώνει το αμετάθετο της βουλής Του. Θα προσαράξουμε κάποτε στο λιμάνι της αιωνίας ζωής. Αρκεί να το θέλουμε και να αγωνιζόμαστε. Είμαστε βέβαιοι 100%.

Εκείνο, που εξασφαλίζει την προσάραξη του καραβιού στο λιμάνι, ώστε να μη σαλεύεται και να μη κλυδωνίζεται και να μη βυθίζεται, είναι η άγκυρα. Όσοι είμαστε πιστοί, έχουμε άγκυρα· πολύ στερεότερη από κάθε άλλη άγκυρα. Είναι η ελπίδα. «αυτή η  ελπίδα μας ασφαλίζει και μας βεβαιώνει σαν άγκυρα, και μας οδηγεί στα ενδότερα του καταπετάσματος» (Εβρ. 6,19).

Μία άγκυρα πότε είναι ασφαλής; Όταν είναι στερεά γαζωμένη σε βράχο στα βάθη της θάλασσας. Όσο πιο βαθειά είναι βυθισμένη η άγκυρα, τόσο πιο σταθερά στέκει το πλεούμενο. Η ελπίδα, η δική μας άγκυρα, είναι γατζωμένη στον ασάλευτο βράχο των αιώνων. Όλοι μετακινούνται. Όλα παρέρχονται. Εκείνος, ο Χριστός, η ελπίδα μας, μένει εις τους αιώνας. Η άγκυρα μας είναι ριγμένη προς τα πάνω. Ψηλά, στον ουρανό είναι γαντζωμένη.

Τί είναι η ελπίδα; Όνειρο, όχι όμως ξένο προς την πραγματικότητα. Όνειρο πραγματικότητας! Με την ελπίδα βρισκόμαστε ήδη στον ουρανό, κι ας πατούν τα πόδια μας ακόμη στη γη.

Το σκάφος στη θάλασσα. Ο σάλος μεγάλος. Τα κύματα πελώρια. Μα η άγκυρα είναι γαντζωμένη βαθειά. Η ζωή μας ταξίδι στη θάλασσα. Κύματα πολλά οι δοκιμασίες. Αλλά ήδη με την ελπίδα βρισκόμαστε στο λιμάνι. Αφού «η ελπίς ου καταισχύνει» (Ρωμ. 5,5). Λέει χαρακτηριστικά ό ιερός Χρυσόστομος: «Διά μέσου της ελπίδος ήδη βρισκόμαστε στον ουρανό. Είπε. Περιμένετε. Διότι οπωσδήποτε θα συμβούν όσα υποσχέθηκε. Έπειτα βεβαιώνοντας αυτό λέγει. Μάλλον ήδη τα απολαύσατε με την ελπίδα. Και δεν είπε· Εμείς είμαστε μέσα στον ουρανό. Αλλά είπε· Αύτη (η ελπίδα) μπήκε μέσα, κάτι, που είναι αληθινότερο και πραγματικότερο. Όπως η άγκυρα, όταν κρεμασθεί από το πλοίο, δεν το αφήνει να πηγαίνει εδώ κι εκεί, έστω κι αν χτυπούν άπειροι άνεμοι, αλλά το σταθεροποιεί, έτσι και η ελπίδα».

Πρόδρομος ο Χριστός, η σαρκωμένη Ελπίδα

Δεν είναι αφηρημένη έννοια η ελπίδα. Έχω ελπίδα! Δεν σημαίνει απλώς, ότι κάτι αόριστο ελπίζω να γίνει. Η ελπίδα μας και βεβαία είναι, αλλά και συγκεκριμένη. Όπως συγκεκριμένος είναι ο Ιησούς Χριστός. Είναι τόσο βέβαιο, ότι υπάρχει το γεγονός του μέλλοντος, που το προγεύομαι στο παρόν, όσο είναι βέβαιο, ότι υπάρχει Ιησούς Χριστός.

Ο Χριστός είναι η Ελπίδα. Όπως είναι η σαρκωμένη Αγάπη, έτσι είναι και η σαρκωμένη Ελπίδα. Όταν κατέβηκε από τον ουρανό, με τη σάρκωση, στον Ευαγγελισμό, ήταν η σαρκωμένη Αγάπη. Όταν ανέβηκε στον ουρανό, με την ανάληψή του, έγινε η σαρκωμένη Ελπίδα.

Πριν από μας μπαίνει στον ουρανό η ελπίδα μας. Πριν από μας μπήκε ο πρόδρομός μας στον ουρανό. Είναι ο θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς. Το ότι ο Χριστός είναι ο πρόδρομός μας στην είσοδο του ουρανού και το ότι αυτό το γεγονός αποτελεί μία επί πλέον σφραγίδα της επαγγελίας του Θεού, το τονίζει ιδιαίτερα ο  απόστολος Παύλος: «Όπου μπήκε πριν από μας και για χάρη μας ο Ιησούς, αρχιερέας για πάντα όπως ο Μελχισεδέκ,» (Εβρ. 6,20).

Πρόδρομος του Χριστού στη γη υπήρξε ο Ιωάννης. Πρόδρομος δικός μας στον ουρανό είναι ο ίδιος ο Χριστός. Και να φαντασθούμε, ότι το πέρασμα του Χριστού ως προδρόμου στον ουρανό δεν είναι το σπουδαιότερο. Το σπουδαιότερο είναι, ότι περνώντας πλήρωσε και το δικό μας εισιτήριο. «Πρόδρομος υπέρ ημών». Για να φέρουμε ένα παράδειγμα: Πρόκειται πολλοί να μπουν στο καράβι για κάποιο μεγάλο ταξίδι. Ο πρώτος, που μπαίνει, πληρώνει τα εισιτήρια για όλους τους άλλους επιβάτες. Έρχεται η ώρα να μπουν και να καταλάβουν τη θέση τους. Και με χαρά ακούνε τον αρμόδιο για τον έλεγχο των εισιτηρίων:

-Περάστε! Τα εισιτήρια σας είναι πληρωμένα. Ειδική θέση σας περιμένει!

Πόσο μας αγάπησε ο Χριστός! Τα πάντα έχει πληρώσει για μας. Γιατί, λοιπόν, ν’ απελπιζόμαστε; Αδύνατον να πει ψέματα!

Θα γίνουμε κληρονόμοι Του! Το πιστεύουμε και με βεβαιότητα το ελπίζουμε. Με την επιφύλαξη πάντοτε, ότι και αποδεχόμαστε την προσφορά και αγωνιζόμαστε στο στίβο της πίστεως και του ενάρετου βίου. Μια ακόμη σφραγίδα της βεβαιώσεως, ότι η επαγγελία Του θα εκπληρωθεί: Δεν μπορεί να πει ψέματα ο Θεός.

Όταν κάποιος φίλος και ευεργέτης δεν λέει ποτέ ψέματα και έχει υπογράψει διαθήκη, που σ’ αφήνει κληρονόμο, και μάλιστα αυτή τη διαθήκη την κατέχεις εσύ και την κρατάς καλά στα χέρια σου, είναι δυνατόν να έχεις αμφιβολία, ότι σίγουρα, 100% θα γίνεις κάποια μέρα κληρονόμος; Κανένας δεν μπορεί να κλονίσει τη διαθήκη, που υπέγραψε ο Χριστός με το πανάγιο Αίμα Του. Κι αυτό, διότι είναι αδύνατο να λέει ψέματα ο Θεάνθρωπος Κύριος.

Ψέματα λέγει όποιος έχει συμφέρον, όποιος δεν θέλει να προσφέρει και όποιος έχει σχέση με το Διάβολο, ο οποίος «όταν λέει  ψέματα, εκφράζει τον εαυτό του, γιατί είναι  ψεύτης, και είναι ο πατέρας του ψεύδους» (Ιωάν. 8,44). Από τα τρία αυτά κανένα δεν μπορεί να έχει ο Χριστός.

Συμφέρον προσωπικό δεν είχε. «Άλλωστε και ο Χριστός δεν έζησε για να ευαρεστήσει τον εαυτό του, αλλά, όπως λέει η Γραφή, οι ύβρεις όσων σε έβρισαν, Θεέ, έπεσαν πάνω μου» (Ρωμ. 15,3). Τα πάντα προσέφερε για τον άνθρωπο. «Διήλθεν ευεργετών» (Πράξ. 1038).

Ο Διάβολος δεν μπορούσε να τον αγγίξει. «Έρχεται ο άρχοντας  του κόσμου τούτου, που δεν έχει πάνω μου καμία εξουσία» (Ιωάν. 14,30).

Επομένως το ψέμα δεν μπορεί να έχει σχέση με το πρόσωπο του Χριστού.

Όταν απελπίζεσαι, είναι σαν ν’ αμφιβάλλεις για την αγάπη και την πίστη (αξιοπιστία) του Θεού. Είναι σαν να λες ή να θεωρείς ψεύτη το Θεό.

Τα αδύνατα, δυνατά

Όλα είναι δυνατά γι’ αυτόν, που πιστεύει. Ο Παύλος παρουσιάζει ως παράδειγμα τον Αβραάμ. Τίποτε δεν είχε ο Αβραάμ, που να του παρέχει την εγγύηση για συνέχιση της γενιάς του. Παιδιά δεν είχε. Η σύζυγός του, η Σάρρα, και «προβεβηκυΐα» και στείρα. Και όμως το θαύμα έγινε.

• Το αδύνατο έγινε δυνατό.

• Το απίθανο έγινε πιθανό.

• Το ακατόρθωτο έγινε πραγματικότητα.

Ποιός έκανε το θαύμα; Η Επαγγελία του Θεού. Τον διάλεξε ο Θεός, να δώσει σ’ αυτόν τη μεγάλη υπόσχεση· την υπόσχεση της Παλαιάς Διαθήκης, που αποτελεί προτύπωση για την υπόσχεση της Καινής Διαθή­κης. Αν εκείνος, ο Αβραάμ, μία φορά ευλογήθηκε, κατά υπερφυσικό τρόπο, χίλιες φορές ευλογούμαστε εμείς, κατά το μυστήριο της αγάπης του Χριστού. «Όταν ο Θεός έδωσε την υπόσχεση στον Αβραάμ, επειδή δεν υπήρχε ανώτερος για να ορκιστεί, ορκίστηκε στον εαυτό του λέγοντας: Σου υπόσχομαι ότι θα σε ευλογήσω και θα σου δώσω πολλούς απογόνους» (Εβρ. 6,13-14).

Η επαγγελία αυτή του Θεού, ότι θα πληθύνει τους απογόνους του Αβραάμ, που ξεπερνούσε τη λογική, πραγματοποιήθηκε όχι μόνο διότι υπήρχε το άψευστο σήμα του Θεού, αλλά και διότι στη γη λειτουργούσε ο κατάλληλος δέκτης αυτού του σήματος. Και αυτός ο δέκτης ήταν η πίστη και ελπίδα του Αβραάμ.

• Για τη πίστη του Αβραάμ, μία πίστη μοναδική, αξεπέραστη, θα λέγαμε, ο απόστολος Παύλος λέγει: «πίστεψε ο Αβραάμ και για τη πίστη του αυτή ο Θεός τον αναγνώρισε δίκαιο» (Ρωμ. 4,3).

• Για τήν ελπίδα του Αβραάμ, μια ελπίδα, που τον έκανε να υπομένει και να περιμένει, να «μακροθυμεί», ο Θεός έδωσε την επαγγελία Του, την υπόσχεσή Του, διότι σαν παντογνώστης γνώριζε την υποδοχή, που αυτή θα είχε από τον Αβραάμ. Γνώριζε τη πίστη του ανθρώπου εκείνου, που μέχρι σήμερα κατέχει το ρεκόρ της.

Πότε κι εμείς θα ελευθερωθούμε από τις αμφιβολίες, που μας κρατούν δέσμιους και δεν μας αφήνουν να χαρούμε από τώρα τις επαγγελίες του Θεού; Αφού τόσα δύσκολα έγιναν εύκολα, τόσα αδύνατα δυνατά, γιατί ακόμα αμφιβάλλουμε; Γιατί τα τόσα «πώς;» της ψυχρής λογικής μας περιζώνουν, μας αγχώνουν; Πίσω από κάθε «πώς;» κρύβεται ένα σχετικό «όπως». Τα θαύματα του παρελθόντος αποτελούν εγγύηση για τα θαύματα του μέλλοντος.

Όταν έχεις ένα Θεό, που δεσμεύεται με τις υποσχέσεις Του, που δεσμεύεται πάνω στο Σταυρό, για τη βεβαίωση των υποσχέσεων Του, γιατί μέσα σου κάποτε σβήνει η ελπίδα;

• Ελπίδα! Τα προβλήματα θα λυθούν, και τα πιο δύσκολα, εφ’ όσον αυτό λειτουργεί προς το αιώνιο συμφέρον μας.

• Ελπίδα! Οι ουρανοί δικοί μας. Λίγο ακόμη υπομονή, και η χαρά θα είναι «πεπληρωμένη»

(Αρχ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, «Αποστολικός λόγος»)