Το Μέγα και Αγγελικό Μοναχικό Σχήμα 6

Κανόνας της Ακολουθίας του Μεγάλου και Αγγελικού Μοναχικού Σχήματος (Αρχαίο Κείμενο)

Αφ΄εσπέρας εισφέρονται τα ιμάτια του μέλλοντος λαβείν το άγιον Σχήμα, εν τω αγίω Θυσιαστηρίω, και αποτίθενται εν τω θαλασσιδίω της αγίας Τραπέζης.

Εις δε τον όρθρον αναγινώσκει, ή ψάλλει ο υποψήφιος τον επόμενον κανόνα, ού η ακροστιχίς[1].

Ευδόκιμον τέλος ευδοκίμω μοι Χριστέ παράσχου.

Ωδή α΄ .Ήχος β΄. Δεύτε λαοί.

Επί την σήν, φιλανθρωπίαν δραμόντα Χριστέ, τον τω αγίω Σχήματι, νυν προσερχόμενον, ψυχική διαθέσει, και γνώμη φιλαρέτω, Σώτερ υπόδεξαι.Υ‘πεισελθείν, τον σον χρηστόν με ζυγόν αγαθέ, και το φορτίον Δέσποτα αίρειν αξίωσον, των πολλών μου πταισμάτων, τον φόρτον αφανίζων, ως πολυέλεος.

Διαφυγείν, της αμαρτίας τον όλισθον, από του νυν ευδόκησον, των πεπραγμένων μοι, αμετρήτων πταισμάτων, τον ρύπον εξαλείφων, δρόσω της χάριτος.

Ο δι΄ ημάς σάρκα φορέσας και θάνατον, υπέρ ημών ως εύσπλαγχνος καταδεξάμενος, σαρκικών μολυσμάτων, καθάρισον Οικτίρμον τον προσιόντα σοι.

Θεοτοκίον.

Καταφυγήν, και προστασίαν και σκέπην τε, περιφανή πλουτήσαντες, οι Θεοτόκον σε, Παναγία φρονούντες, της θείας εποπτείας καταξιούμεθα.

Ωδή γ΄. Στερέωσον ημάς.

Ιλάσθητι Χριστέ τω σοι προστρέχοντι, οικέτη και τούτον την πολιτείαν, των Οσίων καταξίωσον, ευσεβώς και δικαίως πολιτεύεσθαι.

Μετάθεσιν ζωής και μεταποίησιν, το Σχήμα το θείον τούτο παράσχου, και πταισμάτων καθαρτήριον, τω σοι προσερχομένω πιστώ δούλω σου.

Ο μόνος αγαθός, ο μη βουλόμενος, ανθρώπων τον θάνατον ελεήμον, τον σον δούλον σοι προσπίπτοντα, τω χορώ των αγίων συναρίθμησον.

Νυν θέλοντα την σην οδόν πορεύεσθαι, και βίον ελέσθαι τον σταυροφόρον, προσδεξάμενος καθάρισον, των προτέρων πταισμάτων με φιλάνθρωπε.

Θεοτοκίον.

Της Εύας την αράν αγνή διέλυσας, τεκούσα τον πάσι την ευλογίαν, αδαπάνητον πηγάσαντα, τον Σωτήρα του κόσμου Μητροπάρθενε.

Κάθισμα. Ήχος δ’ . Ταχύ προκατάλαβε.

Οι θέλοντες έρχεσθαι, φησίν, οπίσω μου, προθύμως αρνήσασθε τας κοσμικάς αφορμάς, γονείς τους γεννήσαντας, τέκνα τε και γυναίκας, αδελφούς τε και φίλους, χρήματα και οικίας, συγγενείς τε και δούλους, και δέξασθε αξίωμα των Αποστόλων μου.

Ωδή δ΄ . Εισακήκοα Κύριε.

Επιστρέφοντα δέξαι με, Λόγε Θεού, τον άσωτον ως πάλαι, και ως τον τελώνην, μόνε φιλάνθρωπε.

Λυτρωτής ημών γέγονας, διά Σταυρού τον κόσμον αγοράσας· διό σοι προσπίπτω, ρύσαί με Δέσποτα.

Ο εγείρας τον Λάζαρον, εκ των νεκρών, καμέ τον νεκρωθέντα, αμαρτίας κέντρω, ζώωσον Δέσποτα.

Σημειωθέντα χάριτι, και φωτισμώ της σης θεογνωσίας, λογικής σου ποίμνης, δείξόν με πρόβατον.

Θεοτοκίον.

Ευλογημένη πάναγνε, Μήτερ Θεού, τη ση με προστασία και τη θεία σκέπη, φρούρησον Δέσποινα.

Ωδή ε’ . Ο του φωτός χορηγός.

Υπακοή σου Χριστέ, την ημετέραν ως Θεός έλυσας, παρακοήν, και της Βασιλείας την είσοδον ημίν, διά μετανοίας και πίστεως έδειξας.

Διατελέσαντα, εν αμελεία την ζωήν βλέπων με, τη προσοχή, της επιμελείας επίστησον Χριστέ, της δικαιοσύνης ενδύσας με θώρακα.

Ο διά πίστεως, παλιντοκίας τε λουτρού πλύνας με, προγονικής αράς, νυν δακρύων απόπλυνον πηγαίς, καταρρυπωθέντα δεινοίς παραπτώμασι.

Κατακαμπτόμενον, και νενευκότα με προς γην Δέσποτα, τω επαχθεί, και θανατηφόρω πταισμάτων φορτίω, τη ση ζωηφόρω χειρί επανόρθωσον.

Θεοτοκίον.

Ίσος υπάρχων Πατρί, κατά την άναρχον μορφήν, γέγονας ίσος ημίν, εξ απειρογάμου γενόμενος Μητρός· ης ταις ικεσίαις Θεάνθρωπε σώσόν με.

Ωδή ς΄. Εν αβύσσω πταισμάτων.

Μη παρίδης το πλάσμα σου Δέσποτα· αλλά του Σταυρού σου τη χάριτι σώσόν με, και τω τιμίω αίματι, ο εκ θείας πλευράς σου εκένωσας.

Ως μη όντα το πρότερον έπλασας, ούτως απολλύμενον ταις αμαρτίαις μου, αναζητήσας σώσόν με, ως ποιμήν αγαθός τε και εύσπλαγχνος.

Μακαρίων ελπίδων μεθέξειν με, των αποκειμένων πάσι τοις αξίοις σου, ων την ζωήν μιμήσασθαι, καταξίωσον μόνε φιλάνθρωπε.

Θεοτοκίον.

Ο χερσίν ακηράτοις μορφώσας με, πάλιν ανεμόρφωσεν αχρειωθέντα δεινώς, εκ της γαστρός σου Δέσποινα, προσλαβών με τελείως ως εύσπλαχνος.

Κοντάκιον. Ήχος α΄ . Τον τάφον σου Σωτήρ.

Αγκάλας πατρικάς, διανοίξαί μοι σπεύσον· ασώτως τον εμόν, κατηνάλωσα βίον· εις πλούτον αδαπάνητον, αφορών των οικτιρμών σου Σωτήρ, νυν πτωχεύουσαν, μη υπερίδης καρδίαν· σοι γαρ Κύριε, εν κατανύξει κραυγάζω· ήμαρτον Πάτερ, εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου.

Ωδή ζ΄ . Εικόνος χρυσής.

Ιθύνας προς σε, τας οδούς μου αγαθέ, και την καρδίαν, ανακαινώσει Θείου Πνεύματος, παλαιωθέντα ανάπλασον, της αγιωσύνης τω κάλλει, καλλωπίσας βοώντά σοι· ευλογητός ει ο Θεός, ο των πατέρων ημών.

Χειρός δεξιάς, της εμής ως αγαθός επιλαβόμενος, προς πολιτείαν σοι ευάρεστον, ευθυπορούντα ανάδειξον, και προς τελειότητα βίου, αναβαίνειν βοώντά σοι· ευλογητός ει ο Θεός, ο των πατέρων ημών.

Ραθύμως το πρίν, διεξάγων τον εμόν βίον ο δείλαιος, σοι τω Δεσπότη νυν προσέρχομαι, ση πεποιθώς αγαθότητι, και τη ευσπλαχνία σου μόνη, και προσπίπτω κραυγάζων σοι· ευλογητός ει ο Θεός, ο των πατέρων ημών.

Ιστίω Σταυρού, και ταις αύραις του σεπτού και Θείου Πνεύματος, προς τον λιμένα καθοδήγησον, του σου ενδόξου θελήματος, και προς ουρανών κληρουχίαν, και αξίωσον ψάλλειν σοι· ευλογητός ει ο Θεός, ο των πατέρων ημών.

Θεοτοκίον.

Σωτήρα Θεόν, και του κόσμου λυτρωτήν Πάναγνε τέτοκας· ον νυν δυσώπει την ευπρέπειαν, των αρετών και φαιδρότητα, και την της ασκήσεως χάριν, αμφιάσαι τους ψάλλοντας· ευλογημένη, η Θεόν σαρκί κυήσασα.

Ωδή η’ . Κάμινος ποτέ.

Τρόπαιον ημίν κατά του διαβόλου, τον του Σταυρού σου τύπον δέδωκας, εν ω καταβάλλομεν, τα εκείνου μηχανήματα, και πονηρά φρυάγματα κράζοντες· ευλογείτε πάντα τα έργα τον Κύριον.

Έδωκας ημίν, το δύνασθαι την χάριν, ανανεούσθαι του βαπτίσματος, δι΄ εξαγορεύσεως, διά βίου καθαρότητος, διά δακρύων χύσεως, και διά μετανοίας, γνησιωτάτης φιλάνθρωπε.

Πάθη της σαρκός, τω νω καθυποτάξαι, δι΄ εγκρατείας και ασκήσεως, παράσχου τοις δούλοις σου, διά τρόπων βελτιώσεως, δι΄ αποχής του χείρονος, και της αδιαλείπτου, των εντολών σου τηρήσεως.

Άνωθεν ημίν, της σης υιοθεσίας, τους χαρακτήρας ανακαίνισον, του Θείου σου Πνεύματος, ενεργεία τε και χάριτι, ως μόνος ευδιάλλακτος, τέχνη φιλανθρωπίας, και ανεικάστου χρηστότητος.

Θεοτοκίον.

Ρήξον τας σειράς, τας των αμαρτημάτων, και των πταισμάτων το χειρόγραφον, του τω θείω Σχήματι προσιόντος ιλαρότητι, και ευλαβεία Πάναγνε, πίστει τη ορθοδόξω, ερηρεισμένον φυλάττουσα.

Ωδή θ’ . Ανάρχου γεννήτορος.

Αξίως της κλήσεως, και του αγίου Σχήματος, πολιτεύεσθαι Λόγε Θεού παράσχου μοι, τον της αμαρτίας μου ρύπον, και τάς ουλάς των παραπτωμάτων, τη ση θεία χάριτι, εξαλείψας πολυέλεε.

Σωτήρ ως καλούμενος, διάσωσόν με δέομαι, καθαρά σοι καρδία τον προσερχόμενον, και το της κακίας μου βάρος, περιελών, ως μόνος οικτίρμων, συμπαθώς ανάπαυσον, ως υπέσχου παντοδύναμε.

Χριστός νυν χαρίζεται, χρηστός γε ων και εύσπλαγχνος, τοις αυτώ προσιούσι θεία χαρίσματα, τοις προσερχομένοις τω θείω, πανευλαβώς, της χάριτος θρόνω, δωρεάν χρηστότητος, ακηράτου παρεχόμενος.

Ο έχων συντρέχουσαν, τη ση βουλή την δύναμιν, υπηρέτας αξίους ημάς ανάδειξον, του Ευαγγελίου σου Λόγε, και τας προς σε, συνθήκας πληρώσαι, ευχαίς των Αγίων σου, ζωοδότα καταξίωσον.

Θεοτοκίον.

Υιόν σου τον εύσπλαγχνον, Πανάμωμε δυσώπησον, τον πιστώς προσιόντα τω θείω Σχήματι, προς το της ασκήσεως φθάσαι, πανευλαβώς, πολύευκτον τέλος· σε γαρ την Πανάχραντον, αντιλήπτορα κεκτήμεθα.

Είτα Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β΄ . Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.

Πίστει προσερχόμενον προς σε, Δέσποτα, της σης επί τρίβους, δικαιοσύνης με, στήσας καθοδήγησον, ως μόνος εύσπλαγχνος, και δεινώς πεπτωκότα με, και κατερραγμένον, πλήθει των πταισμάτων μου, Σώτερ ανόρθωσον· ση γαρ πεποιθώς συνεργεία, την αγγελικήν πολιτείαν, ταύτην υπεισέρχομαι φιλάνθρωπε.

Έχων την πηγήν των οικτιρμών, των αμαρτωλών ο μή θέλων, Χριστέ τον θάνατον, δι΄ άφατον έλεος, αλλά μετάνοιαν, τοις πιστοίς χαρισάμενος, τοις επεγνωκόσι, την υπέρ κατάληψιν οικονομίαν σου, δέξαι προσιόντα προθύμως, Σχήματι τω θείω και σώσον, τη φιλανθρωπία σου προσπίπτοντα.

Δόξα.

Τείχος υπερβήσομαι εν σοι, το της αμαρτίας μου Σώτερ, και λυτρωθήσομαι· συ γαρ ανταπέδωκας, το εμόν όφλημα, και τιμής με ηγόρασας αιχμαλωτισθέντα, τον της αγαθότητος επιδεικνύμενος, πλούτον, και την της ευσπλαγχνίας, άβυσσον πηγάσαι θελήσας, πάσι τοις υμνούσί σε φιλάνθρωπε.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Πάντων προστατεύεις αγαθή, των καταφευγόντων εν πίστει, τη κραταιά σου χειρί· άλλην γάρ ουκ έχομεν, αμαρτωλοί προς Θεόν, εν κινδύνοις και θλίψεσιν, αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι, υπό πταισμάτων πολλών. Μήτερ του Θεού του υψίστου· όθεν σοι προσπίπτομεν· ρύσαι, πάσης περιστάσεως τους δούλους σου.

Σημείωση:

1. Ακροστιχίς: η φράση ή όνομα, που σχηματίζεται από τα αρχικά γράμματα των τροπαρίων του κανόνα.