Πράξεις που δεν κάναμε…. Λόγια που δεν είπαμε…..

Νομίζουμε ότι θα είμαστε αιώνιοι, νομίζουμε ότι πάντα όλοι θα είναι εδώ για να πούμε και να κάνουμε ότι έχουμε παραλείψει στο πέρασμα του χρόνου.

Είναι δύσκολο να πούμε: συγνώμη, σ’ αγαπώ, σε χρειάζομαι, σε σκέφτομαι;

Γιατί; Δείχνει αδυναμία; Πιστεύουμε ότι ο αποδέκτης θα το «εκμεταλλευτεί» ή στην καλύτερη περίπτωση δεν θα το καταλάβει ή δεν θα νοιώθει το ίδιο; Μα ζούμε για να εκφράζουμε τα δικά μας συναισθήματα και όχι για να προκαταβάλουμε και τα συναισθήματα των άλλων. Αν εμείς είμαστε πραγματικοί σ’ αυτό που κάνουμε και πιστεύουμε, ο άλλος σίγουρα θα λάβει το μήνυμα.

Ας μην αφήνουμε κενά , που αργότερα θα τα κουβαλάμε και θα μας πληγώνουν, το τώρα είναι πολύ πιο σημαντικό από το κάποτε.

Σχέσεις ερωτικές – συγγενικές – φιλικές, που κάποια στιγμή «έχασαν» τον δρόμο τους και άρχισαν να θεωρούνται αυτονόητες, ας προσπαθήσουμε να τις ξαναζωντανέψουμε.

Ναι, ο σύντροφός μας, οι γονείς μας, οι φίλοι μας, τ’ αδέρφια μας, μας αγαπούν και νοιάζονται για εμάς. Το αυτονόητο μόνο; Γιατί να μην το κάνουμε περισσότερο ουσιαστικό δείχνοντάς το και με πράξεις που δεν θεωρούνται αυτονόητες; Που δεν χάνονται μέσα στις πράξεις της απλής καθημερινότητας;

Κάποια στιγμή μπορεί κάτι να μην πήγε καλά, κάποια στιγμή κάποιος μπορεί να αισθάνθηκε ότι είχε προνομιακή μεταχείριση έναντι κάποιου άλλου, ότι «πήρε» περισσότερη αγάπη κι ενδιαφέρον σε σχέση με κάποιον άλλο, ότι προσφέρει περισσότερα απ’ ότι λαμβάνει..

Μα οι πραγματικές και αληθινές σχέσεις δεν είναι «δούνε και λαβείν». Δεν υπάρχει ζυγαριά, τι έδωσες εσύ για να δώσω κι εγώ το αντίστοιχο.

Ναι, κάποια στιγμή στη διαδρομή σε μια ερωτική σχέση ο ένας μπορεί να έχει τη δυνατότητα να προσφέρει «κάτι παραπάνω». Μα και το να δέχεσαι είναι εξ’ ίσου δύσκολο με το να προσφέρεις.

Στην διαδρομή μιας φιλίας δεν μπορεί πάντα ο δρόμος να έχει το ίδιο μήκος για όλους. Η δύναμη όμως της αληθινής φιλίας είναι, αυτός που θα ξεφύγει για λίγο, πιο μπροστά να μπορεί ή να περιμένει τον φίλο ή να του δώσει το χέρι και να τον πάρει, να τον τραβήξει μαζί του.

Οι γονείς, μια μόνιμα παρεξηγημένη σχέση. Πάντα ξέρουν αυτοί το καλό μας κι εμείς είμαστε «ανίκανοι» να το δούμε και να το καταλάβουμε. Καβγάδες ατελείωτοι. Υπάρχει όμως έστω κι ένας που να πιστεύει ότι δεν μας αγαπάνε πραγματικά και ότι πράγματι δεν θέλουν το καλό μας; Με πιεστικό και λάθος τρόπο είναι η αλήθεια κάποιες φορές, αλλά με πραγματικό ενδιαφέρον και ανιδιοτέλεια.

Τ’ αδέρφια μεταξύ τους, «προαιώνια έχθρα» για το ποιος είναι ο αγαπημένος των γονιών, ποιος θ’ αγαπηθεί περισσότερο, ποιος είναι ο καλύτερος, ποιος θεωρείται η αδυναμία τους. Μα στην διαδικασία της ζωής είναι λογικό κάποιος να είναι πιο αδύναμος ή να έχει περισσότερη ανάγκη από προσοχή και βοήθεια, δε σημαίνει ότι ο άλλος δεν έχει το ίδιο μερίδιο αγάπης, ότι δεν έχει το ίδιο μερίδιο φροντίδας κι ενδιαφέροντος από τους γονείς. Απλά έτυχε να είναι πιο δυνατός και να το χρειάζεται λιγότερο σε κάποια δεδομένη στιγμή.

Γιατί λοιπόν θα πρέπει να χαθεί μια ουσιαστική ερωτική, συγγενική, φιλική ή αδερφική σχέση επειδή όλοι διεκδικούμε για τον εαυτό μας τον ρόλο του πρωταγωνιστή, με αποτέλεσμα αυτό να μας κάνει «ανίκανους» να εκφράζουμε συναισθήματα που καταπιέζουμε έναντι μιας ζήλιας, ενός παράπονου, μιας ανασφάλειας, ενός απωθημένου;

Μιλάμε για την μοναξιά της εποχής μας και η μοναξιά των προσωπικών μας σχέσεων τι γίνεται;;; Από ‘κει δεν ξεκινάνε όλα, για να φτάσουν στο ευρύτερο σύνολο;

Όλοι οι δικοί μας άνθρωπου είναι εδώ, για να τους πιάσουμε το χέρι και να τους πούμε: συγνώμη, σ’ αγαπώ, σε χρειάζομαι, σε σκέφτομαι, είμαι δίπλα σου.

Τώρα μπορούμε να το κάνουμε. Γιατί να χάσουμε την ευκαιρία;

Στο κάτω κάτω ας μετανιώσουμε για κάτι που κάναμε και είπαμε, παρά για κάτι που δεν κάναμε και δεν είπαμε, για κάτι που αφήσαμε μισό, για κάτι που αφήσαμε για αύριο…

Πηγή: greekmaster.gr