Ο ακλόνητος βράχος που όλα τα διαλύει!

Μακάριοι οι πραείς

Ο τρίτος μακαρισμός του Χριστού μακαρίζει τους πράους: «Μακάριοι οι πραείς ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην». Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι ο μακαρισμός των πράων έρχεται υστέρα από το μακαρισμό των ταπεινών. Η ταπεινοφροσύνη είναι η μητέρα από την οποία γεννιούνται όλες οι αρετές. Και η πραότητα, επομένως, είναι τέκνο της ταπεινοφροσύνης.

Ο ταπεινόφρονας άνθρωπος βρίσκεται παντοτινά σε γαλήνη και ανάπαυση και καμία σύγχυση δεν ταράζει τη ζωή του. Όπως λέει ένας Άγιος, ακόμη και εάν κολληθεί ο ουρανός με τη γη, ο ταπεινόφρονας άνθρωπος δεν τρομάζει. Όπως δε μπορεί κανείς να φοβερίσει ένα βουνό, έτσι δεν φοβάται η διάνοια του ταπεινού. Ούτε στις λύπες τρομάζει, ούτε στις χάρες ικανοποιείται. Όλη η χαρά του στηρίζεται στο Χριστό, από τον οποίο έμαθε ότι πρέπει να είναι πράος και ταπεινός στην καρδιά για να βρει ανάπαυση πνευματική.

Η πραότητα την οποία μακαρίζει ο Χριστός είναι μία δυσκινησία του ανθρώπου προς το κακό. Γι’ αυτό, κατά τον Μέγα Βασίλειο, πραείς ονομάζονται όσοι είναι απαλλαγμένοι από κάθε πάθος, επειδή καμία ταραχή δεν υπάρχει μέσα στη ψυχή τους. Με την πραότητα νικιέται κάθε επιβουλή του Διαβόλου και κάθε πειρασμός. Η πραότητα, γράφει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, είναι βράχος επάνω από την αφρισμένη θάλασσα, που ακλόνητος διαλύει όλα τα κύματα, τα οποία τον κτυπούν.

Η πραότητα είναι το στήριγμα της υπομονής στις δυσκολίες της ζωής μας. Διότι αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες μας χωρίς ταραχή και σύγχυση, μπορούμε να απευθυνθούμε στο Κύριο και να ζητήσουμε τη βοήθειά Του, ώστε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία.

Στις καρδιές των πράων ανθρώπων κατοικεί και αναπαύεται ο Χριστός, ενώ στις ψυχές των οργίλων βρίσκεται ο πειρασμός. Ζώντας ο πράος με το Χριστό, διδάσκεται από τον ίδιο ποιό είναι το άγιο θέλημά Του, κατά τον λόγο του Ψαλμωδού: «Διδάξει Κύριος πραείς οδούς αυτού».

Αναφέρεται για έναν άγιο Γέροντα, πολύ πράο και ενάρετο, ότι είχε ένα υποτακτικό. Κάποτε, λοιπόν, βάζει ο Διάβολος τον υποτακτικό σε πειρασμό και πηγαίνει στον Γέροντα του και αρχίζει να τον βρίζει με τον χειρότερο τρόπο ενώπιον όλων. Ο άγιος Γέροντας, έχοντας στραμμένη τη προσοχή του στο στόμα του αδελφού, έλεγε: «Χάρις Θεού, αδελφέ μου, στο στόμα σου». Ο υποτακτικός συνέχιζε σαν τρελός και έλεγε: «Ναι, ελεεινέ, γερολαίμαργε, αυτά τα λες για να δείξεις πως είσαι πράος». Και ο Γέροντας απαντούσε: «Πραγματικά, αδελφέ μου, όσα λες είναι σωστά». Ύστερα από το γεγονός αυτό, κάποιος ρώτησε τον Γέροντα: «Την ώρα που σε έβριζε ο υποτακτικός σου δεν ταράχθηκες;» «Όχι, του απάντησε. Αντίθετα αισθανόμουν τη ψυχή μου να την σκεπάζει ο Χριστός».

Όντως είναι μακάριος ο άνθρωπος που έχει πραότητα. Διότι όπως είπε ο Κύριος οι πράοι θα κληρονομήσουν την γη. Και βέβαια ο Κύριος γη ονομάζει την παντοτινή γη, διότι αυτή η πρόσκαιρη γη και τα γήινα αγαθά δεν συγκινούν τους πράους και ταπεινούς ανθρώπους.

Ας μην μας παρασύρει το όνομα της γης και νομίσουμε ότι οι πράοι κληρονομούν πρόσκαιρα και φθαρτά αγαθά. Ας ακούσουμε τον προφήτη Δαυίδ, τον οποίο η Αγία Γραφή ονομάζει ως τον πραότερο όλων των ανθρώπων και ο οποίος λέγει: «Πιστεύω πως θα δω τα αγαθά του Κυρίου στη γη των ζώντων».

Ο πράος κληρονομεί τη γη των ζώντων, τη γη όπου βασιλεύει ο Χριστός. Διότι η πραότητα και η ταπείνωση κάνουν τον άνθρωπο όμοιο με το Χριστό, αφού ο ίδιος μας βεβαίωσε ότι είναι πράος και ταπεινός στην καρδιά. Ο ιερός Χρυσόστομος γράφει ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του, ώστε κατά το δυνατόν να μοιάσουμε με το Θεό κατά την ημερότητα και πραότητα. Έτσι θα παραμένουμε δυσκίνητοι στο κακό και ευκολοκίνητοι προς κάθε αγαθό.

Ας αγωνισθούμε να αποκτήσουμε την πραότητα, διότι ο πράος είναι στολισμένος με κάθε αγαθό. Στις δοκιμασίες δεν ταράζεται. Στις επιτυχίες δεν υπερηφανεύεται. Ειρηνεύει με όλους τους γύρω του, είναι πρόθυμος για κάθε εργασία, είναι ξένος σε κάθε πονηρία και υποκρισία. Καταλαβαίνουμε δε καλύτερα την αρετή της πραότητας αν φέρουμε στο νου μας την εικόνα του θυμώδους και οργίλου ανθρώπου. Απέναντι στη μανία του θυμού και της οργής, στέκεται ο πράος και ήσυχος άνθρωπος, ο οποίος ελκύει στη ζωή του το έλεος του Κυρίου. Και από το αψευδές στόμα του Κυρίου μακαρίζεται ο πράος διότι είναι ο κληρονόμος της γης των ζώντων. Της γης της Βασιλείας του Θεού. Αυτήν είθε να κληρονομήσουμε όλοι.

(Ιερ. Γρηγορίου, «Ο Ιησούς Χριστός»)