Έλληνες αποστάτες από το ισλάμ

1. Η μαρτυρία του Σαμίρ

Μεγάλωσα σε ισλαμική χώρα σε πλούσια οικογένεια με δυνατή μουσουλμάνικη πίστη, αλλά όχι φανατική. Ο πατέρας δόξαζε το Θεό όλη μέρα, διάβαζε το Κοράνι, μας δίδασκε το φόβο Θεού και για τον παράδεισο και την κόλαση. Ήταν αυστηρός τύπος, ενώ η μητέρα μου ήταν πιο ανεκτική σε θέματα θρησκείας απ’ ότι ο πατέρας μου.

Και εμείς και οι περισσότεροι μουσουλμάνοι ντύνονταν με δυτικό τρόπο. Μεταξύ των φτωχών οι άνθρωποι από κάθε θρησκεία ήταν συγκεντρωμένοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι και άλλοι είχαν τις δικές τους γειτονιές, ενώ στα δημόσια σχολεία το 99% των παιδιών ήταν μουσουλμάνοι. Στους ευκατάστατους δεν υπήρχαν διαχωρισμοί στον τόπο κατοικίας, κι εμείς είχαμε αρκετούς χριστιανούς γείτονες. Πήγα σε ιδιωτικό αμερικάνικο σχολείο και είχα συμμαθητές από διάφορες θρησκείες. Κάναμε μαζί όλα τα μαθήματα εκτός από τα θρησκευτικά, σε αυτά οι πιστοί της κάθε θρησκείες πήγαιναν σε άλλες τάξεις και έκαναν ξεχωριστά.  Θυμάμαι ότι πουθενά στα σχολεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν προσευχόμασταν 5 φορές την ημέρα. Αυτό οι μουσουλμάνοι το κάνουν στο εξωτερικό για να δωσουν μια εικόνα θεοσέβειας. Ούτε στα δημόσια σχολεία έκαναν προσευχή το πρωί.

Μικρός ψαχνόμουν να γίνω αστροφυσικός, διάβαζα εγκυκλοπαίδειες, κι έκανα παρέα και με μουσουλμάνους, και με χριστιανούς. Επειδή πήγαινα στα σπίτια των φίλων μου, έβλεπα ότι οι χριστιανοί ήταν πιο  εκλεπτυσμένοι, πιο καθαροί. Τα Χριστούγεννα στα σπίτια τους είχαν μια ζεστασιά. Οι γονείς των χριστιανών σε σύγκριση με αυτούς των μουσουλμάνων δεν ήταν φανατικοί, συζητούσαν για πολιτική. Υπήρχε μεταξύ αυτών και των παιδιών τους αγαπητική και δημοκρατική ατμόσφαιρα.

Ο απρόσωπος Θεός μου δημιουργούσε την ανασφάλεια. Ένιωθα ότι είναι τιμωρός, ήταν παντού αλλά και πουθενά μέσα μου. Η συνείδησημου ασκούσε ισχυρό έλεγχο  από τότε που ήμουν μικρός. Κάθε παράπτωμα με έκανε να ζητάω συγχώρεση από το Θεό. Τα βράδια πριν κοιμηθώ φανταζόμουν ότι ανεβαίνω στον ουρανό και μιλάω στο Θεό. Ήθελα πολύ να του μιλήσω και ήθελα να παρακάμψω το φόβο που έδινε το Ισλάμ γιατί ήθελα τη βοήθεια του Θεού. Τη ζητούσα στα πάντα, και στα καθημερινά θέματα. Θυμάμαι μια φορά στο σχολείο που είχε γίνει κάτι όπου μπορούσα να τιμωρηθώ, κι εγώ για να μιλήσω στο Θεό ναμε σώσει έλεγα συνέχεια από μέσα μου τη σαχάντα. Νήστευα το ραμαζάνι για ελεημοσύνη και για να πάω στον παράδεισο. Όμως το Ισλάμ δεν μου γαλήνευε την καρδιά γιατί μου δημιουργούσε φόβο.

Το Κοράνιο μου προκαλούσε δέος. Σ’ αυτό το βιβλίο θαυμάζεις τη δυνατή γλώσσα που με λίγα λόγια λέει πολλά, και με πολύ έντονο ύφος. Εντυπωσιάζουν και τα καλλιγραφικά, το σκληρό εξώφυλλο. Οι εξωτερικοί τύποι που υπάρχουν γι’ αυτό, δηλαδή να μην το πιάνεις αν είσαι βρώμικος ή καπνίζεις κ.τ.λ. με προδιάθεταν ότι είναι κάτι ιερό, και είχα το φόβο του Θεού μη μου πέσει.

Ο πιο αγαπητός μου φίλος ήταν χριστιανός Μαρωνίτης. Μια φορά του ζήτησα από περιέργεια την Αγία Γραφή, να τη διαβάσω μέσα στα τόσα βιβλία που διάβαζα. Τη διάβασα και δεν κατάλαβα τίποτα. Η μετάφραση στα αραβικά δεν μου έκανε εντύπωση, μου φάνηκε χαλαρή, δεν ένιωθα τη δύναμη της γλώσσας που είχε το Κοράνιο. Το σχήμα του σταυρού μου ήταν ακατανόητο. Μου φαινόταν όμως ότι σημαίνει ή ότι υπόσχεται κάτι που πρέπει να το τηρήσουμε. Δεν ξέρω πώς μου είχε έρθει αυτή η ιδέα. Επίσης ένιωθα ότι πηγάζει κάποια δύναμη και μυστήριο από την τριάδα, που δεν τη συνέδεα με τον Χριστιανισμό γιατί όταν αναφερόμασταν στην πίστη των Χριστιανών δε λέγαμε συνήθως «πιστεύουν στην Τριάδα» αλλά «πιστεύουν στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα». Θυμάμαι που όταν στο σχολείο παίζαμε ένα παιχνίδι με τους φίλους μου, είχα επινοήσει σαν συνθηματικό να ενώνουμε τα τρία δάχτυλα.

Αργότερα ο πατέρας μου έφυγε στην Αμερική και μας περίμενε να πάμε κι εμείς, αλλά δεν υπήρχε τρόπος να πάμε στην Αμερική απευθείας από τη χώρα μας. Ήρθαμε στην Ελλάδα με σκοπό να μείνουμε το πολύ τρεις μήνες, ώσπου να βγει η βίζα μας. Μετά με τον Ρήγκαν άλλαξαν τα πράγματα και το διάστημα αναμονής έγινε πολύ μεγάλο. Στο μεταξύ είχα κάνει και στην Ελλάδα χριστιανούς φίλους, κι ένας από αυτούς μου μιλούσε συχνά για την πίστη του.

Θυμάμαι μια φορά μου είπε, Σαμίρ ο ένας είναι τρία και τα τρία είναι ένας, και ο ένας είναι Θεός. Του είπα, μπορώ να το δεχτώ γιατί ο Θεός μπορεί να το κάνει κι αυτό, και να κάνει ό,τι θέλει αφού είναι Παντοδύναμος. Καμιά φορά με πήγαινε στη Λειτουργία, όπου μάθαινε να ψέλνει, και καθόμουν δίπλα του στο ψαλτήρι. Συχνά έτρωγα και αντίδωρο. Μετά γίνονταν διάφορες συζητήσεις με άλλους και άκουγα που ο φίλος μου προσπαθούσε να εξηγήσει σε άλλους την Ορθοδοξία, και παρενέβαινα κι εγώ να εκφράσω καλύτερα αυτά που ήθελε να πει. Έτσι κι εγώ μάθαινα, χωρίς να πιστεύω κιόλας.

Μια φορά που ήμουν μ’ αυτή την παρέα καθόμουν και άκουγα που συζητούσαν. Σε κάποια στιγμή τους λέω «εσείς οι χριστιανοί είστε τόσα κομμάτια». Τότε ένας άλλος φίλος που ήταν εκεί με πήρε παράμερα και μου εξήγησε συνοπτικά όλη την ιστορία του Χριστιανισμού από πριν διασπαστεί η Εκκλησία. Κατέληξε  λέγοντας ότι διάφοροι από εγωισμό έκαναν παρακλάδια, αλλά αυτό δεν μας βλάπτει.  Έτσι όπως μου μιλούσε, συγκλονίστηκα, γιατί χωρίς να ξέρω το λόγο δεν είχα αμφιβολία ότι αυτή ήταν η αλήθεια του Θεού. Αυτά που μου είπε μου έδωσαν σοβαρές απαντήσεις χωρίς να εμβαθύνω στα δόγματα.

Γυρίζοντας από εκεί ήμουν σκεπτικός, και ο φίλος που με έπαιρνε και στο ψαλτήρι με πήγε να ακούσω ευρωπαϊκή χριστιανική μουσική. Ήταν μια χορωδία από διάφορα αγόρια και κορίτσια και δυο κοπέλες, η μαέστρος και μια που έπαιζε αρμόνιο. Ήταν απλές κοπέλες, μικρές, άβαφτες, τα πρόσωπά τους ήταν τόσο αγνά, γελούσαν και γελούσε όλο το πρόσωπό τους. Με άγγιξαν οι μελωδίες, ήταν τρυφερές και ζεστές. Ένα τραγούδι έλεγε για το δισκοπότηρο, άλλο για το λούνα παρκ, τις πεταλούδες κι άλλα διάφορα από τη φύση, κι όλα αυτά οδηγούσαν προ ς την τρυφερότητα, την αγνότητα, και τελικά στον Χριστό. Ακούγοντας τα τραγούδια αυτά ένιωσα ότι μου ήρθε η χαριστική βολή. Πήγα στο σπίτι κι έγραφα κλαίγοντας γράμματα στον πατέρα μου στην Αμερική. Έγραφα όλα αυτά που είχα μάθει αυτό τον καιρό για το Θεό που είναι αγάπη και μπορούμε να του μιλάμε χωρίς να τον φοβόμαστε, και ότι πρέπει να συγχωρούμε και να αγαπάμε τους εχθρούς μας. Μετά από αυτά άρχισα να διαβάζω πάλι την Αγία Γραφή, και να τη συγκρίνω με το Κοράνι.

Στο Κοράνιο δεν υπάρχει ροή των γεγονότων της δημιουργίας του Θεού. Μπλέκουν την Παλαιά Διαθήκη με τον ερχομό του Μωάμεθ, σε κάνουν άνω κάτω σε μπερδεύουν. Σαν μουσουλμάνος πίστευα ότι όλοι οι προφήτες ήταν μουσουλμάνοι, αλλά αυτό δεν με γαλήνεψε ποτέ. Η Αγία Γραφή είναι σε σωστή σειρά, και  η Ορθοδοξία ρέει, έχει κάτι πολύ ζεστό, πραγματικό. Δεν σε κάνει να νιώθεις τρελή χαρά, αλλά σε γαληνεύει, σε ξεδιψά συνεχώς, ασταμάτητα.

Σύγκρινα ακόμη τη ζωή των πιστών χριστιανών με αυτή των πιστών μουσουλμάνων. Στην Ορθοδοξία μαθαίνεις να αγαπάς, ενώ στο Ισλάμ να μισείς. Για παράδειγμα έπρεπε να καλλιεργούμε μίσος για τους Εβραίους. Στις μουσουλμάνικες οικογένειες οι πατέρες είναι αυτοκράτορες μέσα στα σπίτια, ταπεινώνουν τη γυναίκα τους. Δικαιολογούνται για διάφορα που κάνουν. Στο Ραμαζάνι η νηστεία μετά από εγκράτεια ολόκληρης ημέρας σε σπρώχνει τη νύχτα σε υπερβολές και σου ανάβει τη σάρκα. Ο διάβολος το έχει βαφτίσει πνευματικό αγώνα, αλλά δεν φέρει πνευματικούς καρπούς. Αντίθετα δημιουργεί εξάψεις. Όλοι οι μουσουλμάνοι που νήστευαν ήταν νευρικοί γιατί πεινούσαν, διψούσαν. Δεν είχε καμία σχέση με τη νηστεία που έκαναν οι πιστοί χριστιανοί, που ενώ νήστευαν ήταν γεμάτοι ειρήνη.

Με την παρέα μου τους χριστιανούς πηγαίναμε τις Κυριακές από μοναστήρι σε μοναστήρι. Μου άρεσαν τόσο αυτές οι επισκέψεις και κάτι μου έλειπε που δεν μπορούσα να συμμετέχω στη Λειτουργία, ήθελα να ενταχθώ κανονικά σε αυτή την όμορφη, ζεστή αγνή οικογένεια. Ήξερα πια αρκετά από τη χριστιανική θεολογία και τα πίστευα, έτσι δεν είχα πια κανένα εμπόδιο κι αποφάσισα να βαπτιστώ. Η βάπτιση ήταν απ’ τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα της ζωής μου. Κανονικά δεν έχω κλίση στο κολύμπι. Όμως όταν με βούτηξαν στην κολυμπήθρα δεν ταράχτηκα που ήμουν κάτω από το νερό. Έμεινα με ανοιχτά τα μάτια κι ένιωθα ότι δεν είχα ανάγκη να βγω από το νερό.

Αφότου βαφτίστηκα, ο πατέρας μου ήρθε εδώ επίσκεψη και του έδωσα να διαβάσει την Αγία Γραφή στα Αραβικά. Τη διάβασε για πρώτη φορά στη ζωή του, και έμεινε έκπληκτος από τον τρόπο που είναι γραμμένη, γιατί το Κοράνιο δεν έχει γεγονότα σε σειρά, αλλά σε πάει μπρος-πίσω, δεν έχει λογικό ειρμό. Ο πατέρας μου ήξερε το Κοράνι πολύ καλύτερα από μένα γιατί όλα αυτά τα χρόνια πριν ακόμη γεννηθώ το μελετούσε, και προσευχόταν συνεχώς. Επειδή ήταν υπερήφανος και του έθρεφε τα πάθη η ισλαμική θρησκεία, όταν έφτασε στους Ψαλμούς και διάβασε, νόμισε ότι ο Δαβίδ αναφέρεται σε φυσικούς εχθρούς.  Με φώναξε και μου το έδειξε. Θα του άρεσε να λέει ότι ο Θεός θα καταστρέψει τους εχθρούς του Δαβίδ. Του εξήγησα ότι ο Δαβίδ αναφερόταν σε πνευματικούς εχθρούς, λογισμούς, δαίμονες και πάθη, όχι σε φυσικούς εχθρούς. Κατάλαβε πώς ενώνονται μεταξύ τους τα γεγονότα. Είδε ότι τα λέει διαφορετικά η Αγία Γραφή από το Κοράνι. Εκεί που το Κοράνι αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, δεν φαίνεται ότι η Παλαιά Διαθήκη οδηγεί στον ερχομό του Εμμανουήλ. Άρχισε να θαυμάζει που ο Χριστός ήταν ο τέλειος άνθρωπος. Μέσα του ένιωθε ότι τακτοποιούνται τα πράγματα. Θυμάμαι μια φορά κοιτούσε την εικόνα προς Εμμαούς, και με ρώτησε τι δείχνει αυτό. Του εξήγησα, και του έκανε τρομερή εντύπωση που όλη αυτή την ώρα οι μαθητές είχαν μεταξύ τους το Χριστό και δεν τον είχαν αναγνωρίσει. Μου είπε «παιδί μου ανατριχιάζω». Τόσο είχε συγκλονιστεί. Τελικά κι εκείνος βαπτίστηκε.

2. Η μαρτυρία του Άχμεντ

Όταν ήρθα στην Ελλάδα ήδη δεν ένιωθα καλά με το Ισλάμ. Διδασκαλίες όπως ο βασανισμός στον τάφο μου φαίνονταν τερατώδεις. Ένιωθα ανησυχία σχετικά με το τι θα κάνει με την ψυχή μου ο Αλλάχ, και είχα μια αίσθηση οτι κάτι δεν πήγαινε καλά με τη θρησκεία μου.

Στην Ελλάδα άρχισα να μελετώ τον Χριστιανισμό. Με το που διάβασα το ευαγγέλιο ένιωσα μέσα μου μια γλυκύτητα. Λένε ότι το Κοράνιο είναι θείο βιβλίο. Ανοησίες. Το Κοράνιο φέρνει ταραχή και ανησυχία, ειδικά άμα γνωρίζεις αραβικά και δεν μπορούν να σε κοροϊδέψουν με πονηρές μεταφράσεις. Δεν μπορεί να είναι ελεήμων και πολυεύσπλαχνος ένας θεός, που σε διατάζει να σκοτώσεις “απίστους” όπου κι αν τους βρεις. Δεν μπορεί να είναι έργο του Θεού ένα βιβλίο που ασχολείται με το πόσες γυναίκες μπορεί να βάλει ο “Προφήτης” στο κρεβάτι του. Δεν μπορεί ο Θεός να λέει ότι τα άστρα είναι… βλήματα για να κοπανάει ο Αλλάχ τους διαβόλους. Και τόσα άλλα που απορρίπτει η σύγχρονη επιστήμη. Ο Θεός τα γνωρίζει αυτά τα θέματα γιατί είναι ο Δημιουργός, και δεν θα τα έλεγε ποτέ έτσι λάθος. Άρα κάποιος άλλος είναι ο δημιουργός του Κορανίου. Η φαντασία του προφήτη του; Διαβολικές υπαγορεύσεις; Ποιος ξέρει, πάντως αλήθεια δεν είναι σίγουρα.

Από τότε που βαπτίστηκα χριστιανός με πλήρη επίγνωση ότι μπορεί  κάποιος συγγενής μου να με σκοτώσει, νιωθω μια θαυμάσια εσωτερική ειρήνη. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να ζήσουν αυτή τη διάθεση, που δεν περιγράφεται με λόγια.