Το απολωλός πρόβατο…

Του Ιάκωβου Ποθητού

Η αψυχολόγητη ενέργεια του πατέρα που κατέδωσε την κόρη του στην αστυνομία για χρήση ναρκωτικών ουσιών έρχεται να φανερώσει την παντελή, πολλές φορές, άγνοια των γονέων σε τέτοια θέματα, καθώς επίσης και την έλλειψη ψυχικής επαφής της οικογένειας. Δεν αμφιβάλλει κανείς πως ο πατέρας αγαπούσε το παιδί του. Δεν ισχυρίζεται κανένας πως το έκανε από εκδίκηση. Απεναντίας, διακρίνει εύκολα κάθε λογικός άνθρωπος, την απόγνωση του γονιού που βλέπει το σπλάχνο του να έχει πάρει τον κακό δρόμο και συγχρόνως να αισθάνεται αδύναμος να προσφέρει την οποιαδήποτε βοήθεια.

Είναι αρκετές φορές δύσκολη η θέση του γονιού.

Μα είναι χίλιες φορές πιο δύσκολη η θέση του παιδιού μπροστά στα προβλήματα και τις προκλήσεις της εποχής. Και σ’ αυτό το σημείο είναι απαραίτητη η παρουσία του πατέρα, της μητέρας. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι: “είμαστε παρόντες, συμπαραστάτες στα προβλήματα των νέων;”. Ας ερευνήσουμε μέσα μας για να βρούμε την αλήθεια. Όμως σε μια υγιή κοινωνία σημαντικό ρόλο παίζουν και τ’ άλλα μέλη, που φροντίζουν να βάλουν τους κατάλληλους φραγμούς, τις ασφαλιστικές δικλείδες, προκειμένου να προστατέψουν τους νέους από τις παγίδες και τους κινδύνους.

Σήμερα δυστυχώς, αν και από πολλούς αρμόδιους ακούεται συχνά ότι πάνω στους νέους χτίζεται το αύριο, ότι αγωνίζονται προκειμένου να βοηθήσουν τους νέους στην σταδιοδρομία και την εξέλιξή τους, υπάρχει εγκληματική αδιαφορία. Τα λόγια είναι εύκολο να τα εκστομεί ο καθένας. Δύσκολο είναι να τα κάνει πράξη.

Ποια φροντίδα έχει πάρει η πολιτεία για τους νέους;

Ποιοι κάθονται για να συζητήσουν τα προβλήματα και τα όνειρα των νέων;

Ποιοι συμπαραστέκονται στις δύσκολες στιγμές τους;

Ελάχιστοι άνθρωποι που αρκετές φορές μάλιστα αποφεύγουν ν’ ασχοληθούν με τα κοινά.

Το μεγάλο αγκάθι των ναρκωτικών ή της εξάρτησης ξεκινά συνήθως από την ανισσόροπη κατάσταση του ατόμου και την ακατανίκητη επιθυμία του να “ξεφύγει” από την σκληρή κοινωνία που τον περιτριγυρίζει είτε αυτό λέγεται οικογένεια, είτε κοινωνικός περίγυρος. Και στον χώρο των ναρκωτικών δεν είναι μόνο ότι βρίσκει “διέξοδο”, αλλά συναντά και συναναστρέφεται άτομα που έχουν τον ίδιο ψυχολογικό κόσμο μ’ αυτόν, άτομα που έχουν τα ίδια προβλήματα, τον ίδιο τρόπο έκφρασης. Γι’ αυτό εύκολα διακρίνει κανείς τους νέους που έχουν πέσει στα δίχτυα των ναρκωτικών. Κύριος στόχος επομένως θα πρέπει να είναι η σωστή αντιμετώπιση αυτών των ατόμων τόσο από τους γονείς όσο και από την κοινωνία προκειμένου να δώσουν στον νέο την χαμένη του ισορροπία, την σιγουριά και την ασφάλεια που παρέχει η οικογένεια, την αγάπη και την στοργή που έχει ανάγκη ο άνθρωπος.

Αξίζει όλοι να μελετάμε την Αγία Γραφή, γιατί μέσα στις σελίδες της βρίσκουμε μαργαριτάρια, πολύτιμες οδηγίες, ασφαλείς δρόμους, για την πορεία μας.

Ένα από τα εδάφια, μας δίνει απάντηση στο ερώτημα τι πρέπει να κάνουμε όταν το παιδί μας ή ένας νέος ξεστρατίσει.

“…τις άνθρωπος εξ υμών έχων εκατόν πρόβατα, και απολέσας έν εξ αυτών, ου καταλείπει τα ενενήκοντα εννέα εν τη ερήμω και πορεύεται επί το απολωλός έως ου εύρη αυτό; και ευρών επιτίθησιν επί τους ώμους αυτού χαίρων και ελθών εις τον οίκον συγκαλεί τους φίλους και τους γείτονας λέγων αυτοίς συχάρητέ μοι ότι εύρον το πρόβατόν μου το απολωλός. Λέγω υμίν ότι ούτω χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι ή επί ενενήκοντα εννέα δικαίοις, οίτινες ου χρείαν έχουσι μετανοίας…”

Είναι χαρακτηριστικό αυτό το εδάφιο. Αξιοπρόσεκτη η συμπεριφορά του βοσκού. Συγκινητική η χαρά που νοιώθει όταν βρίσκει το απολωλός πρόβατο.

Ανταμοιβή του, η σωτηρία ενός χαμένου προβάτου που είχε ξεστρατίσει, είχε ξεφύγει από τον σωστό δρόμο.

Οι έννοιες του εδαφίου αυτού είναι σημαντικές και θα πρέπει όλοι, είτε σαν γονείς, είτε σαν μέλη της κοινωνίας, να τις κατανοήσουμε

“…και ευρών επιτίθησιν επί τους ώμους αυτού χαίρων…”.

Στις πλάτες του σηκώνει ο καλός ποιμένας το απολωλός πρόβατο. Μαζί του σηκώνει και το βάρος των σφαλμάτων και των λαθών που διέπραξε τις στιγμές της απώλειας. Δεν το μαλώνει, δεν το εξαναγκάζει να γυρίσει πίσω με ύβρεις, αποδοκιμασίες, κατάρες. Η χαρά του είναι τόσο μεγάλη όση και η αγάπη του. Κι αυτή είναι το καλύτερο γιατρικό για το χαμένο πρόβατο. Η αγάπη είναι που θεραπεύει τις πληγές που το πονούν, που αιμορραγούν.

Επιστρέφοντας δε στο σπίτι του, καλεί τους φίλους και τους γείτονες για να γιορτάσει μαζί τους το μεγάλο αυτό γεγονός. Γιατί, όπως σωστά επισημαίνει ο Χριστός “η χαρά εις τους ουρανούς είναι πολύ μεγαλύτερα όταν μετανοεί ένας αμαρτωλός παρά για τους ενενήντα εννέα δίκαιους οι οποίοι δεν έχουν την ανάγη της μετάνοιας”.

Και το βασανιστικό ερώτημα που τίθεται είναι αν η πολιτεία, οι φορείς, οι γονείς, τα απλά μέλη της κοινωνίας, ενδιαφέρονται για τα απολωλότα πρόβατα ή αρκούνται μόνο στους δίκαιους, στα καλά παιδιά. Όσο κι αν κοιτάξουμε δεν θα βρούμε τίποτε άλλο από σωφρονιστήρια, φυλακές, αυστηρούς νόμους, ταμπού.

Δύσκολα η κοινωνία ανοίγει την αγκαλιά της για να δεχθεί τα χαμένα πρόβατα. Δεν υπάρχει ο ποιμένας ο οποίος θα γυρνά μέσα στ’ αγκάθια, στα δύσβατα μέρη, για να βρει όλους όσους ξέκοψαν από το δρόμο της αρετής. Ακόμα κι οι θεραπευτικές κοινότητες – τουλάχιστον από όσα έχω αντιληφθεί μέχρι σήμερα – περιμένουν από τους ασθενείς νέους να πάνε στα γραφεία τους για να ζητήσουν βοήθεια.

Είναι λίγες οι περιπτώσεις των ανθρώπων που ξεκόβουν, που περιθωριοποιούνται. Ένα τοις εκατό είναι στην παραβολή, πιθανόν σ’ αυτά τα ποσοστά να κυμαίνεται και σήμερα το ποσοστό των παραστρατημένων νέων. Αξίζει όμως να τους βρούμε, να τους δώσουμε την αγάπη μας, και σηκώνοντας στους ώμους μας τα βάρη που έχουν πλακώσει την ψυχή τους, να τους βοηθήσουμε να επανενταχθούν στην κοινωνία μας.

Η αδιαφορία μας για τα χαμένα παιδιά επιβεβαιώνει την ψυχική διάβρωση που υφίσταται ο “πολιτισμένος” άνθρωπος από τον καταναλωτισμό, τον ατομικισμό που έντεχνα καλλιεργείται, από τον ωχαδερφισμό που αναπτύσσεται ραγδαία μέσα στις κοινωνίες.

Το χρέος των “ποιμένων”, των ανθρώπων που ασχολούνται με την επίλυση καυτών κοινωνικών προβλημάτων, είναι ν’ αφήσουν τις αναπαυτικές πολυθρόνες, να σταματήσουν να σχεδιάζουν μεγαλοφυή και μεγαλόπνοα σχέδια και να βγούν στους δρόμους για να βρουν όλους όσους έχουν χαθεί στους δρόμους της αμαρτίας, έχουν κυλήσει το δρόμο χωρίς γυρισμό. Είναι το καλύτερο που έχουν να κάνουν. Κι αν καταφέρουν να σώσουν έστω κι ένα χαμένο πρόβατο, τότε είναι σίγουρο ότι θα χαρούν όπως ο καλός ποιμένας, θα αγαλιάσουν οι ουρανοί.

Ας βγούμε, λοιπόν, στους δρόμους. Μέσα στ’ αγκάθια, στους βάλτους, στον γκρεμό, ένα χαμένο πρόβατο αναζητά την βοήθειά μας. Ας την δώσουμε πριν αυτό χαθεί εξαιτίας μας…