Χωρίζουμε…

Του Ιάκωβου Ποθητού.

Πόσο δυνατοί είμαστε για να κρατήσουμε σταθερό το δεσμό μας; Πόσο δυνατοί είμαστε για να κρατήσουμε στέρεο το σπιτικό μας; Πόσο ταπεινόφρονες είμαστε για να αντέξουμε ένα σφάλμα, μια προσβολή, του συντρόφου μας;

Χωρίζουμε…

Η λέξη που έχει εισβάλει μέσα στην κοινωνία μας και χρησιμοποιείται αλόγιστα από άνδρες και γυναίκες είτε σαν προειδοποίηση, σαν απειλή προς τον σύντροφο όταν αυτός αθετεί ή δεν πραγματοποιεί υποσχέσεις είτε από όσους δεν αντέχουν το βάρος ενός μεγάλου οικογενειακού προβλήματος και βρίσκουν στον χωρισμό την εξιλέωση, τον εξαγνισμό και τα λάθη τους.

Χωρίζουμε…

Αξίζει να εξετάσουμε μερικές πτυχές αυτού του προβλήματος που εξαπλώνεται συνεχώς με σταθερούς ρυθμούς στην κοινωνία μας και να δούμε τι οδήγησε ή τι εμπόδισε ένα ζευγάρι να διαλύσει τις σχέσεις του, το σπίτι του.

Σήμερα τα περισσότερα ζευγάρια δεν αναζητούν την τελείωση, την ολοκλήρωση, μέσω του συντρόφου που επέλεξαν για να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους, αλλά μέσα από την επαγγελματική επιτυχία, την κοινωνική καταξίωση. Οι τίτλοι του πετυχημένου πατέρα, της άριστης μάνας είναι πλέον ασήμαντοι μπροστά στους τίτλους που προσφέρει απλόχερα, η καταναλωτική κοινωνία στους ανθρώπους-μέλη της.

Η οικογενειακή ευτυχία δεν είναι αυτό που το ζευγάρι θέλει να διασφαλίσει, να διαφυλάξει αλλά η επιτυχία στην επαγγελματική εξέλιξη κι η ενεργός συμμετοχή στις εκδηλώσεις κάθε είδους που δίνουν στιγμιαίες χαρές.

Η ανασφάλεια που υπάρχει ανάμεσα στα νέα ζευγάρια, τόσο για το πραγματικό ενδιαφέρον του συντρόφου, όσο και για την οικονομική αστάθεια, δημιουργεί σιγά αλλά σταθερά πληγές στον ψυχικό τους κόσμο, δυναμιτίζει το νευρικό τους σύστημα μέχρι που αυτό καταρρέει. Η έλλειψη υγιούς ψυχικής επαφής, η επιθυμία υλοποίησης ονείρων, η συσχέτιση της ζωής των άλλων με την δική τους, κάνει τα νέα ζευγάρια αλλά και τα παλαιότερα να πουν σχετικά εύκολα και χωρίς επίγνωση των συνεπειών της πράξης τους, την λέξη “χωρίζουμε…”.

Το να χωρίσει κάποιος από τον σύντροφο του, είνι το πλέον εύκολο. Η φυγή, η λιποταξία από την μάχη, τον αγώνα, δεν είναι γνώρισμα των ανδρείων, των ανθρώπων που έχουν αρετή και γενναιότητα. Όποιος έχει ψυχικές δυνάμεις σφυρηλατημένες από την αληθινή αγάπη, την αυτοθυσία, την ταπείνωση, όποιος έχει θέσει τον εαυτό του υπηρέτη των άλλων και κατά συνέπεια και του συντρόφου του, θα αντέξει τα κτυπήματα της ζωής, δεν θα λυγίσει μπροστά στις δυσκολίες.

Θα έχει την πίστη, την θέληση να τις ξεπεράσει, θέλοντας όχι να στεφθεί νικητής και να πανηγυρίσει αλλά για να δώσει στην αγάπη του, στον σύντροφό του, την δυνατότητα να ζήσει καλύτερα.

Χωρίζουμε…

Πώς μπορεί κάποιος να αποχωρισθεί αυτόν που αγαπά; Ή μήπως δεν τον αγαπούσε ποτέ αλλά απλά ένιωθε μια ερωτική έλξη;

Η μάνα πονά όταν αποχωρίζεται το παιδί της, ο πατέρας δακρύζει κρυφά όταν βλέπει το σπίτι να αδειάζει από τα παιδιά που μεγάλωσε. Γνωρίζουν οι γονείς ότι ο φυσικός προορισμός των παιδιών τους είναι ο γάμος, η δημιουργία της δικής τους οικογένειας. Κι όμως, παρ’ ότι αυτοί οι γονείς το ξέρουν από την στιγμή που το παιδί τους έρχεται στον κόσμο, το μεγαλώνουν δίνοντάς του εφόδια γι’ αυτόν τον σκοπό, μόλις έρθει η ώρα να φύγει, να παντρευτεί, θλίβονται. Η αγάπη τους εμποδίζει να νιώσουν τη μεγάλη χαρά που δίνει αυτή η στιγμή.

Αυτός που λέει την λέξη “χωρίζω” με ευκολία και δεν νοιώθει να του λείπει το ταίρι του, ποτέ δεν αγάπησε. Αυτός που αμέσως μετά τον χωρισμό δημιουργεί νέο δεσμό – ή είχε προηγουμένως δημιουργήσει – ποτέ δεν αγάπησε αληθινά τον σύντροφό του. Ήταν ένας κατακτητής που κυρίευσε έναν στόχο, ήταν έρμαιο των ενστίκτων του κι όχι των συναισθημάτων του. Η καρδιά του, ποτέ δεν χτύπησε στον ίδιο παλμό με του συντρόφου του, η ανάσα του ποτέ δεν ενώθηκε με την δική του για να δώσει ζωή. Απαιτούσε να παίρνει χωρίς να δίνει, χρησιμοποιούσε το ταίρι του σαν τρόπαιο, σαν λάφυρο, αντικείμενο χωρίς καμία απολύτως αξία. Γι’ αυτό δεν στεναχωριέται όταν χωρίζει απ’ αυτό, αντίθετα χρησιμοποιεί βαριές εκφράσεις, υβριστικούς χαρακτηρισμούς, που δείχνουν ακόμα περισσότερο την ανωριμότητά του, την ακαταταλληλότητά του για σύντροφος.

Χωρίζουμε…

Μια λέξη που ποτέ δεν φθάνει στην σκέψη αυτών που αγαπούν πραγματικά, με όλη την δύναμη της ψυχής το ταίρι τους. Αυτών που έθεσαν τον εαυτό τους στα πόδια του άλλου και εκδηλώνουν τα αισθήματά τους με κάθε τρόπο. Αυτός που αγαπά αληθινά γίνεται για τον σύντροφό του δρόμος ευτυχίας, σκαλί ανόδου, λιμάνι γαλήνης, αγκαλιά παρηγοριάς κι όχι δυνάστης, εξουσιαστής, τύραννος. Θαυμάζω τα ζευγάρια εκείνα που μέσα από πολλές δυσκολίες, από σκληρά κτυπήματα της ζωής, κοιτάζει ο ένας τον άλλον με τρυφερότητα, τρεφόμενοι από την αγάπη τους. Αυτοί οι γονείς θα γίνουν πρότυπο για τα παιδιά τους. Η συμβίωσή τους θα γίνει διδασκαλία για όσους θέλουν να μάθουν τι σημαίνει αγάπη, γάμος.

Χωρίζουμε…

Ας σκεφθούμε όλοι τις συνέπειες αυτής της λέξης πριν την εκστομίσουμε. Ας εξετάσουμε αν πράγματι ο χωρισμός θα μας φέρει την ευτυχία, την επίλυση των προβλημάτων μας. Μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, πρέπει να παίρνουμε μια τέτοια οδυνηρή απόφαση. Μια απόφαση που ειδικότερα όταν υπάρχουν και μικρά παιδιά μέσα στην οικογένεια δημιουργεί σοβαρά ψυχολογικά τραύματα. Αν σκεφθούμε ότι εμείς δεν είμαστε τέλειοι, ότι κι εμείς έχουμε πολλά ελαττώματα που τα δέχεται ο σύντροφός μας επειδή μας αγαπά, τότε θα τον αγαπήσουμε περισσότερο. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, μια δοκιμασία κι όλοι δείχνουμε την αντοχή μας, την ικανότητά μας κάθε ημέρα.

Ας φανούμε δυνατοί διατηρώντας ό,τι πιο όμορφο έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, την οικογένεια…