Η γλώσσα του θαύματος

του π. Ηλία Υφαντή

«Ανάγκα τε και θεοί πείθονται», έλεγαν οι αρχαίοι.
Κι ακόμη πως «την προαίρεση των ανθρώπων ούτε ο Δίας δεν μπορεί να την αλλάξει».
Όμως…
Στο χριστιανισμό ισχύει το αντίστροφο.
Αφού το καθετί και ο καθένας-και η ανάγκη και η προαίρεση- υπακούουν στη θέληση του Θεού.
Αλλά και στη μεσιτεία των αγίων.

Ιούλιος 1944.

Οι αντάρτες στήνουν ενέδρα κοντά στα Φιλιατρά της Μεσσηνίας και σκοτώνουν μερικούς Γερμανούς.

Οι Γερμανοί -σύμφωνα με τα ναζιστικά αντίποινα- αποφασίζουν να τουφεκιστούν 100 (εκατό) κάτοικοι των Φιλιατρών και να καεί η μισή η πόλη.

Η εκτέλεση αποφασίστηκε να γίνει στις 19 Ιουλίου.

Το βράδυ παρουσιάζεται στον ύπνο του τοπικού Γερμανού διοικητή Κοντάου, αλλά και του Γερμανού στρατηγού στην Τρίπολη ένας γέροντας ασκητής, που απαιτεί να μην πραγματοποιηθεί η εκτέλεση.

Οι Γερμανοί βέβαια είναι σκληροί και αγέρωχοι.

Αλλά και ο ασκητής, επιβλητικός και απαιτητικός, δεν εννοεί να τους αφήσει να ησυχάσουν, αν δεν τους μεταπείσει να ματαιώσουν το κακούργημα, που έχουν αποφασίσει.

Υποσχόμενος ότι, εφόσον ικανοποιήσουν το αίτημά του, θα τους βοηθήσει να επιστρέψουν αυτοί και οι άνδρες τους σώοι και αβλαβείς στην πατρίδα τους.

Την επόμενη ο Γερμανός διοικητής Κοντάου συγκεντρώνει τους ιερείς της πόλης.

Κι αφού διαπιστώνει ότι ο καλόγερος δεν ήταν μεταξύ τους, περιέρχεται τους ναούς προκειμένου να διαπιστώσει ποιος ήταν, που τους αναστάτωσε όλη τη νύχτα και τους έκαμε να αλλάξουν τη σκληρή τους απόφαση.

Και να, που τον αναγνωρίζει στην εικόνα του πολιούχου της πόλης Αγίου Χαραλάμπους. Μπροστά στην οποία γονατίζει και προσεύχεται.

Παρότι ως διαμαρτυρόμενος δεν πίστευε, ως τότε, στη μεσιτεία, όχι μόνο των αγίων, αλλά ούτε και της Παναγίας…

Ύστερα από ένα χρόνο, όταν πια ο Κοντάου είχε γυρίσει στην πατρίδα του, ο Άγιος Χαράλαμπος και πάλι παρουσιάζεται στο όνειρό του και του ζητάει να τον επισκεφτεί στη γιορτή του (10 Φεβρουαρίου).

Επίσκεψη και προσκύνημα, που γινόταν κάθε χρόνο, ενόσω ο Κοντάου, που στο μεταξύ έγινε ορθόδοξος, ζούσε, και, όπως λέγεται, συνεχίζεται να γίνεται από τους απογόνους του, που κι αυτοί έγιναν ορθόδοξοι…

Το θαύμα αυτό δεν κυκλοφορήθηκε από κάποιες θρησκόληπτες γριούλες ούτε επινοήθκε από κάποιους επαγγελμαίες κληρικούς ούτε ανήκει σε κάποιο αβέβαιο και μακρινό παρελθόν.

Είναι τωρινό πασίγνωστο και πανθομολογούμενο.

Και βεβαιωμένο από αλλοεθνείς και αλλόδοξους, που θα είχαν κάθε λόγο να το αμφισβητήσουν και να το απορρίψουν.

Και γι’ αυτό είναι πομπός πολλαπλών μηνυμάτων:

Πρώτα-πράτα της ακατανίκητης δύναμης της προσευχής.

Που ασφαλώς τη νύχτα εκείνη μέσα στο καμίνι του ανείπωτου πόνου οι κάτοικοι των Φιλιατρών ομοθυμαδόν και ολονύκτια και διάπυρη είχαν κάνει.

Κι ακόμη της αθανασίας των αγίων και πολλών άλλων κεκοιμημένων.

Που είναι πολύ περισσότερο ζωντανοί και ισχυροί από εμάς τους θεωρητικά ζωντανούς, που μπορεί να είμαστε ουσιαστικά νεκροί και ανίσχυροι.

Αφού, και όταν ζουν και μετά το βιολογικό τους τέλος, γνωρίζουν να μιλούν την πειστικότερη απ’ όλες τις γλώσσες, που είναι η γλώσσα του θαύματος.

Στην οποία υπακούουν και υποτάσσονται και τα βουνά και οι θάλασσες και τα ουράνια σώματα και τα ζώα. Ακόμη και οι κακούργοι…

Και αυτήν ακριβώς μίλησε και ο Άγιος Χαράλαμπος στους Γερμανούς…

” Κακώς έκρινες, δι ένα ιερέα του Χριστού υποθέσας, ότι θα τον φοβίσουν απειλαί βασάνων και θανάτου. Ταύτα δι ημάς είναι τρυφή και τα ποθούμεν, δεν τα αποφεύγομεν. Επειτα εγώ εξώφλησα πλέον με την ζωήν.. Επρεπε να είχα κοιμηθεί πρό πολλού. Δεν θα μοι δώσης λοιπον δια του θανάτου παρά ό,τι περιμένω καθ’ ημέραν.

Ημείς οι χριστιανοί είμεθα εξοικειωμένοι με τους αγώνας και τους πολέμους, και όπως οι γενναίοι στατιώτες , δεν επιθυμούμεν τον ήσυχον θάνατον της κλίνης, αλλά τον δοξασμένον της μάχης. Εις εμέ υπάρχει το γήρας. Αλλά να μάθητε καλώς, ότι εις τους ιδικούς μας αγώνας το πάν είναι η ψυχή, η αποφασιστικότης, η αυταπάρνησις. Ταύτα δεν καταπίπτουν με την ηλικίαν, αλλά μένουν πάντοτε ανθηρά και νέα. Αμφιβάλλεις έπαρχε; Δοκίμασε. Θέλεις ιδεί, ότι η χάρις εις τον Κύριον μου Ιησούν Χριστόν, θα κουράση όλους τους ακμαίους δημίους σου, χωρίς ο ιερεύς Χαραλάμπης να ζητήση την επιείκειάν των”.

Με αυτό το θάρρος απάντησε στον έπαρχο Λουκιανό ο υπέργηρος των 113 ετών ιερεύς της Μαγνησίας της Μ. Ασίας Χαραλάμπης.

Οργισμένος σφόδρα εκείνος, αμέσως διέταξε να αρχίση η βάσανος του ιερέως με μίαν από τας αγριωτάτας μεθοδείας της ειδωλολατρικής ωμότητος. Η διαταγή ήταν να γυμνώσουν τον μάρτυρα και να του αποσπάσουν το δέρμα του όλον. Η φρικαλέα εκδορά εξετελέσθη με θαυμαστή κυριαρχία του αγίου επί των πόνων. Διότι καθ’ όλην την διάρκειαν του θηριώδους εκείνου έργου έψαλλεν υμνών τον Θεόν και ευχαριστών Αυτόν, διότι του παρείχε την τιμητικήν και περιπόθητον ευκαιρίαν να καταταχθή μεταξύ των μαρτύρων του.

Ο μεγαλομάρτυς Χαράλαμπος, όπως τον περιγράφει ο ιστορικός, παρά την ηλικία του, είχε ακατάβλητη δύναμι ψυχής, που την μετέδιδε και στο σώμα. Και όχι μόνο εξακολουθούσε τακτικά την διδασκαλία, αλλά και εις έργα φιλανθρωπίας προϊστατο και πλησίον εις τους ασθενούντας και πάσχοντας μετέβαινε, φέρων την ηθικήν ενίσχυσιν και παρηγορίαν και ήτο ωραιότατον και εποικοδομητικότατον το θέαμα του σεβασμίου γέροντος ιερέως, που διετήρει όλην την ψυχικήν του ζωτικότητα.

Το μαρτύριό του επετελέσθη το 198 μ. Χ. επί του σκληρού αυτοκράτορος Σεπτίμιου Σεβήρου.

Η τιμία κάρα του αγίου βρίσκεται μέχρι σήμερα στα Μετέωρα στην Ιερά Μονή του αγίου Στεφάνου.

Να έχουμε τις ευχές και τις προσευχές του μεγαλομάρτυρος και θαυματουργού αγίου Χαραλάμπους στον θρόνον Κυρίου Παντοκράτορος.