Η πατρίδα του μετανάστη

Γράφει: Στέφανος Ληναίος

Η Κυβέρνηση αποφάσισε, λοιπόν, ότι όλα τα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στην Ελλάδα, θεωρούνται Έλληνες και όταν ενηλικιωθούν θα έχουν το δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι…Kαι είδαμε και κάποιους επιπόλαιους αλλά, δυστυχώς και κάποιους σοβαρούς «πατέρες» της Βουλής, να αναλύουν τη φλούδα και όχι την ουσία του μέγιστου αυτού προβλήματος.

Δεν είμαστε ειδικοί για να κάνουμε τον «έξυπνο». Είμαστε όμως απλοί, υπεύθυνοι Πολίτες και μπορούμε να έχουμε κι εμείς γνώμη.

Αφήνουμε λοιπόν τους αρμόδιους να καταμετρήσουν όλες τις θετικές και όλες τις αρνητικές επιπτώσεις αυτής της απόφασης, στη χώρα μας, αδιαφορώντας για το «μονοπώλιο» γνώμης τόσο των γνωστών, φανατικών, «υπερπατριωτών» όσο και των αφελών «οικουμενιστών».

Εμείς θέλουμε μόνο να συνομιλήσουμε με τους φίλους μας τους μετανάστες. Με γνώμονα την πείρα μας και την αγάπη μας:

1.- Όταν πολλοί από μας, σε κάποιες δύσκολες εποχές που πέρασε η πατρίδα μας, αναγκαστήκαμε, με μαύρη καρδιά, να αυτοεξοριστούμε, απελπισμένοι μετανάστες, σε κάποιες ξένες χώρες, θυμάμαι ότι κατεβαίναμε, όλοι μαζί, στους δρόμους, πάντα με δυο αιτήματα:

α) Να συμπαρασταθεί η ξένη χώρα στην προσπάθειά μας να επιβιώσουμε και β) Να βοηθήσει τον αγώνα όλων μας να γυρίσουμε σε μια καλύτερη πατρίδα.

Ουδέποτε ζητήσαμε να αλλάξουμε πατρίδα…Ούτε, φυσικά, να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε τα ήθη και τα έθιμά μας από τη γη των πατέρων μας στα άγονα χώματα της ξενητειάς. Και οι περισσότεροι γυρίσαμε, δώσαμε δύσκολες μάχες μέσα στη γη μας και πετύχαμε ό,τι μπορέσαμε. Μόνο κάποιοι, λίγοι, ξέμειναν στις ξένες χώρες…Άλλοι επειδή βρήκαν διέξοδο στις επιδιώξεις τους κι άλλοι επειδή ουδέποτε αγάπησαν με πάθος την πατρίδα τους.

2.- Τόσα χρόνια τώρα στη χώρα μας, δεν είδα πολλούς μετανάστες να αγωνίζονται και για τα δυό αιτήματα. Το κύριο αίτημά τους είταν η άδεια παραμονής και εργασίας με ίσα δικαιώματα. Χωρίς όμως, να μας ενημερώνουν, καθημερινά και με πάθος , για το τι συμβαίνει ΑΚΡΙΒΩΣ στη χώρα τους… Χωρίς να απαιτούν μαχητικά την ΚΑΤΑΔΙΚΗ αυτών που κατέστρεψαν τη χώρα τους…Και χωρίς να μας δείχνουν τον ΠΟΘΟ τους να γυρίσουν σε μια καλύτερη πατρίδα…Και, το χειρότερο, είναι ότι βλέπουμε και τις προοδευτικές ομάδες που τους στηρίζουν, να καταγγέλουν περισσότερο την άθλια διαβίωσή τους και λιγότερο αυτούς τους άθλιους, “Μεγάλους” εγκληματίες που τους έδιωξαν από τη χώρα τους.

Τους βλέπω και μελαγχολώ. Θυμάμαι τους Ισπανούς αυτοεξόριστους στο Λονδίνο που έκλαιγαν κάθε μέρα, νοσταλγώντας την πατρίδα τους, κι’ αυτοί και τα παιδιά τους, παρ ’ότι είχαν γίνει όλα πια, τέλεια Εγγλεζάκια…

Κι ένιωθαν ένοχοι επειδή βολεύτηκαν έξω κι’ αφήσανε τους συμπατριώτες τους, μόνους, με το Φράνκο 40 χρόνια στο σβέρκο τους και τους υψηλούς «προστάτες» τους ν’ αλωνίζουν.

3.- Αυτό συμβουλεύουμε κι εμείς τους βασανισμένους μετανάστες. Όχι βέβαια τους ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΥΣ που συστηματικά τους ΚΟΥΒΑΛΑΝΕ οι γνωστοί, διεθνείς, παντοδύναμοι, μαυραγορίτες του ανθρώπινου πόνου.

Τους συμβουλεύουμε, λοιπόν, να διεκδικούν όχι μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματά τους αλλά, ταυτόχρονα και την ΠΛΗΡΗ συμπαράσταση της Πολιτείας στον αγώνα τους για την επιστροφή τους σε μια καλύτερη πατρίδα..

Τους συμβουλεύουμε να σκεφθούν τι θα κάνουν τα παιδιά τους αύριο, όταν βρεθούν στην τραγική θέση ν’ αποφασίσουν ποια πατρίδα θα υπερασπιστούν σε περίπτωση πολέμου, όπως γίνεται στις Η.Π.Α.!

Κλασσική περίπτωση ο Οδυσσέας Τσενάι, που κάποτε, μαθητής, κράτησε την Ελληνική Σημαία. Δεν έγινε και δεν ένιωσε όμως ποτέ Έλληνας και καλά έκανε αφού προτίμησε τη γη των πατέρων του. Πληροφορηθήκαμε όμως αυτές τις μέρες, ότι ο Οδυσσέας Τσενάι, τέλειωσε Πολιτικές Επιστήμες στη Βοστώνη και φοιτά στη Σχολή Ηγετών του Χάρβαρντ. Τον προετοιμάζουν, μάλιστα, ως ένα νέο δημοφιλή ηγέτη που θα εκπροσωπήσει τη μεγάλη παράταξη του “Δημοκρατικού Κόμματος Αλβανοφώνων”, ΜΕΣΑ στην Ελλάδα, η οποία σχεδιάζεται εδώ και χρόνια, με χορηγό την παντοδύναμη Αλβανομερικάνικη Τράπεζα. Αναρωτιόμαστε μόνο τι θα κάνει ο Τσενάι και το Κόμμα του, όταν κάποια μέρα βρεθούν, Ελλάδα και Αλβανία αντιμέτωπες; Θα προστεθεί ένας ακόμη ΕΜΦΥΛΙΟΣ στους αμέτρητους, θρησκευτικούς πολέμους, της εποχής μας;

Ας σκεφθούν λοιπόν, οι φίλοι μας οι μετανάστες, αυτά τα πολύ απλά πράγματα.. Και ας συνειδητοποιήσουν ότι, άθελά τους, γίνονται, δυστυχώς, συνεργοί σε τρία μεγάλα εγκλήματα.

Αφήνουν ορφανή την πατρίδα τους από το πιο ανήσυχο και το πιο αξιόμαχο, ανθρώπινο, δυναμικό. Αφήνουν, προπάντων τους έρμους τους συμπατριώτες τους ισόβια δυστυχισμένους ΔΟΥΛΟΥΣ στα χέρια των ξένων αφεντικών που λυμαίνονται τη χώρα τους. Και, χωρίς να το καταλάβουν, αποδυναμώνουν και την ήδη αδύνατη χώρα που τους φιλοξενεί και μετατρέπουν και τους πολίτες της σε ΔΟΥΛΟΥΣ των ίδιων αφεντικών.

Ξέρουμε ότι αυτές τις θέσεις μας, μερικοί τις θεωρούν ρομαντικές ή και ρατσιστικές…Ίσως γιατί μας μπερδεύουν με όλους αυτούς που, είτε τους στηρίζουν είτε τους πολεμούν, το κάνουν, συνήθως από «αφέλεια» ή από κομματική & επαγγελματική ιδιοτέλεια.

Όμως, με έναν πρόχειρο υπολογισμό, θα διαπιστώσουμε ότι τα αμέτρητα δισεκατομμύρια των «Μεγάλων»,που διατίθενται, σε όλο τον κόσμο, για το μεταναστευτικό πρόβλημα, αν τα έδιναν στις φτωχές χώρες θα τις είχαν κάνει πλούσιες…Και αν δεν εξόπλιζαν το αλληλοφάγωμά τους, δεν θα υπήρχαν εμφύλιοι..

Έτσι λοιπόν,, όλοι οι επονομαζόμενοι «Μεγάλοι του Κόσμου», άλλοτε με δάνεια και εξοπλισμούς, άλλοτε με επεμβάσεις και εμφύλιους, άλλοτε με φανερές ή κρυφές δικτατορίες και άλλοτε με χρυσοπληρωμένες Μ.Κ.Ο., καταφέρνουν να κρατούν «υπόδουλες» όλες τις αδύνατες χώρες της γης, εκμεταλλευόμενοι, ασφαλώς και τις χρόνιες παθογένειές μας. Ποντάροντας, βέβαια όχι μόνο στην ανικανότητα, πολλών, «δοτών», πολιτικών μας αλλά και στο βόλεμα, την άγνοια ή την «αφέλεια», πολλών συμπατριωτών μας.

Δεν είμαστε τόσο αφελείς για να πιστεύουμε ότι, κάποτε, όλοι αυτοί οι «Μεγάλοι» θα πάψουν, από μόνοι τους, να «ξεζουμίζουν» τους μικρούς λαούς. Ούτε ότι πρόκειται να θεραπεύσουμε, ξαφνικά και τη δική μας μιζέρια..

Η Ιστορία όμως μας έχει διδάξει ότι αξίζει τον κόπο, οι μικροί λαοί, να πιστεύουν και να αγωνίζονται, για μια καλύτερη πατρίδα.

Και χωρίς να ξεχνάμε ότι πολλές φορές, το έχουν πετύχει…

Υ.Γ.=Στη μνήμη του αξέχαστου φίλου μας, του Λάκη του Καραλή που, τότε, στην αυτοεξορία μας, ονειρευτήκαμε έναν καλύτερο κόσμο..

Πηγή: http://resaltomag.blogspot.com/2010/02/blog-post_7150.html