Η Εκκλησία στο στόχαστρο πάντα των Μ Μ Ε !

Γράφει ο Επίσκοπος Απαμείας κ.Βικέντιος

Πριν ένα περίπου αιώνα, αδελφοί μου, στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας είχε ξεσπάσει μεγάλος θόρυβος. Βέλη πυρωμένα και γεμάτα δηλητήριο εκτοξεύονταν εναντίον ενός κληρικού, εναντίον ενός Μητροπολίτου, του τότε Μητροπολίτου Πενταπόλεως και τον κατηγορούσαν, κληρικοί – μεγαλόσχημοι κληρικοί και λαϊκοί είτε παρασυρμένοι, είτε κατευθυνόμενοι για πολλά και μεγάλα παραπτώματα. Τον κατηγορούσαν ότι επιβουλευόταν τον Πατριαρχικό θρόνο, – τον κατηγορούσαν για υπεξαιρέσεις τον κατηγορούσαν για ηθικά παραπτώματα, «ροζ σκάνδαλα» όπως μάθαμε να λέμε σήμερα. Νικητές βγήκαν αυτοί. Ο Άγιος Πενταπόλεως ύστερα από την τόση κατακραυγή και το γενικό σάλο έβαλε κάτω το κεφάλι του και έφυγε. Ήρθε στην Ελλάδα σαν δαρμένο σκυλί. Υπηρέτησε στη Χαλκίδα, στη Ριζάρειο Σχολή, κατέληξε στην Αίγινα. Μα οι κατηγορίες τον ακολουθούσαν παντού. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του τον εισαγγελέα και τις φοβέρες του τον εύρισκε μπροστά του. Κατέληξε μόνος και έρημος στο Αρεταίιο Νοσοκομείο. Μα το σεντόνι του νεκρού πλέον Μητροπολίτου έκανε καλά τον ασθενή στο διπλανό κρεβάτι. Όπως θα καταλάβατε πρόκειται για τον εν Αγίοις πατέρα ημών τον Μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκτάριο τον θαυματουργό.

Να πάμε και πολύ παλιότερα;

Ας πάμε στα χρόνια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Και τότε σάλος μεγάλος ενάντια στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Χρυσόστομο. Φασαρίες και κατηγορίες χίλιες δυο. Τα έβαλε με τους πλούσιους που αυγάταιναν το βιος τους σε βάρος άλλων, τα έβαλε με το αυτοκρατορικό ζεύγος και την αλαζονεία του, φώναζε όπου κι αν βρισκόταν την αλήθεια. Αποτέλεσμα: Πέθανε μόνος στην εξορία.

Γιατί τα θυμήθηκα σήμερα όλα αυτά; Μα με έκαναν να τα θυμηθώ τα γεγονότα των ημερών. Γιατί έχει σπάσει τα νεύρα μας αυτός ο καθημερινός και συντονισμένος και ανελέητος βομβαρδισμός ενάντια στην Εκκλησία.

Ουρλιάζουν και πάλι μανιασμένοι οι άνεμοι κατά της Εκκλησίας. Για άλλη μια φορά ξεσπαθώνουν και ακονίζουν τα σπαθιά τους για να επιτεθούν με λύσσα στη χιλιοταλαιπωρημένη και πολυπληγωμένη Εκκλησία μας το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, και βέβαια εξ ιδίων τα βέλη και δη μητροπολιτών εξ Ελλάδος προερχόμενα προκειμένου να πλήξουν αντί να ευχαριστήσουν τον Πατριάρχη του Γένους μας, την κορωνίδα των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, ο οποίος με την παρουσία του στην Καλαμάτα στην Ελλάδα και την πάνδημη συμμετοχή χιλιάδων λαού, απέδειξε σε όλους πολιτικούς και μή ότι το θρησκευτικό συναίσθημα είναι βαθειά ριζωμένο στην ψυχή των πιστών, και των πολεμίων τα δόντια είναι σάπια.

Βγήκαν και πάλι απ’ το καβούκι τους οι έρποντες σάλιαγκοι και τρέχοντας από δω κι από κει και βρωμίζουν τον τόπο με τα σιχαμερά τους σάλια. Κατάσταση αφόρητη και επικίνδυνη για τα μάτια και τα αυτιά μας, ατμόσφαιρα αποπνικτική απ’ τις βρωμερές αναθυμιάσεις βόθρων δυσοζόντων.

Που θα πάει πλέον η κατάσταση αυτή αγαπητοί μου;

Όμως το πράγμα όπως τελικά έδειξε πάει αλλού. Τα σχέδια τους δε είναι δυνατόν άλλο να κρυφτούν, αφού ήδη άρχισαν και πάλι όλοι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι το «φαφλαδατισμό» τους

Αρχίσαμε και πάλι να μιλάμε για «διαζύγια» Εκκλησίας και κράτους, για όρκους πολιτικούς, για κηδείες πολιτικές και δε συμμαζεύεται…..Να λοιπόν ποιος είναι ο απώτερος σκοπός όλης αυτής της εντέχνως κρατουμένης βαβούρας… Να πληγεί η Εκκλησία. Να την βάλουμε στο περιθώριο, να της κλείσουμε το στόμα. Να την βάλουμε στην άκρη αφού πρώτα κλονίσουμε την πίστη και την εμπιστοσύνη του Ελληνικού ορθόδοξου λαού σ’ αυτήν, που την στηρίζει και τις δίνει υψηλότατους δείχτες εμπιστοσύνης. Βρήκαμε λοιπόν τα σκάνδαλα κάποιων, τα παραγεμίσαμε με υπερβολές και φαντασία, ταμπουρωθήκαμε πίσω από αυτά, τα φουσκώσαμε και τα παραφουσκώσαμε και άντε να βάλουμε και πάλι κατά της Εκκλησίας και να την χτυπούμε αλύπητα.

Οι γνωστοί άγνωστοι έπιασαν και πάλι δουλειά. Τα Μ. Μ. Ε, στρατευμένα και πάλι και εξουσιαστικά, μας κάνουν πλύση εγκεφάλου και κάνουν τα πάντα για να μας πείσουν για τους δικούς τους λόγους το αληθές. Γιατί ποιός νουνεχής δεν γνωρίζει σήμερα, πως οι μεγιστάνες των Μ.Μ.Ε, είναι αυτοί που κρατούν την εξουσία στα χέρια τους; Αυτοί είναι Η ΠΡΩΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, αυτοί λύνουν και δένουν; Ποιος δεν αισθάνεται, εδώ και τόσο καιρό την έλλειψη της Δημοκρατίας, αφού κάθε αντίθετη φωνή στα συμφέροντα και τη διαπλοκή των μεγάλων αυτών αφεντάδων έντεχνα καταπνίγεται, κατασπιλώνεται, διακωμωδείται και διακυβεύεται;

Και η Εκκλησία θέλησε και δεν θα πάψει ποτέ να θέλει να έχει φωνή. Φωνή δυνατή και άφοβη. Κι αυτή η φωνή δεν άρεσε σε κάποιους. Φώναξε και φωνάζει δυνατά γι’ τις προσπάθειες συρρίκνωσης της Ελληνορθόδοξου ιδέας εδώ και αλλού. Φώναξε και φωνάζει για τα δίκαια προνόμιά της στο Aγιο Όρος, στη Κωνσταντινούπολι, στα Ιεροσόλυμα κ.ά. Ενόχλησε λοιπόν η φωνή αυτή.. Τάραξε. Ήταν κάτι που της το χρωστούσαν. Ποιός τελικά, αν βέβαια δεν του έχουν αμβλυνθεί οι αισθήσεις, δεν βλέπει και δεν μυρίζεται τον πόλεμο αυτό; Δεν αφουγκράζεται το σκουπιδαριό, τη σαπίλα, τη βρώμα και τη δυσωδία που αποπνέουν οι οχετοί των Μ.Μ.Ε.;

Δεν λέμε πως όλα είναι ψέματα. Υπάρχουν άνθρωποι που βρωμίζουν την Εκκλησία. Υπάρχουν άνθρωποι της Εκκλησίας, υπάρχουν κληρικοί μικρόσχημοι και μεγαλόσχημοι που δεν στέκονται στο ύψος τους. Μήπως όμως είναι τωρινό φαινόμενο; Σήμερα τα μάθανε αυτά; Σήμερα συνέβησαν τέτοια γεγονότα; Μα από τα χρόνια του Χριστού δεν υπήρξαν προδότες και επίορκοι; Δώδεκα άνθρωποι ήσαν οι πιο στενοί μαθητές του Χριστού, που είδαν με τα μάτια τους τόσα και τόσα θαύματα που άκουσαν με τα’ αυτιά τους τόσα και τόσα και δυο τον ξέπεσαν. Ο μεν Ιούδας τον πρόδωσε, για τα λεφτά ο δε Πέτρος από φόβο, προς στιγμήν, τον αρνήθηκε. Μα δεν υπήρξαν μόνον αυτοί. Υπήρξε και η υπόλοιπη χορεία των μαθητών που έδωσαν και τη ζωή τους. Έτρεξαν, κήρυξαν, μίλησαν με παρρησία, αντιστάθηκαν σε ηγεμόνας, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, θανατώθηκαν. Υπάρχει λοιπόν και η άλλη μερίδα της Εκκλησίας. Υπάρχουν και οι άλλοι κληρικοί που προσφέρουν καθημερινά. Που αναλώνουν τη ζωή τους για την Εκκλησία και το ποίμνιο τους. Είναι οι ποιμένες οι καλοί που κατά τον Ευαγγελικό λόγο βλέπουν το λύκο που έρχεται στο ποίμνιο τους και δεν ο αφήνουν για να φύγουν μα κάθονται και μάχονται για να το σώσουν. Δόξα τω Θεό υπάρχουν και σήμερα Αρχιερείς με παρησία και γραφή αλλά και αυτό δεν αρέσει σε πολλούς για τα συμφέροντά τους, κληρικών και λαϊκών και “δημοσιογράφων” εντός και εκτός των ΗΠΑ. Να υπάρξει λοιπόν κάθαρση. Τη θέλουμε. Τη ζητάμε. Έχουμε ανάγκη από βαθειά τομή για να κοπεί από τις ρίζες της η γάγγραινα. Γιατί σκανδαλίζεται ο κόσμος και ταλαντεύονται οι χλιαροί. Γιατί δηλητηριάζουμε τη νεολαία μας. Γιατί δίνουμε αφορμή στους αιρετικούς να τρίβουν χαρούμενοι τα χέρια τους. Γιατί φτάσαμε στο σημείο να ντρεπόμαστε που είμαστε Ιερείς. Να ντρεπόμαστε να αντικρύσουμε τους ενορίτες μας γιατί όλοι μας κοιτάζουν με βλέμμα καχύποπτο και ειρωνικό, για τα λάθη μας στη διοίκηση και στις αποφάσεις μας. Το διοικείν εστί προνοείν. Άγιοι πατέρες και αδελφοί.

Από το σημείο όμως αυτό μέχρι και το να μας κρίνουν οι τόσοι και τόσοι αδαείς δημοσιογραφίσκοι εντός και εκτός Η.Π.Α για τον τρόπο με τον οποίο θα χειριστούμε τη μετάνοια οποιουδήποτε αμαρτωλού έστω και αν πρόκειται περί φυλακισμένων και άσώτων. Δεν είναι δυνατόν να γίνεται θέμα των ειδήσεων ποιον θα εξομολογήσουμε ή σε ποιον θα στείλουμε μια ποιμαντική επιστολή η επιστολή στις αρχές και εξουσίες γι΄αυτόν. Όποιος κι αν είναι αυτός. Έστω και ο πιο περιβόητος εγκληματίας. Εδώ ο Άγιος Διονύσιος έκρυψε από τις αρχές και μάλιστα συγχώρησε τον φονιά του ίδιου του, του αδελφού. Μήπως θα πρέπει να τον βάλουμε τώρα κι αυτόν στα παράθυρα της τηλεόρασης; Απέκρυψε εγκληματία!

Για άλλη μια φορά λοιπόν τονίζουμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα δείχνουν για το Άγιο Όρος με τους μοναχούς και αλλαχού.

Κάποιοι κινούν τα νήματα στο θόρυβο αυτό με σκοπούς απώτερους. Και είναι τούτοι, αυτοί που ανέκαθεν λυσσάζουν κατά της Εκκλησίας. Αυτοί που δεν χάνουν ευκαιρία να της επιτεθούν και να την κλωτσήσουν.

Εμείς από μέρους μας πρέπει να προσέχουμε. Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει να είναι μόνον τίμια μα και να το δείχνει. Δεν χρειάζεται να τους δίνουμε από μόνοι μας χείρα βοηθείας.

Και κάτι ακόμα. Την Αγία μας Εκκλησία δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά. Όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε οι λειτουργοί της δεν μπορούμε να τη βρωμήσουμε. Εμείς βρωμιζόμαστε και η βρωμιά είναι μόνον δική μας.

Όσο για τους λαλίστατους νεόκοπους σωτήρες της Εκκλησίας μας, όλους αυτούς τους παραθυρόφιλους, τους παντογνώστες <<δημοσιογράφους>> εντός και εκτός των Η.Π.Α, τους δίκην «big brother», παρακολουθητές της ζωής μας, τους λέω αυτό που τόνισε και ο γέροντας Παΐσιος. Οι μέλισσες ψάχνουν λουλούδια κι αρώματα για να παν να τρυγήσουν. Στις βρωμιές πάνε μόνον οι βρωμόμυγες……

Κι εμείς για να μην δηλητηριαστούμε από την μπόχα που αποπνέει ο βόθρος των Μ.Μ.Ε. το καλλίτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να βγάλουμε έξω από το σπίτι μας αυτό το σκουπιδαριό. Τουλάχιστον κείνες τις ώρες, ή στον κάλαθο των αχρήστων να ρίξουμε τα κατάπτυστα γραπτά τους. Ο νοών νοείτο.

Αυτά πρός το παρόν.