Το σύνδρομο του ταξιτζή (μέρος 3ο)

Εαν θέλετε μπορείτε να διαβάσετε και το Μέρος 1ο & εδώ το Μέρος 2ο

Αν το μοναστήρι δεχόταν το αποτέλεσμα του πρώτου διαγωνισμού, τα χρήματα πού θα έπαιρνε θα ήσαν λίγα. Τότε όμως κανένας δεν θα τον κατηγορούσε τον καλόγερο. Το γεγονός θα ήταν και πάλι αυτό ακριβώς το ίδιο, αλλά το ποσό των χρημάτων θα ήταν μικρό, και δεν θα συνιστούσε γεγονός άξιο να διεγείρει τον φθόνο του υπόκοσμου, και να δώσει στους δημοσιογράφους ευκαιρία προβολής του αλητισμού τους. Και ενώ το γεγονός θα ήταν και πάλι το ίδιο, κανένας δεν θα τον κατηγορούσε τότε τον καλόγερο.

Η καλή διαχείρηση είναι γενική σε όλα τα μοναστήρια. Και στον καιρό της τουρκοκρατίας ήσαν πλούσια τα μοναστήρια. Οι Τούρκοι, πού σύνθημα τους ήταν: «όποιος σκοτώσει επτά χριστιανούς πηγαίνει στον παράδεισο», τα κτήματα των μοναστηριών τα σεβάσθηκαν. Τους σημερινούς Έλληνες όμως ο «διαφωτισμός» τους έκανε τόσο πολύ ηλίθιους, και λόγω αυτής της ηλιθιότητας τόσο ύπουλους, και λόγω της υπουλίας τόσο διασκοτισμένους. πού ελέγχονται από τον φωτεινό λόγο της ορθοδοξίας, και γι΄ αυτό έγιναν και είναι εχθροί της εκκλησίας. Πάσχουν από το σύνδρομο του ταξιτζή και γι΄ αυτό επιτίθενται με λάσπη στα μοναστήρια. Λάσπες είναι οι ίδιοι, λάσπη εκφράζουν, λάσπη έχουν και γι΄ αυτό λάσπη μόνο μπορούν να ρίχνουν στους άλλους.

Την Ελληνική επανάσταση του 1821, τα μοναστήρια με τα πλούτη τους την στήριξαν. Και είναι πλούσια τα μοναστήρια όχι επειδή έχουν πολλά εισοδήματα, αλλά επειδή έχουν καλή διαχείρηση. Γενικά στην ορθόδοξη εκκλησία, ένας στους δώδεκα είναι κλέφτης και προδότης Ιούδας. Έξω από την εκκλησία όμως, και κυρίως στο δημόσιο, στους δώδεκα δεκατρείς είναι οι κλέφτες και προδότες Εφιάλτες· επειδή κάποιος από τους δώδεκα διπλά κλέβει και προδίδει.

Η εταιρεία πού πηρε το ακίνητο του μοναστηριού, έδωσε στο μοναστήρι και άλλα εννιά εκατομύρια ευρώ επί πλέον, για να συμβάλλει στην δημιουργία ενός φιλανθρωπικού ιδρύματος, πού είχε προγραμματίσει το μοναστήρι. Τα πρόσφερε η εταιρεία τα εννιά εκατομύρια ευρώ, χωρίς να τα χρωστάει. Και δεν είναι μόνο αυτή η εταιρεία πού αχρεωστήτως προσφέρει πολλά στην εκκλησία. Και ιδιώτες πάρα πολλοί προσφέρουν στο έργο της εκκλησίας και των μοναστηριών και όχι μόνο από το πλεόνασμα, αλλά ακόμα και από το υστέρημά τους. Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζουν την καλή διαχείρησή τους.

Στο δημόσιο όμως κανένας δεν προσφέρει με την θέλησή του, και όχι εκατομύρια αλλά ούτε δεκάρα. Αντιθέτως οι περισσότεροι προσπαθούν να διαφύγουν ακόμα και τους νόμιμους φόρους. Διότι είναι βέβαιοι ότι στους δώδεκα του δημοσίου δεκατρείς είναι οι πάσχοντες από το σύνδρομο του ταξιτζή, και τα χρήματά τους θα πάνε χαμένα.

Η κατά της Μονής Βατοπαιδίου εκστρατεία λάσπης, μου θύμισε ένα γεγονός: Το 2006 πηγαίνοντας για την Θεσσαλονίκη έτυχε να πάρομε στο αμάξι έναν Αγιορείτη ιερομόναχο. Όταν φτάσαμε στην Θεσσαλονίκη, ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά στον Δυτικό ορίζοντα. Τα φώτα όμως στους δρόμους όλα ήσαν αναμμένα. Τα έδειξε ο ιερομόναχος και είπε: «Αυτό τώρα δεν είναι σπατάλη;».

Το γεγονός αυτό ερμηνεύει τον λόγο πού τα μοναστήρια είναι πλούσια: Δεν γίνεται καμμιά σπατάλη. Στην σημερινή «διαφωτισμένη» κοινωνία όμως, η σπατάλη θεωρείται κατόρθωμα. Και δεν γίνεται σπατάλη μόνο στο Δημόσιο και στους Δήμους. Τα περισσότερα ιδιωτικά νοικοκυριά είναι απολύτως σπάταλα. Τους φτωχούς, η κακή διαχείρησή τους κάνει φτωχούς. Εάν ο Περικλής Παναγόπουλος ήταν σπάταλος, θα μπορούσε ποτέ από ορφανό φτωχόπαιδο να γίνει πάμπλουτος εφοπλιστής; Και μάλιστα με αναγνωρισμένο από την κοινωνία έντιμο τρόπο, πού του δικαίωσε την προσωνυμία του πατριάρχη:

Όλοι αυτοί πού κατηγόρησαν τον καλόγερο, όλοι πάσχουν λοιπόν από το σύνδρομο του ταξιτζή. Όλοι. Όλοι αυτοί, επειδή πάσχουν από ανεπίτρεπτη σε άνθρωπο ηλιθιότητα, το θεοποίησαν το χρήμα. Και όταν το βλέπουν στα χέρια άλλου, τον φθονούν και τον μισούν αυτόν πού το έχει. Γι΄ αυτό κατηγόρησαν και τον καλόγερο.

Το εισόδημα των μοναστηριών είναι κοινό. Κανένας Ηγούμενος ή καλόγερος δεν έχει κάτι προσωπικά δικό του, για να το κάνει ότι θέλει. Γι΄ αυτό λοιπόν μόνο έλλογα μπορεί να δαπανηθεί. Και γι΄ αυτό μπορούν και βοηθούν ακόμα και άγνωστους.

Οι ιδιώτες όμως όλοι, ακόμα και οι σύζυγοι πού συζούν, λόγω «διαφωτισμού» και «προοδευτισμού» το εισόδημά τους το έχουν προσωπικά δικό του ο καθένας· και το κάνει ότι θέλει, περιφρονώντας την γνώμη του άλλου. Αλλά ποιος από αυτούς χάρηκε ποτέ τα χρήματά του; Όλοι αυτοί, όσο πολλά χρήματα κι΄ αν έχουν, στην «φτώχεια» ζουν, επειδή δεν έχουν καλή διαχείρησή. Την ικανοποίηση της ζωής τους την έχουν συνδέσει με το ύψος των δαπανών τους. Ξοδεύοντας πολλά, κι΄ ακόμα και άσκοπα και με ανθυγιεινό τρόπο, νομίζουν ότι ζουν καλύτερα, και ότι κερδίζουν και υπόληψη. Τόσο ηλίθιους τους έκανε ο «διαφωτισμός».