Τα “μπορώ” και τα “δεν μπορώ” μου…

 Μερικές φορές πιστεύω ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα και μερικές ότι είμαι ανήμπορη και για πράγματα που θεωρούνται παραμικρά. Στην πράξη προκύπτει ότι συχνά ξεγελιέμαι. Βλέπω ότι η δύναμη και ο άλλος πόλος μου, η αδυναμία, είναι κάτι σχετικό, ότι εξαρτάται από το πόσο καλά έχω μετρήσει τα δεδομένα πέρα από μένα, αλλά και από όσα επαφίενται σε μένα: στο αν έχω επίγνωση των εφοδίων και των ορίων μου, καταρχήν όμως στο αν νιώθω έτοιμη ψυχικά στη συγκεκριμένη στιγμή να αναμετρηθώ με τα δεδομένα, αν δείχνω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ώστε να επιτρέψω στον εαυτό μου  να προσπαθήσει, οπλίζοντας την ψυχή μου με αυτό που πιστεύω ότι μπορώ και όχι με αυτό που πιστεύω ότι δεν μπορώ, επιστρατεύοντας τα δυνατά μου σημεία, όχι βάζοντας η ίδια εμπόδια με τα αδύνατά μου. Πώς ξέρω, λοιπόν, αν μπορώ; Δοκιμάζοντας, μαθαίνοντας, ζώντας. Πιο εύκολο να το λες παρά να το κάνεις… Μα να μια ενθαρρυντική σκέψη αμέσως: όλοι έχουμε μερίδιο στη δύναμη και όλοι έχουμε μερίδιο στην αδυναμία, άρα δεν είμαι μόνη… Πρόσφατα διάβασα μια ιστορία σχετική, που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Ο κεντρικός ήρωας αφηγείται ότι μικρός πήγαινε στο τσίρκο και θαύμαζε τον ελέφαντα για τη δύναμή του. Λυπόταν όμως και απορούσε όταν, μετά την παράσταση, τον έβλεπε δεμένο: «Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο – Μα τι τον κρατάει; – Γιατί δεν το σκάει;»… …«Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα… την απάντηση: Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει, γιατί τον έδεναν σ’ ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός… Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής! Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση. Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του… …Όλοι είμαστε λίγο – πολύ σαν τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: «Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω.» …Ο  μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή…Με όλη σου την ψυχή!» «Ακόμα λίγο, κι η άνοιξη αυτό το χρόνο θα ‘μενε κρυμμένη στη γη».

(«Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας»,αποσπάσματα από το βιβλίο του Χ. Μπουκάι «Να σου πω μια ιστορία», δημοσιεύθηκε στο περιοδικό, Ενημέρωση MS)