Πανηγυρική Αγρυπνία για την Παναγία Παραμυθία – Ηχητικά ντοκουμέντα (4)
11 Φεβρουαρίου 2010
Συνεχίζουμε το αφιέρωμά μας στην πανηγυρική Αγρυπνία που έγινε στη Μονή Βατοπαιδίου προς τιμή της Παναγίας Παραμυθίας και του αγίου Μαξίμου του Γραικού με τις Ωδές α΄ και γ΄ των Κανόνων, της Παναγίας Παραμυθίας και του αγίου Μαξίμου Γραικού.
Μπορείτε να διαβάσετε το ποιητικό κείμενο των Ωδών:
Ωδή α´.
Ήχος δ´. Ο Ειρμός.
»Ανοίξω το στόμα μου, και πληρωθήσεται πνεύματος, και λόγον ερεύξομαι, τη βασιλίδι Μητρί· και οφθήσομαι, φαιδρώς πανηγυρίζων, και άσω γηθόμενος, ταύτης τα θαύματα.
Παντάνασσα Δέσποινα, Παραμυθία γλυκείά μου, τα χείλη μου άνοιξον, ίνα υμνήσω λαμπρώς, προστασίας σου, το άμετρον και θείας, προνοίας σου πάντοτε, το αδιάπτωτον.
Αγίασον Αχραντε, τους προσκυνούντας εκάστοτε, την θείαν εικόνα σου, Παραμυθία πιστώς, υπέρ έννοιαν εκ πειρατών εφόδου, δεινής Βατοπαίδιον, την διασώσασαν.
Ρανίδας ελέους σου, και συμπαθείας σταγόνας σου, ποτέ ως επέσταξας, τοις μονοτρόπων χοροίς, νυν κραυγάζω σοι, σεμνή Παραμυθία, θεόνυμφε στάξον μοι, τάχος και σώσόν με.
Ανέλπιστον λύτρωσιν, εκ πειρατών εύρον νεύσει σου, οι ώδε μονάζοντες, Παραμυθία το πρίν, καν επίκραινον, Χριστόν τινες εκ τούτων· διό ύμνοις έκτοτε, θείοις σε στέφομεν.
Μητράνανδρε Δέσποινα, της ευσπλαγχνίας κειμήλιον, του τόκου σου φεύγουσα, την προτροπήν συμπαθώς, διεμήνυσας, μονής τω ηγουμένω, εχθρών την ολέθριον, μέλλουσαν έφοδον.
Έτερος της Θεοτόκου Παραμυθίας,
ού η ακροστιχίς: «ΣΠΥΡΙΔΩΝΙ ΔΙΔΟΥ ΧΑΡΙΝ ΚΟΡΗ. ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ»
Ωδή α´.
Ήχος πλ. δ´. Υγράν διοδεύσας.
Συμπάθειαν έχουσα μητρικήν, επόμβρησον πάσι, οικτιρμών σου τον γλυκασμόν, ως παραμυθία ημών Κόρη, ίνα ρυσθώμεν πικράς καταθλίψεως.
Πηγή συμπαθείας της θεϊκής, Κεχαριτωμένη, παραμύθησαι μυστικώς, ημών τας καρδίας Θεοτόκε, ίνα ρυσθώμεν βελών του αλάστορος.
Υψίστου ανάκτορον παμφαές, φωτί τω αΰλω, διασκέδασον ολικώς, δεινής αθυμίας μου το σκότος, Παραμυθία ημών και παράκλησις.
Ρανίσι των θείων σου δωρεών, Εικών σου η θεία, καταρδεύει πάντας ημάς, τους πίστει αυτή προσερχομένους, Παραμυθία τη σή αγαθότητι.
Ο κανών του Αγίου Μαξίμου,
ού η ακροστιχίς:
«ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΝ ΚΛΕΙΝΟΝ ΓΕΡΑΙΡΩ. ΙΩΣΗΦ»
Ωδή α´.
Ήχος πλ. δ´. Αρματηλάτην Φαραώ.
Βεβαρημένον τοις πολλοίς μου πταίσμασι, τον νούν μου Δέσποτα, φώτισον και λύσον, την εμήν διάνοιαν, όπως υμνήσω Μάξιμον, τον σόν δούλον αξίως, και τον αυτού μέγαν έπαινον, πλέξω ευφροσύνως γηθόμενος.
Αρματηλάτην τον εχθρόν κατέτρωσε, τον νοητόν Φαραώ, νεανικώς τούτον, άρδην εξεφαύλισε· των γαρ ηθών σεμνότητα, τους λαούς κατηχήσας, της ευσεβείας τοις δόγμασι, Μάξιμος ο θείος επαίδευσε.
Ταίς φωτοβόλοις αρεταίς κοσμούμενος, ως πανοπλίαν Χριστού, ολολαμπής άλλος, ανεφάνης ήλιος, καταφωτίζων όσιε, τους λαούς διδαχαίς σου, και των αιρέσεων πρόρριζον, πάσαν την απάτην ανέσπασας.
Οι της Μονής σου αδελφοί τιμώσί σου, την μνήμην Μάξιμε, και ενθέου βίου, τρόπαια κηρύττουσι· σύ καρτερών ανδρείως γαρ, φυλακή εν ζοφώδει, πολυετή κάθειρξιν, νέος τις Ιώβ εχρημάτισας.
Θεοτοκίον
Προς σε την σπλάγχνοις δεξαμένην Αχραντε, το πύρ το άστεκτον, νυν εκβοώ πίστει, της γεέννης ρύσαί με, και της αποκειμένης μοι, διά πλήθος πταισμάτων, κολάσεως ελευθέρωσον, σου ταίς μητρικαίς παρακλήσεσιν.
Καταβασία.
»Χέρσον αβυσσοτόκον πέδον ήλιος, επεπόλευσέ ποτε· ωσεί τείχος γαρ επάγη, εκατέρωθεν ύδωρ, λαώ πεζοποντοπορούντι και θεαρέστως μελποντι· Ασωμεν τω Κυρίω, ενδόξως γαρ δεδόξασται.
Ωδή γ´. Της Θεοτόκου.
Ο Ειρμός.
»Τους σούς υμνολόγους Θεοτόκε, ως »ζώσα και άφθονος πηγή, θίασον »συγκροτήσαντας, πνευματικόν στε»ρέωσον· και εν τη θεία δόξη σου, »στεφάνων δόξης αξίωσον.
Υψίστου ναέ Παραμυθία, αστείρευτον φρέαρ οικτιρμών, Μονήν την κινδυνεύουσαν, εκ πειρατών διέσωσας, και θάνατον ανέστειλας, τον κατ’ αζύγων κινούμενον.
Θεού και Υιού σου, ον ως βρέφος, κρατείς εν αγκάλαις αγαθή, την θέλουσαν σφραγίσαι σου, το στόμα χείρα φεύγουσα, τω πρώτω ως φιλάνθρωπος, εχθρών προσείπας την έφοδον.
Ισχύς, προσφυγή, παρηγορία, ελπίς και βεβαία αρωγή, υπάρχεις τοις εκάστοτε, πιστώς σε μακαρίζουσι, Παραμυθία, Δέσποινα, Βατοπαιδίου θησαύρισμα.
Αχείμαστον όρμον και λιμένα, πανεύδιον κέκτηνται την σήν, εικόνα οι μονάζοντες, θεοφιλώς εν Αθωνι· διό αυτή προστρέχουσι, Παραμυθία, εν κλύδωσι.
Της Θεοτόκου, Έτερος.
Ουρανίας αψίδος.
Ιλαρότητος χάριν, η σή μορφή Αχραντε, η τετυπωμένη Εικόνι, τη παναγία σου, παρέχει άπασι, και ψυχικήν αθυμίαν, διαλύει Δέσποινα, των προσιόντων σοι.
Δός καμοί τω σώ δούλω, τω ταπεινώ Αχραντε, ως παραμυθία απάντων και καταφύγιον, την σήν βοήθειαν, ίνα ρυσθώ της μανίας, και της δολιότητος, του πολεμήτορος.
Ως ελάλησας πάλαι, υπερφυώς Αχραντε, εκ της σής αγίας Εικόνος, ούτω νυν φώνησον, εν τη καρδία μου, παραμυθίας τον λόγον, άπασαν διώκοντα, εχθρού επήρειαν.
Νέκρωσόν μου Παρθένε, το της σαρκός φρόνημα, και ζωής αγίας τω πόθω, τον νούν μου πτέρωσον, προς τα ουράνια, και παρακλήσεως θείας, την τεθολωμένην μου, καρδίαν πλήρωσον.
Του Αγίου. Ο στερεώσας κατ’ αρχάς.
Ανακαθάρας σου τον νούν, εν πράξει και θεωρία, θεολόγος όντως Πάτερ εγένου, και διδάγματα σοφά, συγγράφων διετέλεσας, και Εκκλησίας κόσμος, λαμπρός εδείχθης Μακάριε.
Ιχνηλατών πάση σπουδή, τοις βήμασι των πατέρων, μιμητής τούτων εδείχθης Θεόφρον, και επ’ ώμων τον Σταυρόν, οδόν στενήν διήνυσας, και νυν γήν των πραέων, συν τούτοις Μάξιμε είληφας.
Δοκιμασθείς ώσπερ χρυσός, εν τη καμίνω των πόνων, νικητής τροπαιοφόρος εγένου, ευσεβείας προφανώς, τω ζήλω πυρπολούμενος, επινικίοις ψάλλων, ώδαίς τω σε χαριτώσαντι.
Ισχύν σύ πάτερ ειληφώς, και ζήλω πεπυρσευμένος, τας κιβδήλους διδαχάς των αφρόνων, διεσκέδασας ορθαίς, διδασκαλίαις Μάξιμε· την γαρ Θεού σοφίαν, πανόσιε κατεπλούτησας.
Θεοτοκίον
Ο συναΐδιος Πατρί, και Πνεύματι Θεός Λόγος, αναπλάσαι βουληθείς τον γενάρχην, καθ’ υπόστασιν σαρκί, εν σοί Αγνή συνείληπται, αγιωτέραν πάντων, σε Θεομήτορ ευράμενος.
Καταβασία.
»Το στερέωμα των επί σοί πεποιθό»των, στερέωσον, Κύριε την εκκλη»σίαν, ην εκτήσω, τω τιμίω σου αίματι.
VatopaidiFriend: Ακούστε τις Ωδές α΄ και γ΄ όπως τις έψαλλαν στην Αγρυπνία ο Γέρων Δαμασκηνός Νεοσκητιώτης στο δεξιό χορό και ο ιερομόναχος Στέφανος Φιλοθεΐτης στον αριστερό χορό:
