Η θεραπεία από την αρρώστια τού Φαρισαϊσμού (1)

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία

Του  Μητροπολίτη Λεμεσού, Αθανάσιου

Επειδή είπαμε από χτες να πούμε λίγα λόγια, σήμερα έτσι λίγα θα σας πω απλώς για να μην φανώ ασυνεπείς στα χθεσινά.

Σαν συνέχεια όλων αυτών των πραγμάτων διερωτάται κανείς όλα αυτά γίνονται και όσα κάμνομε ,έτσι, τα προσκυνήματά μας, οι λαμπάδες μας, οι αγρυπνίες μας, οι προσευχές μας, οι νηστείες μας, οι ελεημοσύνες μας, όλα όσα κάμνομε στην ζωή μας ποιο σκοπό έχουν για ποιο λόγο τα κάνομε. Εδώ η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι πολύ σημαντική γιατί από αυτή την απάντηση εξαρτάται η σωστή ή η μη σωστή μας πνευματική μας ζωή.

Να σας πω ένα παράδειγμα: Ρωτώ τα παιδιά στις κατασκηνώσεις που κάμνομε τώρα , ποια είναι η πιο μεγάλη εντολή του Θεού. Ποια είναι η πιο μεγάλη εντολή του Θεού παιδιά; Και τα παιδιά όλα, όλα, λένε διάφορες εντολές. Το να μην κλέψεις, να μην λες ψέματα, να μην αδικήσεις τον άλλο άνθρωπο , να σέβεσαι τους γονείς σου, ξέρω ‘γω, να αγαπάς τον πλησίον σου αλλά κανένα παιδί δεν υποπτεύθηκε ότι καμία από αυτές τις εντολές δεν είναι η πρώτη εντoλή του Θεού.

Οι άνθρωποι νομίζουν ότι η πρώτη εντολή είναι το να αγαπάς τον πλησίον σου και όταν τους έλεγα όχι παιδιά δεν είναι αυτή η πρώτη εντολή τότε ένα παιδάκι λέει : Ναι, ναι εγώ την ξέρω. Πoια εντολή είναι; Το αυξάνεστε και πληθύνεστε. Ούτε αυτή βέβαια είναι η εντολή του Θεού η πρώτη, έτσι.

Η πρώτη εντολή του Θεού και η μοναδική εντολή του Θεού, έτσι, η πρώτη και η μοναδική, oι άλλες όλες είναι αποτέλεσμα της εντολής αυτής, είναι να αγαπήσεις τον Θεό με όλη σου την καρδιά. Εντολή πρώτη λέει ο Χριστός “Αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της καρδίας σου, εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου”.

Και δεύτερη εντολή, δεύτερη εντολή όμοια με την πρώτη, η οποία βγαίνει μέσα από την πρώτη είναι το να αγαπήσεις τον πλησίον σου. Τα άλλα όλα είναι αποτελέσματα. Αν αγαπάς τον πλησίον σου δεν τον κλέβεις, δεν του λες ψέματα, δεν τον αδικείς, δεν του πιάνεις τα πράγματά του, δεν ενοχλείς την σύζυγο του, δεν ενοχλείς το σπίτι του , δεν τον κατακρίνεις, έτσι, είναι αποτελέσματα της πρώτης εντολής. Και το αγαπήσεις τον πλησίον σου και αυτό είναι αποτέλεσμα της εντολής της πρώτης. Εάν αγαπάς τον Θεό δεν είναι δυνατό να μην αγαπάς τον πλησίον σου. Ο άνθρωπος που αγαπά τον Θεό ως φυσικό αποτέλεσμα της αγάπης του Θεού έχει την αγάπη εις τον αδελφό του.

Άρα, η πρώτη και μοναδική εντολή του Θεού είναι το να αγαπήσουμε τον ίδιο τον Θεό με όλη την καρδιά μας. Επομένως ότι κάμνομε εις την εκκλησία, ότι κάμνομε εις την εκκλησία έχει αυτό το σκοπό. Για αυτό πήγαμε στα προσκυνήματα, για αυτό νηστεύομε, για αυτό προσευχόμαστε, για αυτό εξομολογούμαστε, για αυτό ανάβουμε κεριά, για αυτό διαβάζουμε τους βίους των αγίων, για αυτό κάμνομε τα πάντα. Για να αγαπήσουμε τον Χριστό.

Τώρα που είναι το λάθος. Το λάθος είναι ότι δυστυχώς λέμε ότι κάμνομε όλα αυτά τα πράγματα για να γίνομε καλοί άνθρωποι, και καλύτεροι άνθρωποι, και εδώ είναι η μεγάλη απάτη. Είναι το σκαλί που σκοντάφτουμε όλοι. Γιατί εάν η εκκλησία είχε σκοπό να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους τότε δεν θα υπήρχε λόγος να έχουμε προσωπική σχέση με τον Χριστό ούτε και λόγος υπήρχε να έρθει ο Χριστός στον κόσμο. Για ποιο λόγο δεν μπορούμε να καταλάβουμε τους αγίους νομίζετε. Ή να πω ακόμα πιο απλό πράγμα για ποιο λόγο δεν μπορούμε να καταλάβομε τους ανθρώπους που αγαπούν τον Θεό.

Λέμε καλά είναι ανάγκη να κάνεις αυτό το πράγμα για να σωθείς, για να είσαι κοντά στον Θεό. Είναι ανάγκη ξέρω ‘γω να πας να βγεις στα βουνά; Να πας να κάμεις όλα αυτά τα πράγματα. Ασφαλώς όχι. Δεν είναι ανάγκη. Όμως εάν καταλάβουμε ότι η σχέση μας με το Θεό, δεν είναι σχέση απλώς [για] να σωθούμε όπως λέμε αλλά σχέση αγάπης τότε μόνο μπορούμε να καταλάβουμε και τους αγίους για ποιο λόγο έκαναν όλα αυτά πράγματα ,τα οποία με την λογική δεν ερμηνεύονται. Διότι η αγάπη υπερβαίνει την λογική. Ακόμα και η κοσμική αγάπη, έτσι [όπως] ένας που αγαπά ένα άλλο πρόσωπο, ένας που θέλει να παντρευτεί παραδείγματος χάριν και αγαπά την σύζυγο του, αγαπά την κοπέλα που θα πάρει ή η κοπέλα τον άνδρα κάνουν πράγματα τα οποία δεν στέκουν μεσ’ την λογική. Εάν της πεις ας πούμε ή αν του πεις ποια είναι η πιο όμορφη κοπέλα του κόσμου μπορεί να σου πει ότι είναι η κοπέλα που αγαπά. Βέβαια την βλέπει με τα δικά του μάτια. Τα δικά μας μάτια λένε άλλα πράγματα ή αν την ρωτήσεις εκείνη ποιος είναι ο πιο καλός άνδρας θα σου περιγράψει τον άντρα που αγαπά με τα καλύτερα ας πούμε λόγια. Δεν βλέπει ελαττώματα δεν βλέπει μειονεκτήματα δεν βλέπει ξέρω ‘γω τίποτα το κακόν, γιατί η αγάπη υπερβαίνει αυτά τα πράγματα.

Η αγάπη δεν μπαίνει μέσα στα καλούπια της λογικής. Η αγάπη είναι πάνω από την λογική. Έτσι είναι και η αγάπη του Θεού. Η αγάπη του Θεού υπερβαίνει την λογική των ανθρώπων. Για αυτό το λόγο δεν μπορούμε να κρίνουμε με λογικά κριτήρια τους ανθρώπους που αγαπούν τον Θεό. Για αυτό το λόγο οι άγιοι κινούνταν με μια δική τους λογική. Είχαν μιαν άλλη λογική όχι την λογική των ανθρώπων. Γιατί η λογική η δική τους ήταν η λογική της αγάπης. Και η εκκλησία δεν μας μαθαίνει να γίνουμε καλοί άνθρωποι, όχι, αυτό είναι φυσικό, πρέπει να γίνουμε, αν δεν γίνουμε καλοί άνθρωποι τι κάμαμε. Αυτά είναι του νηπιαγωγείου πράγματα. Η εκκλησία μας μαθαίνει να αγαπούμε τον Χριστόν, δηλαδή να αγαπούμε αυτό τον πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Μέσα στην εκκλησία αναπτύσσεται μία σχέση. Προσωπική σχέση του ανθρώπου με τον Χριστόν, όχι με την διδασκαλία του Χριστού, έτσι, όχι με τον Ευαγγέλιο. Το Ευαγγέλιο είναι κάτι που μας βοηθά να φτάσουμε στην αγάπη του Χριστού. Όταν φτάσουμε στην αγάπη του Χριστού δεν χρειάζεται το Ευαγγέλιο. Δεν χρειάζονται, τίποτα δεν χρειάζονται. Αυτά σταματούν όλα. Μένει μόνο η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Αυτή είναι η διαφορά της εκκλησίας από την θρησκεία.

Η θρησκεία σε μαθαίνει να κάνεις τα καθήκοντα σου, έτσι, όπως ήταν οι ειδωλολάτρες. Eνα παράδειγμα: επήγαμε στα προσκυνήματα, επροσκυνήσαμε, εβάλαμε τα λεφτά μας στο κουτί, αφήσαμε τις λαμπάδες μας, τα λάδια μας, ξέρω ΄γω τις παρακλήσεις μας, τα ονόματά μας, τα πρόσφορά μας, τα πάντα. Αυτά είναι θρησκευτικά καθήκοντα. Αλλά η καρδιά μας δεν άλλαξε καθόλου. Τέλειωσε η ώρα του καθήκοντος είμαστε το ίδιο όπως προηγουμένως. Έτοιμοι να επιτεθούμε στον άλλο, έτοιμοι να διαμαρτυρηθούμε εναντίον του άλλου, έτοιμοι να ΄μαστε ξινισμένοι πάλι όπως προηγουμένως. Δεν αλλάζει η καρδιά μας. Δεν αποκτούμε την σχέση με τον Χριστό. Γιατί απλώς αρκούμαστε στα καθήκοντα, στα θρησκευτικά καθήκοντα.

Και αυτοί οι άνθρωποι να ξέρετε, αυτοί οι άνθρωποι, οι θρήσκοι άνθρωποι είναι το πιο επικίνδυνο είδος μέσα στην εκκλησία. Αυτοί οι θρήσκοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Ο Θεός να μας φυλάει απ’αυτούς. Έλεγε ένας αγιορείτης όταν έκαμνα μια φορά λειτουργία και λέγαμε «Κύριε σώσον τους ευσεβείς» λέει αστειευόμενος «Κύριε σωσον ημάς από τους ευσεβείς» δηλαδή ο Θεός να σε φυλάει από τους θρήσκους ανθρώπους, διότι θρήσκος άνθρωπος σημαίνει μια προσωπικότης διεστραμμένη η οποία ουδέποτε είχε προσωπική σχέση με τον Θεό. Απλώς μόνον κάμνει τα καθήκοντα της απέναντί Του, αλλά καμιά σοβαρή σχέση δεν είχε για αυτό και ο Θεός δεν λέει αυτόν τον άνθρωπο τίποτε. Και σας ομολογώ και εγώ από την πείρα μου ότι δεν είδα χειρότερους εχθρούς της εκκλησίας από τους θρήσκους ανθρώπους.

Όταν παιδιά θρήσκων ανθρώπων που μεσ’ την εκκλησία ή και παπάδων ακόμα και θεολόγων και ανθρώπων που κάνουν τους θρήσκους και τους πολλούς εδοκίμασαν τα παιδιά τους να γίνουν μοναχοί ή ιερείς αυτοί οι άνθρωποι έγιναν χειρότεροι και από δαίμονες. Εξανέστησαν εναντίον των πάντων. Έγιναν οι χειρότεροι εχθροί των ανθρώπων. Θυμάμαι γονείς που έφερναν τα παιδιά τους εις τις ομιλίες και όταν το παιδί τους κάποια στιγμή έκαμε ένα βήμα παραπάνω έγιναν οι χειρότεροι άνθρωποι που έλεγαν τα χειρότερα λόγια. Και εγώ τους λέω: μα εσύ έφερες το παιδί σου στην ομιλία, δεν το έφερα εγώ. Και μια φόρα είπα σε έναν πατέρα όταν έβλεπα ότι η κόρη του ,τέλος πάντων, είχε ζήλο στην εκκλησία του λέω: Κοίταξε μην την ξαναφέρεις στην ομιλία. Μην την ξαναφέρεις να της μιλήσω διότί η κόρη σου θα γίνει μοναχή και αύριο θα σου φταίω εγώ. Όχι πάτερ μου, αλίμονο, εμείς σε λατρεύουμε. Και έγινε η κόρη του μοναχή εφτά χρόνια και δεν μου μιλά ακόμα. Άνθρωποι που δεν έχαναν ομιλία, έτσι, δεν έχαναν ομιλία. Ήταν πάντοτε οι πρώτοι. Ομιλίες, αγρυπνίες, βιβλία, ξέρω ‘γω τα πάντα. Και έφερναν και τα παιδιά τους και όταν ήρθεν η ώρα που το παιδί τους μέσα στην ελευθερία του, τέλος πάντων, αποφάσισε έναν δικό του δρόμο τότε οι άνθρωποι αυτοί έγιναν τελείως στο αντίθετο στρατόπεδο και απέδειξαν ότι για αυτούς ο Χριστός δεν είχε μιλήσει ποτέ μες την δική τους την καρδιά. Απλώς ήταν θρήσκοι άνθρωποι. Για αυτό οι θρήσκοι άνθρωποι είναι το πιο δύσκολο είδος μεσ’ την εκκλησία. Γιατί ξέρετε κάτι . Αυτοί οι άνθρωποι καμιά φορά δεν θα θεραπευθούν. Γιατί νομίζουν ότι είναι κοντά στον Θεό. Ενώ οι αμαρτωλοί, ξέρω ΄γω, οι χαμένοι ας πούμε, έτσι, αυτοί ξέρουν ότι είναι αμαρτωλοί. Για αυτό ο Χριστός είπε ότι οι τελώνες και οι πόρνες θα παν στην Βασιλεία του Θεού, ενώ είπε στους Φαρισαίους: Εσείς, εσείς που είσαστε θρήσκοι δεν θα πάτε ποτέ στην Βασιλεία του Θεού. Γιατί ουδέποτε ο λόγος του Θεού άλλαξε την καρδιά τους. Απλώς αρκούνταν στην τήρηση των θρησκευτικών τύπων.

συνεχίζεται…