Τα 50 χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας

Tου Κωνσταντίνου Χολέβα,

Πολιτικός Επιστήμων

Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το ανεξάρτητο Κυπριακό κράτος είναι σήμερα το δεύτερο κράτος του Ελληνισμού και παρά τα τραύματα πού υπέστη από τον Αττίλα το 1974 καταδεικνύει την ικανότητα επιβιώσεως, τον πνευματικό και οικονομικό δυναμισμό του Ελληνισμού. Φυσικά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο επικός αγώνας των Ελληνοκυπρίων το 1955-59 έγινε για την Ένωση της Κύπρου με τη Μητέρα-Ελλάδα και ότι η ανεξαρτησία του 1960 ήταν ένας αναγκαστικός συμβιβασμός υπό την πίεση των Μεγάλων Δυνάμεων. Σήμερα, πάντως, η Κυπριακή Δημοκρατία είναι για κάθε κάτοικο της Ελλάδος ένα αδελφικό κράτος και είμαστε υπερήφανοι πού είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Ο Κυπριακός Ελληνισμός υπάρχει ιστορικά πολλούς αιώνες προ Χριστού, από τότε πού οι Αχαιοί Έλληνες αποβιβάσθηκαν στα χαμογελαστά ακρογιάλια της Κυρήνειας και της Αμμοχώστου. Ο Όμηρος αναφέρει στην Ιλιάδα ότι ο Κύπριος βασιλεύς Κινύρας έστειλε συμβολικά μάι ασπίδα στον Αγαμέμνονα για να υποδηλώσει την υποστήριξή του προς την πανελλήνια εκστρατεία κατά της Τροίας. Λίγο μετά τις νίκες των Ελλήνων στον Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα και τις Πλαταιές ο Αθηναίος Κίμων κατεβαίνει με στόλο να ελευθερώσει την Κύπρο και ο στόλος του νικά έξω από το Κίτιον-Λάρνακα αν και ο ίδιος είχε πεθάνει εν πλώ. «Και νεκρός ενίκα»! Ο Αθηναίος ρήτωρ Ισοκράτης στην προσπάθειά του να ενώσει τους Έλληνες είχε αποκτήσει επικοινωνία και με τον Ευαγόρα της Κύπρου. Ο Μέγας Αλέξανδρος κατά την εκστρατεία του εναντίον των Περσών απελευθέρωσε τους Έλληνες της Κύπρου από τον Περσικό ζυγό. Στις ελεύθερες περιοχές τα μνημεία, τα θέταρα, τα ερείπια και τα Μουσεία διασώζουν πάμπολλες αποδείξεις από την ελληνική ταυτότητα της Κύπρου και άλλα τόσα τεκμήρια στενάζουν κάτω από το πέλμα του κατακτητή στον Βορρά.

Ο Παύλος και ο Βαρνάβας φέρνουν την αλήθεια του Ευαγγελίου στην Κύπρο και Ο Ρωμάιος διοκητής της Πάφου είναι ο πρώτος Ευρωπαίος αξιωματούχος πόύ βαπτίζεται Χριστιανός. Ήδη από τον 5ο αιώνα μ.Χ. ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Ζήνων παραχωρεί στην Εκκλησία της Κύπρου την Αυτοκεφαλία της και δίνει το δικαίωμα στον Αρχιεπίσκοπο να υπογράφει με κόκκινο μελάνι. Ρωμαίοι, Αραβες, Φραγκογάλλοι, Βενετοί, Τούρκοι και Αγγλοι κατεπίεσαν και απομύζησαν τον ελληνικό πληθυσμό της Μεγαλονήσου, αλλά δεν άλλαξαν την ελληνική και ορθόδοξη ταυτότητα των κατοίκων. Όταν το 1878 οΙ Οθωμανοί πούλησαν –κυριολεκτικά – την Κύπρο στους Αγγλους ο Ελληνισμός της νήσου υπεδέχθη τη λύση αυτή ως ένα ενδιάμεσο στάδιο μέχρι την Ένωση με την Ελλάδα.

Η Σάμος μετά το 1821 και η Κρήτη στις αρχές του 20ού αιώνος πέρασαν από το στάδιο της Αυτονομίας και ημιανεξαρτησίας , αλλά τελικά κατόρθωσαν να ενωθούν με τον ελλαδικό κορμό. Η Κύπρος δεν το επέτυχε. Αντιθέτως η διχόνοια πού βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή δίχασε τους Έλληνες μετά τον ηρωικό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. και άνοιξε την όρεξη στους Τούρκους και στους προστάτες τους να ετοιμάζουν τη διχοτόμηση υπό τον μανδύα διαφόρων σχεδίων πού απεργάζεται η διεθνής διπλωματία. Τον Απρίλιο του 2004 η μεγάλη πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων απέρριψε μία κραυγαλέα ανθελληνική και αντιδημοκρατική μορφή αυτών των σχεδίων. Αλλά απαιτείται επαγρύπνηση , διότι έρχονται και άλλα δεινά τυλιγμένα σε παραπλανητικό περιτύλιγμα. Φυσικά κάθε σώφρων Έλληνας κατανοεί ότι πρέπει να συνυπάρξει η ελληνική πλειοψηφία με την τουρκοκυπριακή μειοψηφία. Όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει με παραχώρηση υπερβολικών δικαιωμάτων στη μειονότητα, με δικαίωμα στρατιωτικής επεμβάσεως των Τούρκων στον ελληνοκυπριακό τομέα, με νομιμοποίηση των χιλιάδων εποίκων πού ήλθαν από τις ασιατικές επαρχίες της Τουρκίας. Λύση ναί, διάλυση όχι.

Σήμερα στις ελεύθερες περιοχές ακούονται ορισμένες φωνές –λίγες αλλά θορυβώδεις-πού ζητούν τον αφελληνισμό και την αποχριστιανοποίηση της παιδείας, δήθεν «γιά να πλησιάσουμε περισσότερο τους Τουρκοκυπρίους». Βεβαίως στα κατεχόμενα καμμία αντίστοιχη διάθεση δέβν υπάρχει και απέναντι από τη Λευκωσία η σκλαβωμένη πλαγιά του Πενταδακτύλου έχει καλυφθεί από μία τεράστια προκλητική τουρκική σημαία. Ευτυχώς η Ορθόδοξη Εκκλησία της Κύπρου πρωτοστατεί στον αγώνα για την διατήρηση της Πίστης, της γλώσσας και της εθνικής ταυτότητας. Και είμαι βέβαιος, αυτό παρατηρώ κατά τις συχνές επισκέψεις μου στο νησί, ότι η συντριπτική πλειοψηφία του Κυπριακού Ελληνισμού θέλει να κρατήσει τις ρίζες και τις παραδόσεις.

Είναι πράγματι περίεργο το συναίσθημα πού αισθάνεται ο «Ελλαδίτης» όταν φθάνει στην Κϋπρο. Περνάς μέν από έλεγχο διαβατηρίων, αλλά όλα σου θυμίζουν Ελλάδα. Αν εξαιρέσουμε το οδήγημα δεξιά κατά το αγγλικό πρότυπο, κατά τα άλλα νομίζεις ότι δεν έφυγες από την Ελλάδα. Και πράγματι πατάς σε έαν κομμάτι Ελλαδας. Σε μία γωνιά όπου η Ορθόδοξη Ρωμηοσύνη άντεξε και θα αντέξει αμυνόμενη κατά στρατιωτικών εισβολών, πολιτιστικών επεκτατισμών και διπλωματικών δολιοτήτων. Αγαπητοί αναγνώστες, αν δεν έχετε επισκεφθεί την Κύπρο, τότε δεν έχετε κατανοήσει τί σημαίνει Οικουμενικός Ελληνισμός. Τί σημαίνει δύο κράτη με μία ψυχή. Τότε θα καταλάβετε ποιό συναίσθημα ώθησε τον ποιητή και διπλωμάτη Γιώργο Σεφέρη να γράψει:

«Πρώτη εντύπωση:απ’ εδώ νιώθει κανείς την Ελλάδα (ξαφνικά) ευρύχωρη, πιο πλατιά. Το αίσθημα πώς υπάρχει ένας κοσμος πού μιλά ελληνικά, είναι ελληνικός. Πού δεν εξαρτάται από την Ελληνική Κυβέρνηση και το τελευταίο τούτο συντελεί στο αίσθημα αυτής της ευρυχωρίας»(1).

Κράτος οργανωμένο σήμερα η Κύπρος, με πρεσβείες σε άλλες χώρες, με δυναμική οικονομία, με τουρισμό, με επιστήμονες διακεκριμένους, δημοσιογράφους μαχητικούς, Πανεπιστήμια πειθαρχημένα, εκπαιδευτικούς δημιουργικούς. Και η πρωτεύουσά της, η μόνη διχοτομημένη πόλη στην Ευρώπη. Ας παρακαλέσουμε τον Θεό, ταίς πρεσβείας των πολυαρίθμων Αγίων της Κύπρου , να χαρίζει στο αδελφικό μας κράτος πραγματική ειρήνη, ουσιαστική ευημερία και δυναμική εμμονή στην ελληνορθόδοξη κληρονομιά. Πολλά τα θεριά πού κυνηγούν να μάς φάνε, μα η μαγιά πάντα μένει, γράφει ο ήρωας του 1821 Μακρυγιάννης. Παρά τις δαγκωματιές η Κύπρος θα επιβιώσει. Και όσο περισσότερο αναπτύσσει τα Ορθόδοξα και ελληνικά ριζώματά της, τόσο πιο ασφαλής θα είναι. Ο πλούτος και τα εντυπωσιακά κτήρια έρχονται και παρέρχονται. Μόνον οι διαχρονικές αξίες σώζουν. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου και ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης αυτό το γνώριζαν καλά.

(1) Γιώργος Σεφέρης, «Μέρες», τόμος Στ΄, εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, Αθήνα 1986, σελ. 98.

Πηγή: http://www.zoiforos.gr/