Η «ταλαντευομένη» Αταλάντη

Η μυθική ηρωΐδα Αταλάντη φημιζόταν σ΄ ολόκληρη την Αρκαδία για την ομορφιά και τη δύναμή της. Πολλοί θαυμαστές της, την ζήτησαν σε γάμο, μα αυτή αρνιόταν με πείσμα να δεχθεί.
Από τις πολλές πιέσεις του πατέρα της βασιλιά Ιασίου, δέχθηκε με τον έξης όρο: Θα παντρευόταν εκείνον, ο όποιος θα την νικούσε στο αγώνισμα του δρόμου. Η ήττα του, όμως, θα σήμαινε το θάνατό του.
Πολλοί νέοι, παρά τον κίνδυνο, μαγεμένοι από την ομορφιά της πριγκίπισσας, δοκίμασαν, μα πλήρωσαν με την ζωή τους. Τέλος, παρουσιάστηκε ο Ιππομένης και δήλωσε την επιθυμία να αγωνισθεί για την Αταλάντη. Η ημέρα για το αγώνισμα έφθασε. Στα χέρια του ο Ιππομένης κρατούσε τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων.
Το αγώνισμα άρχισε. Η Αταλάντη άφησε αρκετά πίσω τον Ιππομένη. Τότε εκείνος πήρε και πέταξε μπροστά στα πόδια της ένα από τα μήλα που κρατούσε. Η κόρη αφού είδε τη μεγάλη απόσταση που την χώριζε από το νέο, έσκυψε πήρε στα χέρια της το χρυσό μήλο και άρχισε να το περιεργάζεται. Ο Ιππομένης, επωφελήθηκε, πλησίασε αρκετά, όμως η Αταλάντη πάλι είχε το προβάδισμα. Δεύτερη φορά επανέλαβε το τέχνασμα, με το δεύτερο μήλο, οπότε είχε την ευκαιρία ο Ιππομένης να ισοσκελίσει. Η στιγμή ήταν κρίσιμη. Ο Ιππομένης ρίχνει και το τρίτο μήλο. Η  Αταλάντη το βλέπει, διστάζει για λίγο, αμφιταλαντεύεται, αλλά σκύβει και το παίρνει, ψιθυρίζοντας «Έχω ακόμη καιρό». Αυτό ήταν. Κάνοντας μια ύστατη προσπάθεια ο  Ιππομένης, κατορθώνει να την προσπεράσει με διαφορά στήθους. Η Αταλάντη είχε νικηθεί. Αιτία της ήττας της η σφαλερή σκέψη «Έχω ακόμη καιρό».
Μια παγίδα στημένη στον δρόμο όλων μας. Όσες φορές κάνουμε την σκέψη ν΄ ασχοληθούμε επισταμένως με την καλλιέργεια του χαρακτήρα μας με την προσπάθεια μιας έντονης αληθινής πνευματικής ζωής. Όσες φορές σκεφθούμε να ασχοληθούμε με τον αγιασμό της ψυχής μας και την σωτηρία της, τότε μπροστά στα πόδια μας πετά ο διάβολος κάποια μήλα πού μας απασχολούν απολύτως, είτε επιχειρήσεις, είτε κοινωνική ζωή, είτε σπουδές, είτε… είτε… πού μας απορροφούν εξ ολοκλήρου, πού μας αποσπούν από το κύριο μέλημά μας, από την πρώτη φροντίδα, από τον πιο σημαντικό στόχο, πού είναι η σωτηρία μας, και εμείς ξεχασμένοι πορευόμαστε. Διαβάζουμε στη νηπτική σκέψη των Ρώσσων πατέρων, πως η αδιαφορία για τη σωτηρία της ψυχής μας είναι βλασφημία στο όνομα του Θεού.

Πηγή: Η φοβερή παγίδα, Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία Έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος β΄, έτος ιη΄, αριθμός 6, Ιούνιος 2008